Ζούμε στη χώρα, που παρά την παρέμβαση της Δικαιοσύνης και την προσπάθεια εκπαιδευτικών φορέων, συνεχίζουν να απέχουν από τα μαθήματα τους, μαθητές Δημοτικού σχολείου, για δεύτερη εβδομάδα, με απόφαση των γονέων τους, οι οποίοι διαμαρτύρονται για τα μαθήματα που έχουν ξεκινήσει προσφυγόπουλα στη συγκεκριμένη σχολική μονάδα. Τι κι αν τα παιδάκια αυτά θα πηγαίνουν το απόγευμα να κάνουν μάθημα; Η πλειοψηφία των γονέων (50 από τους 60 που ψήφισαν) δηλώνουν ότι δεν τους απασχολεί ακόμα και αν χάσουν τη χρονιά τα παιδιά τους! Ζούμε στη χώρα, που σε μια άλλη περιοχή κάτοικοι επιτίθενται με πέτρες, κροτίδες και καπνογόνα σε οικογένειες προσφύγων ( πρόσφυγες επαναλαμβάνω όχι απλά μετανάστες) που έφτασαν από την Λέρο σε δομή φιλοξενίας, καθ’ όλα οργανωμένη σε κτίριο, μη διστάζοντας μάλιστα να χτυπήσουν και μικρά παιδιά. Φοβούνται μήπως σταματήσουν να πηγαίνουν τουρίστες στο ξενοδοχείο που βρίσκεται εκεί, φοβούνται τις… ασθένειες που κουβαλούν και να μην βιάσουν τις κόρες τους . Αυτά έλεγε ένας «αγανακτισμένος» κάτοικος σε τηλεοπτικό σταθμό. Ζούμε στη χώρα, που μέλη ακροδεξιάς οργάνωσης, εισβάλλει και διακόπτει θεατρική παράσταση, για το περιεχόμενο της οποίας δεν γνωρίζουν την τύφλα τους, διότι θεωρούν, ότι δεν είναι της αρεσκείας τους. Ζούμε στη χώρα, που μια δημοτική αρχή ανακαλεί την άδεια για την πραγματοποίηση συναυλίας των Rotting Christ μιας από τις πιο πετυχημένες μπάντες μπλακ μέταλ, κάτω από τις πιέσεις της Μητροπόλεως και υποψηφίου Δημάρχου ( τοΥ γνωστΟΎ για τις… φοβίες του Νικολόπουλο) ο οποίος μάλιστα υπέβαλε και μήνυση, επειδή προσβάλλονται τα θεία. Είναι φορές, που κάποιος εύχεται να ζούσε σε μια πληκτική χώρα παρά να βιώνει όλο αυτό τον παραλογισμό. Κάποιος θα πει πως είναι μεμονωμένα περιστατικά. Είναι περιστατικά των τελευταίων 2 εβδομάδων. Τις προηγούμενες είχαμε άλλα «μεμονωμένα». Και όταν αθροίζονται τόσα “μεμονωμένα περιστατικά” όχι απλά δεν πρόκειται για «μεμονωμένα», αλλά τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από επικίνδυνα.
«Μεμονωμένα» επικίνδυνα
