Εξαιτίας των νοσηρών φαινομένων των τελευταίων καιρών, με θύματα πάντοτε τις γυναίκες, σκέφτηκα να αποτυπώσω κάποιες σκέψεις γύρω από αυτό το σοβαρότατο ζήτημα. Το αδίκημα το οποίο διαπράττεται στις περιπτώσεις αυτές είναι κατ’ αρχήν το αδίκημα του βιασμού, το οποίο τιμωρείται με κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών. Εάν δε η πράξη έγινε από δύο ή περισσότερους δράστες που ενεργούσαν από κοινού ή είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του παθόντος, επιβάλλεται ισόβια κάθειρξη ή πρόσκαιρη τουλάχιστον δέκα ετών. Το αδίκημα δε αυτό έχει καθιερωθεί για την προστασία του εννόμου αγαθού της γενετήσιας ελευθερίας σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ. 1 του Συντάγματος και το άρθρο 5 παρ. 1 περί προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Πέραν όμως από το αδίκημα του βιασμού κατ’ αρχήν στην συνέχεια διαπράττεται το αδίκημα της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως. Για το εν λόγω αδίκημα επιβάλλεται ως ποινή η ισόβια κάθειρξη. Για το αδίκημα του βιασμού το οποίο είναι από τα πλέον σοβαρά αδικήματα, όμως δεν θεωρώ ότι προστατεύεται επαρκώς η ανθρώπινη ζωή από την έννομη τάξη όταν σε περίπτωση θανάτου του θύματος προβλέπεται διαζευκτικά ως ποινή πέραν της ισόβιας κάθειρξης και πρόσκαιρη τουλάχιστον δέκα ετών. Βέβαια η επιβολή της πρόσκαιρης κάθειρξης ή τουλάχιστον κάθειρξης δέκα ετών εναπόκειται στην κρίση του Δικαστηρίου και μάλιστα του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου, στο οποίο πλειοψηφούν οι ένορκοι, οι οποίοι τουλάχιστον μερικές φορές εκφράζουν συναισθηματική κρίση. Παρά ταύτα και η ισόβια κάθειρξη στην πραγματικότητα δεν είναι ισόβια.
Το ανησυχητικό όμως πράγμα για την ελληνική οικογένεια είναι η βία, η οποία ασκείται από τον ισχυρότερο σωματικά άνδρα σε σχέση με την γυναίκα, η οποία υφίσταται τις κακοποιήσεις και τις σωματικές κακώσεις, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις οδηγούν στον θάνατο της και στην καλύτερη των περιπτώσεων σε αναπηρία.
Τα γεγονότα των τελευταίων ετών, και πρόσφατα η δολοφονία των δύο γυναικών, της μιας από τον πιλότο σύζυγο της και της άλλης από τον υποτιθέμενο «φίλο» της, τα οποία μέχρι πρότινος κανένας δεν τα διανοείτο. Και από την άλλη πλευρά η μεγαλοψυχία αυτής της χαροκαμένης μάνας της
φαρμακοποιού, η οποία ναι μεν οδύρεται για τον θάνατο της κόρης της, όμως σκέφτεται και την μάνα του φονιά διότι και αυτή είναι πικραμένη για τον δολοφόνο γιό της. Την δική της τραγωδία την αντιπαρέρχεται με την συγχώρεση. Γενναία μάνα ακόμα και στην πίκρα της. Νομίζω ότι ούτε οι αρχαίοι τραγωδοί μας, παρά την σοφίαν την οποίαν διέθεταν, θα κατέγραφαν τέτοιο τέλος.
Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον δεν θα συμβούν παρόμοια φρικτά γεγονότα, τα οποία υποβαθμίζουν τον άνθρωπο και εν γένει το ανθρωπισμό μας, όταν μάλιστα οι ίδιοι τελευταίοι φονιάδες ομολόγησαν την πράξη τους όταν η Αστυνομία μας, υπό την ηγεσία ενός άξιου Υπουργού, είχε φτάσει στα ίχνη τους.
Ρόδος, 20 Ιουλίου 2021
Κωνσταντίνος Ιακ. Σαρής
