Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Σήμερα είναι μία μαύρη επέτειος. Η επέτειος της εισβολής του Αττίλα στην Κύπρο. Ακριβώς πριν από 43 χρόνια. Τότε που η προδοσία της χούντας άνοιγε ουσιαστικά τον δρόμο στους εισβολείς…
Και μετά από 43 χρόνια, όχι μόνο σχεδόν η μισή Κύπρος εξακολουθεί να είναι κατεχόμενη, αλλά η Τουρκία μέσω του μεγαλοϊδεατισμού του Ερντογάν εξακολουθεί να αποτελεί μία ισχυρή απειλή όχι μόνο για την ελεύθερη Κύπρο αλλά συνολικά για τον ελληνισμό. Κλιμακώνοντας παρεμβάσεις και διεκδικήσεις επί κυρίαρχων δικαιωμάτων.
Ομολογώ ότι δεν ανήκω σε εκείνους που έχουν μελετήσει ενδελεχώς όλες τις παραμέτρους του “Κυπριακού”. Όμως ακόμα περισσότερο θλίβομαι όταν διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι από εμάς στην Ελλάδα θεωρούν το “Κυπριακό” κάτι βαρετό, μπανάλ ίσως και ψιλοενοχλητικό. Έχουμε ξεχάσει ότι η υπόθεση είναι όχι μεμονωμένα κρατική αλλά εθνική και ότι αποτελεί μία ανοιχτή και αιμορραγούσα πληγή του ελληνισμού. Προτιμούμε δυστυχώς όταν αναφερόμαστε στην Κύπρο να την σκεφτόμαστε – κακά τα ψέματα- ως μία… εξωτική χώρα όπου ρέει το μαύρο χρήμα. Και σύντομα οι νέες γενιές στην Ελλάδα θα γνωρίζουν για την ιστορία της Κύπρου πολύ λιγότερα (ή καθόλου) σε σχέση με τον… Ντάνο και το Survivor (του Τούρκου παρεμπιπτόντως παραγωγού…).
Με αφορμή λοιπόν την σημερινή μαύρη επέτειο θα αναδημοσιεύσω, ελπίζοντας ότι έχω την κατανόησή του,ένα κείμενο που έγραψε πριν μερικές μόλις ημέρες ο πιο ενημερωμένος στον χώρο της δημοσιογραφίας -και όχι μόνο- για το “Κυπριακό”, ένας άνθρωπος που έχει ερευνήσει, ψάξει και μελετήσει όσο ελάχιστοι, ο Μιχάλης Ιγνατίου, με αφορμή τη παράδοση του περίφημου ” Φακελλου της Κύπρου” από το Ελληνικό Κοινοβούλιο στην Κυπριακή Βουλή. Νομίζω ότι περικλείει σε λίγες παραγράφους πολλές πικρές αλήθειες για τα όσα έχουν συμβεί και για την ελλιπή και ίσως και υποκριτική στάση των εμπλεκόμενων πλευρών ως προς την αποκάλυψη των ευθυνών. Απολαύσετε το ως ελάχιστο φόρο τιμής στην αλήθεια και την έρευνα:
Του Μιχάλη Ιγνατίου
Δεν γνωρίζω ποιος είχε αυτή τη φαεινή ιδέα της παράδοσης του περίφημου “Φακέλου της Κύπρου” από το Ελληνικό Κοινοβούλιο στην Κυπριακή Βουλή. Αλλά όποιος και αν την είχε -με το συμπάθιο, με όλο το σεβασμό και χωρίς παρεξήγηση- πρέπει να μας θεωρεί όλους, μα όλους βλάκες. Σαράντα τρία (43) χρόνια από την τουρκική εισβολή -σε λίγες μέρες θα βαδίζουμε στο 44ο έτος τουρκικής κατοχής- παραδόθηκαν στον Πρόεδρο της Κυπριακής Βουλής, Δημήτρη Συλλούρη, έντεκα αριθμημένα κιβώτια, που περιέχουν 134 φακέλους, αντίγραφα των οποίων -όπως αναφέρει επίσημη ανακοίνωση- βρίσκονται στην Βουλή των Ελλήνων.
