Η βαρβαρότητα που τη λένε «έθιμο»

Κι ενώ προσπαθείς να επανενταχθείς στην καθημερινότητα, αναπολώντας το χαρούμενο της γιορτής, έρχεται η πραγματικότητα μέσα από τα “πολεμικά” ανακοινωθέντα του εθίμου του παραλογισμού να σε προσγειώσει. Πόσοι νέοι άνθρωποι, πόσα παιδιά, πρέπει κάθε χρόνο να πεθαίνουν, να χάνουν χέρια, δάχτυλα , μάτια, να σημαδεύονται από εγκαύματα, στις κατά τόπους “εμπόλεμες” ζώνες της Ανάστασης; Βεγγαλικά αυτοσχέδια ή μη, να πετάγονται τείδε καθείθε σε σπίτια, αυτοκίνητα και ανάμεσα σε πόδια; Κι ενώ έχεις πάει εκεί με σκοπό ν’ ακούσεις το μήνυμα της χαράς, γυρνάς πλάτη στον φέροντα το μήνυμα αναστάντα, είτε για χάζι, είτε για να προφυλαχθείς από τα “πυρά” της εμπόλεμης απέναντι ζώνης. Στους “πολέμους” μιας βάρβαρης ηλιθιότητας, που την βαφτίζουν “έθιμο” πανάρχαιο…για άλλη μια χρονιά. Είναι παράδοση, είναι το έθιμο, σου λένε, να κάνεις τη νύχτα – μέρα με βεγγαλικά χωρίς καμιά ασφάλεια. Και κυρίως πουλώντας τα παράνομα ακόμη και σε ανήλικά παιδιά. Και γιατί κάτι τόσο ηλίθιο και εγκληματικό (εκ των αποτελεσμάτων!) πρέπει να εξακολουθεί “αξιωματικά”, να υπάρχει και να υφίσταται ως ιερή παράδοση; Εστω κι ένα παιδί ή και ενήλικας εστω κι αν κάποιος συνάνθρωπός μας χάνει χέρια και σημαδεύεται για όλη του τη ζωή, αυτό δεν το δικαιολογεί κανένα έθιμο. Φοβάμαι, πως η συζήτηση  θυμίζει τη συζήτηση για τη βία στα γήπεδα. Ξεκινά με οργή για τα θύματα, συνεχίζεται με την παράθεση μέτρων για τον περιορισμό τους και τελειώνει με τη διαπίστωση, ότι κάποια πράγματα δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ στη χώρα μας, διότι απουσιάζει η απαραίτητη βούληση, κυρίως πολιτική. Η Ελλάδα έχει τόσα ωραία έθιμα για να γιορτάσει τις θρησκευτικές γιορτές της ή ακόμη και για τις εκδηλώσεις χαράς (ή λύπης). Ας σταματήσει αυτή η ανοησία με τα βεγγαλικά και τα αυτοσχέδια βαρελότα.