Καιρό ήθελα να γράψω κάτι για το ΙΚΑ, μετά από 11 μήνες και κάτι ημέρες περιπέτεια, χαμένη μέσα σε χαρτοβασίλειο, αποκαμωμένη από τα χιλιόμετρα από γραφείο σε γραφείο και παρακολουθώντας τον αραμπά που πηγαινόφερνε χαρτιά από και προς τα κεντρικά το Αθηνών (Το υπερωκεάνιο «Πατρίς», πιο γρήγορα έφτανε στην Αμερική τον προηγούμενο αιώνα) Μέχρι που έπεσε το μάτι μου στο διαδίκτυο, στην περιπέτεια συνέλληνα. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη περιγραφή, παρά ίσως μόνο από τον Τσιφόρο. Απολαύστε την:
«Χτες ήθελα να πάρω μια βεβαίωση από το ΙΚΑ, ψάχνω λίγο τι χρειάζεται για να την πάρω, βρίσκω ότι γίνεται πλέον και online και λέω: έλα ΙΚΑ τρέλανέ μας, ΕΛΑ ΣΙΛΙΚΟΝ ΒΑΛΕΪ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ.
Πάω να κάνω sign up βάζω πέντε-έξι σελίδες στοιχεία και φτάνω γεμάτος αγωνία στη σελίδα με τίτλο “Επιτυχής Δημιουργία Αιτήματος” και νιώθω όμορφα αλλά ταυτοχρόνα μια αίσθηση καταπάτησης των παιδικών μας χρόνων, μια απότομη ενηλικίωση, μία συνειδητοποίηση ότι όλα έχουν γίνει πια κομπιούτερ, ότι παλιά ματώναμε τα γόνατά μας στις αλάνες, ενώ τώρα παίζουμε μόνο προ στο πλεϊστέισιο και παλιά βλέπαμε νιλς χόλγκερσον και κάντι κάντι και τέτοια πράματα μέχρι που διαβάζω την κατάληξη της “Επιτυχούς Δημιουργίας Αιτήματος” που είναι Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΙΚΑ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, που λέει με λίγα λόγια ότι: η ολοκλήρωση του sign up στις ηλεκτρονικές υπηρεσίες του ΙΚΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΜΕ ΕΚΤΥΠΩΜΕΝΗ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΣΕΛΙΔΑ ΩΣ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΟ και ξαναήρθα στα ίσα μου και βρήκα ξανά την πίστη μου στην αθρωπότητα ολόκληρη που το μεγαλύτερό της επίτευγμα είναι το ελληνικό ΙΚΑ και αυτό πριν το αμφισβητήσετε σκεφτείτε το καλά.
Όλα καλά λοιπόν και όλα στη θέση τους και πάω σήμερα στο ΙΚΑ της καρδιάς μας και της γειτονιάς μας αυτοπροσώπως και όχι αυτά τα φλώρικα τα online που μου μάθατε.
Και εκεί είναι υπαλληλάρα, τεράστιος έρωτας, βυθισμένος στην καρέκλα, από αυτούς που όταν τους ρωτάς κάτι πριν τελειώσεις την ερώτηση ξεφυσάνε και μετά λένε κάτι τύπου “και τι να κάνω εγώ τώρα”, “αυτό που μου λέτε δε γίνεται” και του λέω “έλα μωρέ, αφού γίνεται” και μου λέει “αφού δεν έχεις το τάδε χαρτί” και του λέω με νάζι “αν το βρω και τους πω να μου το στείλουν σε ένα email” και εκεί μου λέει “αγόρι μου τι email, μη με μπλέκετε εμένα με αυτά τα ΜΟΝΤΕΡΝΑ τα email και τα facebook.
Kαι ένιωσα με αυτήν την ατάκα αγάπη και θαλπωρή και πατρίδα μας τα παιδικά μας χρόνια και συγκινήθηκα και ήθελά να τον πάρω αγκαλιά και να του πω κλαίγοντας ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ EMAIL, ΜΟΝΟ ΦΑΞ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΜΟΝΟ ΦΑΞ.
Kαι πρέπει να είδε η λατρεία αυτή τη συγκίνηση στα μάτια μου και μου είπε, “κάτσε να δούμε βρε τι μπορούμε να κάνουμε” και έκανε κάτι μαγικά πατώντας το F1 μια φορά ξέρω ‘γω και έγινε η δουλειά.
ΠΟΙΟ EMAIL ΡΕ, μιλάμε για τέρατα ικανοτήτων και τους υποτιμάμε γιατί δε σεβόμαστε, γιατί αυτοί είμαστε και γιατί τρώμε τα παιδιά μας. (Ανδρέας Λουκάκος)»