Σύμφωνα πάντα με την επίσημη πληροφόρηση, τα 11 αυτά κιβώτια περιέχουν τις καταθέσεις 88 μαρτύρων στην Ολομέλεια της Ειδικής Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων για τον Φάκελο της Κύπρου, όπως και τις καταθέσεις 45 μαρτύρων στην Υποεπιτροπή για τη δημιουργία του πορίσματος, καθώς και τα συνοδευτικά έγγραφα, τα οποία κατατέθηκαν από τους μάρτυρες. Σε 11 κιβώτια, λοιπόν, “έκλεισαν” την προδοσία της χούντας, την τουρκική εισβολή και κατοχή, τις ευθύνες των ξένων, αλλά και τις ευθύνες κάποιων Ελλήνων πολιτικών, που έπαιξαν το παιγνίδι της ξενοκίνητης χούντας μέχρι την επιστροφή της Δημοκρατίας στη χώρα που γεννήθηκε. Διότι ο κάθε μάρτυρας (και ψευδομάρτυρας) είπε το μακρύ του και το κοντό του, ο καθένας κάλυψε τον κομματικό χώρο από τον οποίο προερχόταν, και η μόνη που υπέφερε από το θέατρο του παράλογου, που παίχθηκε στην Ελληνική Βουλή, ήταν η ΑΛΗΘΕΙΑ.
Το πόρισμα είναι μία κακή έκθεση “ιδεών”, που δεν απαντά τα βασανιστικά ερωτήματα, που ακόμα και σήμερα, απασχολούν όλους τους Κύπριους. Γιατί διαπράχθηκε το διπλό έγκλημα εναντίον της Μεγαλονήσου; Για τους νεότερους να πούμε ότι προηγήθηκε το χουντικό πραξικόπημα εναντίον του ξεροκέφαλου Μακάριου και ακολούθησε η τουρκική εισβολή. Ήταν ένα δίδυμο έγκλημα, μία άνευ προηγουμένου προδοσία της χούντας του Δημήτριου Ιωαννίδη, που πέθανε χωρίς να πει ποτέ δημόσια ποιος τον εξαπάτησε. Αυτή ήταν η φράση του, όταν συνάντησε τους Αμερικανούς απεσταλμένους του Χένρι Κίσιγκερ. Στη συνέχεια, έσπασε ότι είχε μπροστά του, είπε ότι σαν τον Διγενή Ακρίτα θα καταλάβει την …Κωνσταντινούπολη και χάθηκε μέσα στη νύχτα… Η Κύπρος στο μεταξύ στηνόταν στον σταυρό.
Όσοι ερευνήσαμε τα έγγραφα του τότε Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, δεν έχουμε καμία αμφιβολία για τα όσα συνέβησαν εκείνη την μοιραία εβδομάδα για το Νησί της Αφροδίτης. Το μεγάλο κακό ξεκίνησε στις 15 Ιουλίου 1974 με την ανατροπή του Μακάριου, συνεχίστηκε στις 20 Ιουλίου όταν η Τουρκία πάτησε το πόδι της στην Κερύνεια, και ολοκληρώθηκε στις 14 Αυγούστου 1974, με τη δεύτερη εισβολή, όταν καταλήφθηκε και η Αμμόχωστος… Η κατοχή συνεχίζεται μέχρι σήμερα και κανένα άνοιγμα, κανενός Φακέλου της Κύπρου δεν αλλάζει την οδυνηρή κατάσταση. Διότι απλούστατα, δεν περιέχεται σ’ αυτά τα 11 κιβώτια καμία απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματα των Κυπρίων πολιτών.
