“Κάθε καλοκαίρι η Ρόδος κάθεται και γλύφει τις πληγές της που χαράζουν βαθιά στο σώμα της τ’ αποκαΐδια και οι στάχτες. Η σύγχρονη Jeanne d’ Arc. Ότι καλό και να ‘κανε , στο τέλος παραδόθηκε στην πυρά…
Υπάρχει ένα γιατί; που όλοι μας κάθε φορά ψελλίζουμε. Αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία με πολλές παραμέτρους. Δεν έχει σημασία αν είναι εμπρησμός από αμέλεια ή καταστροφή από άλλα αίτια. Ένα είναι σίγουρο. Κλαίμε πάντα κατόπιν εορτής. Και φτου ξανά απ΄ την αρχή. Μέχρι που όλο το νησί να κηρυχθεί αναδασωτέο και να μπουν ταμπέλες «πρώην δάσος». Κάτι σαν τα ερειπωμένα μνημεία, που …μνημεία μεν, ερείπια δε…
Τώρα που τελείωσαν τα πολλά – πολλά με τις πολεμικές ανταποκρίσεις από το μέτωπο και τους διάφορους ηρωισμούς (να ξέρετε ότι πλην εξαιρέσεων οι πραγματικοί ήρωες είναι πάντα σε δεύτερο πλάνο για να μη σας πω τελείως πίσω από την κουρτίνα) και γράφοντας ένα κειμενάκι προσπαθώντας να αποτυπώσω αναλυτικότερα όλες αυτές τις σκέψεις, σας δίνω μια πρόγευση.
Δείτε την πρώτη φωτό που νομίζω ότι τα λέει όλα. Μπορεί μια καλλιέργεια σταριού να γειτνιάζει με δάσος; Οι Ιταλοί, όταν κοντά ένα αιώνα πριν φύτευαν τα δάση, είχαν την απάντηση. Και στα χαρτιά και στην πράξη.
Στη δεύτερη φωτό, κάτι από καρβουνιά μετά από ψήσιμο γιγαντιαίου οβελία..
Η τρίτη φωτό αποτυπώνει γλαφυρά τον τόπο.
Οι δυο τελευταίες είναι από εκεί που λέγεται ότι ξεκίνησε η φωτιά. Το εκκλησάκι των Ασωμάτων, λίγο έξω από την Απολλακιά. Γης μαδιάμ όλα τριγύρω, το εκκλησάκι άθικτο. Να πιστέψει κανείς στα θαύματα;
Δυστυχώς διαθέτω πολύ υλικό από τις φωτιές που σχεδόν κάθε καλοκαίρι ανάβουν και τρώνε τις σάρκες του νησιού. Θα ήθελα να μην έχω ούτε μια φωτογραφία.
Σήμερα του Αγίου Πνεύματος, η φώτισή του να μας καθοδηγεί.
Πανσέληνος το βράδυ, κοιτάξτε τη στα μάτια!”
Πάνος Βενέρης
