Επέστρεψε από την Ελβετία η αθλήτρια του Ποδηλατικού Συλλόγου Ρόδου «Μεσόγειος» Ελένη Τσαβαρή, η οποία από τις 14 έως τις 18 Οκτωβρίου, έλαβε μέρος, εκπροσωπώντας τα εθνικά μας χρώματα, στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα πίστας ELITE.
H ελλιπής προετοιμασία, καθώς ο αγώνας δεν ήταν στόχος της, όπως επίσης και το γεγονός ότι η ενημέρωση για την συμμετοχή έγινε στις 29 Σεπτεμβρίου, αλλά πολύ περισσότερο το άγχος της «πρωτοεμφανιζόμενης», δεν της επέτρεψε να παρουσιάσει το καλύτερο της εαυτό.
Έτσι, στο OMNIUM (αγώνισμα συνδυασμένης βαθμολογίας 6 αγωνισμάτων μέσα σε δύο μέρες), κατέλαβε την 17η θέση ανάμεσα σε 20 συμμετέχοντες, ενώ στα 3000m. ατομικής καταδίωξης, κατετάγη 22η μεταξύ 25 συμμετεχόντων.
Η ίδια περιέγραψε την εμπειρία της στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα:
«Θα ήθελα σήμερα, να ξαναέτρεχα, αλλά με την εμπειρία του σήμερα, και όχι του Σάββατου, που μπήκα στον αγώνα σαν το ψάρι έξω από το νερό, χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, παρασυρμένη από τις σημαίες των ομάδων, τα ονόματα που έβλεπα μέχρι χτες στην τηλεόραση, το γεμάτο κόσμο και θόρυβο στάδιο, την αίγλη ενός ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Μπήκα στο scratch και ξέχασα τις οδηγίες του προπονητή μου, τη προπόνηση μου και το μόνο που με ένοιαζε ήταν μήπως μείνω από το γκρουπ!
Είχε έρθει η ώρα από την κινούμενη άμμο! Πολλές φορές ο Σπύρος έχει αναφερθεί σε αυτό το συναίσθημα που βιώνει ο αθλητής κατά τη διάρκεια του αγώνα ,αλλά ειλικρινά πρώτη φορά στα πολλά χρόνια που κάνω πρωταθλητισμό το νιώθω. Μάταια ο Στέργιος μου μίλαγε, μάταια ο Σπύρος από το τηλέφωνο προσπαθούσε να με διορθώσει και να με βοηθήσει όσο μπορούσε (σ.σ. αναφέρεται στους προπονητές της, Σπύρο Ταντή και Στέργιο Σαλπαδήμο). Στο pursuit έκανα χρόνο που στην ανοιχτή πίστα στη Ρόδο στην προπόνηση δεν κάνω. Στον αποκλεισμό δεν κατάλαβα αν ξεκίνησε ο αγώνας. Άγχος, απειρία, καταστροφή.
Την επόμενη μέρα και παρόλο που είχα τρέξει τρεις αγώνες την προηγούμενη,στο pursuit ξεκίνησα απίστευτα γρήγορα (11ο καλύτερο πέρασμα στα 1000m), ένιωθα καλά, αλλά με πρόδωσε ο πολύ γρήγορος ρυθμός στις τέσσερις πρώτες, πάλι ξεχάστηκα από τις οδηγίες που είχα. Στο 500ρι μπήκα χρεωμένη αμέσως μετά τα 3000m., εντάξει δεν είναι και το καλύτερο μου, 39.6 που είναι ότι καλύτερο επίσημο έχω φέρει. Στο lap δε φόρτωσα το πάτημα, ενώ στους πόντους όταν κατέβηκα, κατάλαβα ότι δεν είχα προσπαθήσει , δεν είχα κουραστεί , δεν είχα τρέξει. Το συμπέρασμα είναι ,ότι αν δεν έχουμε σημαντικούς και δυνατούς αγώνες στα πόδια μας, δε μπορούμε να σταθούμε πουθενά.
Αν δεν υπάρχει πλάνο αγώνων και πάμε με ελλιπή προπονητική και ψυχολογική προετοιμασία σε τέτοιους αγώνες, τότε όταν τελειώνουν θα νιώθουμε ότι αδικήσαμε τον εαυτό μας εμείς οι ίδιοι τελικά.
Ειλικρινά, αν σήμερα ξαναέτρεχα, πιστεύω ότι θα ήμουν τουλάχιστον 5 θέσεις πιο ψηλά από χτες. Αλλά δυστυχώς ο αγώνας τελείωσε χτες. Μέσα από την καρδιά μου, θα ήθελα να ευχαριστήσω την Ε.Ο.Π. που μου έδωσε την δυνατότητα να συμμετάσχω σε μια τέτοια σπουδαία διοργάνωση, τον ομοσπονδιακό προπονητή κ. Στέργιο Σαλπαδήμο για ότι έκανε προκειμένου να με βοηθήσει όλες αυτές τις μέρες, τους συναθλητές μου και τον κ. Κώστα Βολικάκη που με την εμπειρία του μου έδωσε κουράγιο, το σύλλογο μου Μεσόγειο Ρόδου, που κάλυψε τα έξοδα συμμετοχής μου και τέλος τον προπονητή μου, που πιστεύει ακόμα σε μένα και προσπαθεί να με κρατάει σε υψηλό ανταγωνιστικό επίπεδο, σε πείσμα άλλων που προσπαθούν χρόνια να με βγάλουν στη ”σύνταξη”».
