Το 2001, χαράματα Κυριακής 5 Μαρτίου, ο μόλις τριών ετών Παναγιώτης Βασιλέλης από την Μυτιλήνη έκλεισε για πάντα τα μεγάλα καταπράσινα μάτια του γιατί δεν πρόλαβε να φτάσει στο Μεμόριαλ της Νέας Υόρκης, επειδή το τέρας της γραφειοκρατίας ήταν πιο μοχθηρό από την λευχαιμία που είχε να πολεμήσει.
Ο Παναγιώτης Βασιλέλης, έγινε ο Παναγιωτάκης όλης της Ελλάδας και δραχμή δραχμή τότε, συγκεντρώθηκαν 130 εκατομμύρια δρχ για να μπορέσει το παιδί να ταξιδέψει στην Αμερική όπου θα εφαρμοζόταν μια πειραματική θεραπεία για την σπάνιας μορφής λευχαιμία του…
Ο μικρός δεν έφτασε ποτέ στην Νέα Υόρκη, γιατί τα 130 εκατομμύρια συγκεντρώθηκαν σε λογαριασμό της Εθνικής Τράπεζας τον οποίον η ίδια η τράπεζα μπλόκαρε επειδή με νόμο του 1931 (!) δεν επιτρεπόταν να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα αν προηγουμένως δεν είχε συσταθεί ερανική επιτροπή!
Παρά την πίεση των γονιών του μικρού προς την Τράπεζα και το Υπουργείο Υγείας και την οργή της κοινωνίας που παρακολουθούσε ένα τρίτο χρόνο αγόρι να σβήνει μέρα με τη μέρα, χρειάστηκε να περάσουν επτά ολόκληροι μήνες για να αποταμιευθεί ένα μέρος μόνο του ποσού. Αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Η κατάσταση του μικρού είχε επιδεινωθεί και σε λίγες μέρες «έσβησε», επειδή κάποιοι προέταξαν το γράμμα του νόμου, ενός νόμου που γράφτηκε το 1931. Δημοκρατία σημαίνει ότι οι άνθρωποι φτιάχνουν τους νόμους με τους οποίους θέλουν να ζήσουν κι όμως στην περίπτωση του μικρού αγοριού από την Μυτιλήνη, οι νόμοι ήταν εκείνοι που του αφαίρεσαν τη ζωή. Γιατί κανείς τολμηρός δεν βρέθηκε τότε να αναλάβει την πολιτική ευθύνη. Κι έσβησε πριν προλάβει να ανοίξει τα φτερά του…
Σήμερα, 18 χρόνια μετά, ένας άλλος Παναγιώτης, παλεύει για τη ζωή του η οποία κρέμεται από νόμους, άρθρα, γνωμοδοτήσεις, γράμματα και αριθμούς… Κρέμεται από ένα ανάλγητο κράτος, που ποτέ δεν στάθηκε με ανθρωπιά δίπλα στους πολίτες όταν το έχουν ανάγκη. Από την μια άκρη της Ελλάδας μέχρι την άλλη, γίνεται μια τιτάνια προσπάθεια να συγκεντρωθούν χρήματα, έχουν στηθεί εκατοντάδες κουμπαράδες που γεμίζουν καθημερινά για να μπορέσει ο μικρός Παναγιώτης – Ραφαήλ να ταξιδέψει στη Βοστόνη και να έχει την ευκαιρία να αντιμετωπίσει τη νωτιαία μυϊκή ατροφία με την οποία είχε την ατυχία να γεννηθεί.
Αν το κράτος, η πολιτεία, οι πολιτικοί, οι γραφειοκράτες, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, θέλουν να ξεπλύνουν την ντροπή τους και να ελαφρύνουν την συνείδησή τους, για τον άδικο χαμό του μικρού Παναγιώτη Βασιλέλη έχουν μια καλή ευκαιρία, να βοηθήσουν τον Παναγιώτη Ραφαήλ, και κάθε Παναγιώτη, να φύγει στο εξωτερικό. Ένα κράτος που δεν έχει ανθρώπινο πρόσωπο, ένα κράτος που κρύβει τις ευθύνες του πίσω από τους εράνους και τις φιλανθρωπίες είναι άχρηστο για τους πολίτες του.
