Το ΚΕΘΕΑ θα πρέπει να υπάρχει, χωρίς να κινδυνεύουν να γίνουν οι χρήστες που προσφεύγουν σ’ αυτό αριθμοί σε δημόσιες υπηρεσίες. Γιατί, μαθαίνει στους ανθρώπους να φωνάζουν ότι υπήρξαν εξαρτημένοι και τώρα είναι καθαροί. Όχι να κρύβονται. Γιατί το ΚΕΘΕΑ παλεύει να κάνει το στίγμα όνειρο και την προσπάθεια ταξίδι με τα προγράμματα του. Ο αγώνας για απεξάρτηση δεν μπορεί να έχει καμία πολιτική απόχρωση γιατί είναι αγώνας εθνικός και κοινωνικός, με έναν από τους βασικούς του πυλώνες να συγκροτείται από το ΚΕΘΕΑ και τους ανθρώπους του. Αλλά, όπως λέει και ο Σταύρος Θεοδωράκης που έχει χρόνια ασχοληθεί με την ιστορία της απεξάρτησης « Ολα πρέπει να αλλάξουν. Το νέο Δ.Σ. είπε ότι θα προχωρήσει στην αξιολόγηση του προσωπικού με βάση τα προσόντα τους. Δεσμευόμενο παράλληλα ότι κανένα θεραπευτικό πρόγραμμα και καμία κοινότητα δεν θα καταργηθεί. Αυτά όμως δεν αρκούν. Η πολιτεία, αντί να βγάζει την ουρά της απ’ έξω, θα πρέπει να συντονίσει ΚΕΘΕΑ, ΟΚΑΝΑ, «18 Ανω», Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, ΜΚΟ, ιδιώτες, έτσι ώστε να υπάρξει ένα κοινό σχέδιο αντιμετώπισης των σκληρών ναρκωτικών. Ακούγοντας τους χρήστες και τις οικογένειές τους, την εμπειρία δηλαδή, αλλά με οδηγό την ιατρική επιστήμη και όχι τα κομματικά ή τα συνδικαλιστικά εγχειρίδια. Εμείς οι υπόλοιποι ας αφήσουμε τους φεϊσμπουκισμούς του τύπου «κάτω τα χέρια από το ΚΕΘΕΑ», στη λογική «χθες φιλόζωοι», «σήμερα ψυχίατροι», «αύριο τουρκοφάγοι» (το βλέπω να έρχεται κι αυτό τις τελευταίες ώρες). Ηρωίνη, κοκαΐνη, κρακ, τάι, σίσα, θερίζουν! Και τα θύματά τους θέλουν επιστημονική φροντίδα, δεν θέλουν κομματικές επιδείξεις. Κι αν καιγόμαστε για μια καμπάνια ανθρωπισμού, ας απαιτήσουμε τη λειτουργία –επιτέλους– χώρων εποπτευόμενης χρήσης. Ξεκίνησε ένας το 2013 και έκλεισε σε 9 μήνες. Παρότι είχε αντιμετωπίσει επιτυχώς εκατό (αριθμός: 100!) περιστατικά υπερδοσολογίας – οβερντόουζ δηλαδή.»
Γιατί πρέπει να υπάρχει