Η Αθήνα και η Λευκωσία, κατά βάθος, δεν ήθελαν ποτέ να μαθευτεί η αλήθεια. Θυμάμαι, πολύ νέος δημοσιογράφος το 1977, τρία χρόνια μετά την τραγωδία, που άκουσα για πρώτη φορά ότι από το άνοιγμα του Φακέλου της Κύπρου “θα δοκιμάζονταν οι σχέσεις με μεγάλη φίλη και σύμμαχο χώρα”. Εννοούσαν, βεβαίως, την Αμερική, αλλά δεν τολμούσαν να εκστομίσουν καν το όνομά της. Βλακείες. Υπάρχει ένας άνθρωπος, εκτός των πληρωμένων κονδυλοφόρων της Λευκωσίας, που να πιστεύει ότι η Αμερική του Κίσιγκερ είναι αθώα; ΚΑΝΕΝΑΣ. Τα έγγραφά του βοούν. Έχω στην κατοχή μου εκατοντάδες σελίδες αυτών των εγγράφων, τα οποία κέρδισε η ερευνητική μας ομάδα με μαγκιά -δεν μας τα χάρισε κανείς. Σε όποιον τα έδωσα και τα διάβασε κυριαρχήθηκε από κατάθλιψη. Η Ελληνική Βουλή δεν έκανε καν τον κόπο να τα ζητήσει -και θα τα δίναμε δωρεάν- για να συμπεριληφθούν στον Φάκελο της Κύπρου. Διότι τα τότε μέλη της Επιτροπής δεν ήθελαν να θίξουν την Αμερική, η οποία είχε παραχωρήσει ήδη σε ερευνητές, με απόλυτα νόμιμο τρόπο, τα δικά της έγγραφα.
Η αντίστοιχη Επιτροπή της Κύπρου, έστειλε ένα ερευνητή στα αμερικανικά αρχεία, μάζεψε ότι σκάρτο απέμεινε από το δικό μας σάρωμα και επέστρεψε στη Λευκωσία. Ήταν άνθρακες ο θησαυρός και πεταμένα τα χρήματα που ξόδεψαν. Όσοι ασχολούνται και σήμερα με τον “Φάκελο της Κύπρου” ψάχνουν ψύλλους στα άχυρα. Δεν υπάρχει τίποτα σ’ αυτά τα 11 κιβώτια που δεν γνωρίζουμε. Όποιος τα διαβάσει δεν θα διαφωτιστεί. Δεν ξέρει ποιος είναι ο ένοχος, διότι όλοι βγήκαν αθώοι. Υπήρχαν μέλη της Επιτροπής τότε, που επιχείρησαν να αποενοχοποιήσουν την προδοτική χούντα. Υπήρχαν και άλλοι που άφησαν υπονοούμενα εναντίον πολιτικών. Και ελάχιστοι τόλμησαν να μιλήσουν για το σχέδιο του Κίσιγκερ, που μετέφερε στον Ιωαννίδη ο Ελληνοαμερικανός πράκτορας Γκας Λάσκαρης Αβρακώτος, ο οποίος αργότερα αναμείχθηκε και στην υπόθεση του Οσάμα μπιν Λάντεν και της αλ Κάιντα. Αντιπροσώπευε ο Αβρακώτος την επίσημη Αμερική; Βεβαίως. Κόμπαζε -και ορθώς τα έλεγε- ότι κυβερνούσε την Ελλάδα. Αυτός έδωσε το “πράσινο φως” στον Ιωαννίδη για να προχωρήσει στην εκτέλεση του πραξικοπήματος και στην απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Μακάριου.
Μετά από το πραξικόπημα, η υλοποίηση του σχεδίου ήταν μία εύκολη υπόθεση, αφού μόνο οι δυνάμεις του Βάσου Λυσσαρίδη αντιστάθηκαν στη χουντική λαίλαπα. Όλοι οι υπόλοιποι, έδειξαν πλήρη υποταγή. Ο Φάκελος της Κύπρου, λοιπόν, είναι όπως τον φούρνο του Χότζα… Χρησιμοποιείται από τις κατά καιρούς κυβερνήσεις στην Αθήνα και τη Λευκωσία, βασικά για αποπροσανατολισμό. Με όλο τον σεβασμό στον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων, και τον ομόλογό του της Κύπρου, το σκηνικό που θα στηθεί σήμερα στη Λευκωσία, εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες, αλλά όχι την αλήθεια. Διότι η αλήθεια για την κυπριακή τραγωδία δεν βρίσκεται στον Φάκελο της Κύπρου… Πρόκειται για μία απάτη…
capital.gr
