«Είμαστε εγκαταλειμμένοι από παντού, έχουμε γονατίσει, δε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα μόνοι μας και δυστυχώς κανείς δεν ασχολείται με τα προβλήματά μας. Οι συνάδελφοι μου έχουν φτάσει στα όριά τους» δήλωσε σήμερα στον ρ/σ Sky, λίγο πριν το ναυάγιο στο Ζέφυρος, ο πρόεδρος των λιμενοφυλάκων της περιοχής μας Στάθης Σαμαράς, ο οποίος τόνισε ότι οι λιμενοφύλακες είναι συγκλονισμένοι από αυτά που βιώνουν καθημερινά με τη διάσωση μεταναστών. Μάλιστα, έκανε γνωστό ότι μέσω του δικηγόρου της η Ένωση αναζητά το νομικό τρόπο, ώστε να ενισχυθεί η υπηρεσία με επιπλέον προσωπικό αφού οι εκκλήσεις τους για στελέχωση πέφτουν στο κενό.
Ειδικότερα ο κ. Σαμαράς μιλώντας στην εκπομπή της Μαίρης Φώτη, λίγο πριν την τραγωδία στο Ζέφυρος δήλωσε:
«Εχουμε γονατίσει…»
Οι συνάδελφοι που επιχειρούν στην περιοχή έχουν γονατίσει. Βιώνουν στην καθημερινότητά τους καταστάσεις που υπερβαίνουν την κοινή λογική. Δεν έχουν ωράριο εργασίας, δυστυχώς δεν έχουν καμία στήριξη από την κεντρική διοίκηση, είναι πλήρως εγκαταλειμμένοι όπως είμαστε εγκαταλειμμένοι τα τελευταία επτά χρόνια και από την ίδια μας την Ομοσπονδία η οποία θα έπρεπε να ενδιαφέρεται να προωθήσει προς επίλυση τα προβλήματα της περιοχής μας, τα οποία είναι αυτονόητα αλλά δεν το κάνει. Η υποστελέχωση είναι μόνιμη κατάσταση στα Δωδεκάνησα. Αν και θα έπρεπε να έχουν προωθηθεί στην περιοχή μας στελέχη έμπειρα και σε επαρκή αριθμό λογω της ιδιαιτερότητας του νησιωτικού χαρακτήρα αλλά και της γειτνίασης, αντ΄αυτού γίνεται αφαίμαξη της περιοχής από στελέχη και προωθούνται στην ηπειρωτική Ελλάδα.
«Εχουμε συγκλονιστεί από αυτά που βλέπουμε»
Η διάσωση μεταναστών είναι πλέον μια μόνιμη κατάσταση. Εμεις διασώζουμε τους ανθρώπους αυτούς, τους ανεβάζουμε στο σκάφος μας και από εκει και πέρα αρχίζει ένας άλλος Γολγοθάς στον οποίο εμπλέκεται το Λιμενικο Σώμα και η Αστυνομία. Το βάρος έχει πέσει στις δικές μας πλάτες, διαχειριζόμαστε μόνοι μας το πρόβλημα. Εμείς θα κάνουμε μέχρι και τον μαιευτήρα, όπως θα παρακολουθήσατε με την περίπτωση της μεταναστριας που γέννησε μέσα στο δουλεμπορικό σκάφος. Το συγκλονιστικότερο που μου περιέγραψαν οι συνάδελφοι είναι ότι η γυναίκα μεταφέρθηκε στο πλοίο του λιμεναρχείο ενώ τα δίδυμα ήταν ακόμα συνδεμένα με τον ομφάλιο λώρο! Είμαστε συγκλονισμένοι από αυτά που παρακολουθούμε κάθε μέρα, οι συνάδελφοί μου πετούσαν από τη χαρά τους όταν κατάφεραν να σώσουν την μητέρα με τα δίδυμα. Υπάρχουν όμως και δύσκολες στιγμές, υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς να βοηθήσεις όλο τον κόσμο και δυστυχώς έχουν χαθεί ανθρώπινες ζωές. Είμαστε κι εμείς άνθρωποι, έχουμε οικογένειες, έχουμε παιδιά. Φανταστείτε πώς νιώθουμε όταν δεν μπορούμε να σώσουμε τους ανθρώπους που είναι στην θάλασσα.
«Εχουμε φτάσει στο τέλος…»
Εμείς αυτή τη στιγμή ως Ενωση βρισκόμαστε σε επαφή με τον νομικό μας σύμβουλο ώστε να δούμε τι μέτρα μπορούμε να πάρουμε από νομικής πλευράς ώστε να μπορέσουμε, σε πρώτη φάση να ευαισθητοποιήσουμε και να αναγκάσουμε να προωθήσουν κόσμο στην περιοχή που τους έχουμε πραγματική ανάγκη. Δεν αντέχουμε άλλο, έχουμε φτάσει στο τέλος. Είναι αδιανόητο ένας συνάδελφος να επιβαίνει σε ένα σκάφος για 16 ώρες, μπορεί και παραπάνω. Δεν μπορεί να αποδώσει ετσι. Εμείς δεν έχουμε μονο τη διάσωση των μεταναστών να αντιμετωπίσουμε, έχουμε κι άλλα πράγματα. Μπορεί για παράδειγμα ένα σκάφος να εμπλακεί σε μια διαχείριση διάσωσης παράτυπων μεταναστών, μετά από 16 ώρες μπαίνει μέσα στο λιμάνι για να ξεκουραστεί το προσωπικό και εκείνη τη στιγμή υπάρχει ανάγκη για διακομιδή ασθενούς. Δεν μπορούμε να αφήσουμε τον ασθενή, επειδή εμείς δουλέψαμε 16 ώρες. Πρέπει να μεταφερθεί. Για τα σκάφη αυτά προβλέπεται να υπάρχουν τρία πληρώματα για το καθένα, δυστυχώς εμείς έχουμε από ένα πλήρωμα σε κάθε σκάφος και πολλές φορές ένα πλήρωμα για δύο σκάφη. Για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις, για να μπορέσουμε να αντέξουμε ως άνθρωποι και ως οικογενειάρχες χρειαζόμαστε έμψυχο προσωπικό. Οι συνάδελφοί μου νυχθημερόν εργάζονται για να φέρουν σε πέρας μια μάχη που ειναι άνιση. Είμαι περήφανος για τους συναδέλφους μου.
