Εβλεπα προχθές (περίεργη συγκυρία η προβολή) την ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου «Χτυποκάρδια στο θρανίο». Με την όμορφη μαθήτρια της «εβδόμης» τάξης, που ερωτεύεται και παντρεύεται τον γοητευτικό γκριζομάλλη καθηγητή ιατρικής, με την μεγάλη διαφορά ηλικίας και φυσικά εγκαταλείπει το σχολείο. Αλλά η «καλή τύχη» δεν χτυπά κάθε μέρα την πόρτα. Οπότε με τις ευλογίες όλων και με περισσό καμάρι για τον καθηγητή γιατρό, που μπαίνει στην οικογένεια, η ανήλικη μαθήτρια παντρεύεται. Και έζησαν αυτοί καλά… Ξαφνιαζόμαστε τώρα που η δεκαπεντάχρονη Καρολάιν ακολουθεί τον έρωτά της και καλοπαντρεύεται λίγο αργότερα, την στιγμή που έχουμε μεγαλώσει και γαλουχηθεί τόσα χρόνια με αυτά τα πρότυπα. Τα ΜΜΕ, επί 37 ημέρες φιλοτεχνούσαν το πορτραίτο του άμοιρου συζύγου, του όμορφου, νέου, φανταιζί, πλούσιου και της μικρής που «συνάντησε πολύ νωρίς αυτό που άλλες ψάχνουν μια ζωή». Στο συγκεκριμένο έγκλημα και τη διαχείρισή του από τα ΜΜΕ και τους δημοσιολογούντες στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης βρίσκουμε συμπυκνωμένες όλες τις παθογένειες και τα στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας που καλά κρατούν.
Χτυποκάρδια…
