Ο Robert και η Yoka van Meerendonk από το Amsterdam γνωρίστηκαν και ερωτεύθηκαν στη Ρόδο τον Οκτώβριο του 1969. Πενήντα χρόνια αργότερα επιστέφουν στο νησί για να γιορτάσουν την επέτειο γνωριμίας τους, να θυμηθούν από πού ξεκίνησαν όλα και διηγούνται στη «δημοκρατική» τη συναρπαστική τους ιστορία.
Παραμένουν ερωτευμένοι όπως και την πρώτη μέρα. Κάνουν τα πάντα μαζί, αφού αρέσει στον ένα η συντροφιά του άλλου, καλύτερα από κάθε τι άλλο.
• Βρίσκετε για κάποιο ιδιαίτερο λόγο στη Ρόδο; Τι είναι αυτό που σας συνδέει με το νησί;
Robert: Τον Οκτώβριο του 1969 βρέθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου στη Ρόδο. Εργαζόμουν στα γραφεία της Ολυμπιακής Αεροπορίας στο Άμστερνταμ ως εμπορικός αντιπρόσωπος. Η δουλειά μου ήταν να πείσω τα τουριστικά πρακτορεία και τους τουρ οπερέιτορς στην Ολλανδία να κλείνουν πτήσεις της Ολυμπιακής.
Εκείνη την εποχή, η σύζυγός μου, η Yoka, εργαζόταν στο τμήμα κρατήσεων της KLM. Ήθελε να γίνει αεροσυνοδός. Ήταν όμως κάτω των 21 και δεν επιτρεπόταν… Ο προϊστάμενός μου στην Ολυμπιακή, μου ζήτησε να οργανώσω ένα ταξίδι εξοικείωσης/ fam trip των πωλητών της KLM στην Ελλάδα. Είχαν τόσο μεγάλο όγκο κρατήσεων που δεν προλάβαιναν να τον διαχειριστούν…
Οργάνωσα το ταξίδι στο οποίο συμμετείχαν 12 κυρίες της KLM. Αρχικά πετάξαμε στην Αθήνα και από εκεί στη Ρόδο, όπου μείναμε στο ξενοδοχείο PLAZA. Το ταξίδι μας διήρκεσε τέσσερις ημέρες. Επισκεφθήκαμε τη Λίνδο, κάναμε μία εκδρομή με πλοίο, περάσαμε καταπληκτικά.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Η γυναίκα μου ήταν μία από τις 12 αυτές κοπέλες, εδώ γνωριστήκαμε και εδώ ερωτευτήκαμε και περάσαμε μία ζωή μαζί. Συμπληρώνονται φέτος 50 χρόνια από τη γνωριμία μας και γι’ αυτό αποφασίσαμε να έρθουμε ξανά στο νησί και να γιορτάσουμε αυτή την επέτειο.
• Όλα αυτά τα χρόνια δεν αποφασίσατε να έρθετε ξανά;
Robert: Η αλήθεια είναι ότι την επόμενη χρονιά μου ζήτησαν από την Ολυμπιακή να έρθω στη Ρόδο και να τραβήξω κάποια πλάνα για μία ταινία που ήθελαν να προβάλουν σε κάποια τουριστική έκθεση, όπου ήμουν υπεύθυνος του περιπτέρου της εταιρείας. Έτσι λοιπόν ήρθα, πήρα τα πλάνα, αλλά μη με ρωτήσετε πού ακριβώς βρίσκεται αυτή η ταινία… Αυτό το ταξίδι το έκανα αναγκαστικά χωρίς τη Yoka.
• Πώς ήταν η ζωή σας στην διάρκεια των 50 ετών του έγγαμου βίου;
Robert: Μετά την Ολυμπιακή επέστρεψα στον κλάδο της φιλοξενίας. Είμαι απόφοιτος τουριστικής σχολής. Εργάστηκα σε μεγάλα ξενοδοχεία και διεθνείς ομίλους σε 10 διαφορετικές χώρες του κόσμου. Μεταξύ άλλων εργαζόμουν σε μία βρετανική αλυσίδα, ως sales & marketing manager υπεύθυνος για τη Νότια Ευρώπη (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα, Ελβετία, Μάλτα, Κύπρο, Γιβραλτάρ). Μέναμε στο Μιλάνο όπου διεύθυνα το τμήμα κρατήσεων. Μετά το Μιλάνο μετακομίσαμε στο Λονδίνο όπου ζήσαμε για κάποια χρόνια. Στη συνέχεια επιστρέψαμε στο Άμστερνταμ και γύρω στο 1992 πήγαμε στο Ντουμπάι όπου εργάστηκα σε ένα βρετανικό όμιλο, πάντα ως sales and marketing Manager. Από εκεί μετακομίσαμε στη Νέα Ζηλανδία όπου αναλάβαμε το management ενός πολυτελούς resort κάποιου Ολλανδού Επενδυτή. Εκεί παραμείναμε τρία χρόνια. Ήταν φανταστικά αλλά απομονωμένα, χωρίς καλά σχολεία για τα παιδιά… Έτσι πήραμε την απόφαση να μετακομίσουμε στην Αυστραλία και τότε για πρώτη φορά εντάχθηκα στην οικογένεια του Sheraton. Μείναμε άλλα τρία χρόνια εκεί… Μου πρότειναν μία θέση Γενικού Διευθυντή σε ξενοδοχείο του ομίλου στην Ουγκάντα και δέχθηκα, καθώς ήθελα πλέον να αφήσω πίσω μου το τμήμα του sales and marketing, πράγμα που δεν ήταν εφικτό στην Αυστραλία. Τα παιδιά μας ήταν τότε 14 και 16 ετών και επέστρεψαν στο Άμστερνταμ για να συνεχίσουν το σχολείο εκεί. Τεσσεράμισι χρόνια περάσαμε στην Ουγκάντα και οι επόμενοί μας σταθμοί ήταν το Ναϊρόμπι και η Ινδονησία (Σουραμπάγια). Τελευταίοι σταθμοί στην καριέρα μου η Ντόχα και το Άμπου Ντάμπι απ’ όπου πήρα σύνταξη το 2005 στα 62 μου ως γενικός διευθυντής. Αφού συνταξιοδοτήθηκα, πήραμε ένα σπίτι στη Γαλλία και μείναμε 10 χρόνια μέχρι που πέρασα μία περιπέτεια με την υγεία μου και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο Άμστερνταμ…
Yoka: Όλα ξεκίνησαν εδώ πριν από 50 χρόνια. Αυτές τις τέσσερις μέρες του fam trip, διασκεδάσαμε, συζητήσαμε αρκετά… και κάπως έτσι ερωτευθήκαμε. Στην επιστροφή, πέσαμε σε κακοκαιρία και μείναμε δύο μέρες στην Αθήνα έχοντας ακόμη περισσότερο χρόνο να γνωριστούμε καλύτερα και να αποφασίσουμε να βρεθούμε στο Άμστερνταμ… Μετά από ένα χρόνο παντρευτήκαμε και αποκτήσαμε δύο παιδιά, ένα γιο και μία κόρη… Έχουμε μία συναρπαστική ζωή… Ταξιδεύουμε συχνά. Παίζουμε γκολφ, πηγαίνουμε για ψάρεμα, αφιερώνουμε χρόνο στα τέσσερα εγγόνια μας.
• Πώς θυμάστε τη Ρόδο του 1969 και πώς σας φάνηκε τώρα;
Yoka: Δεν ήρθαμε στην Ελλάδα για το μήνα του μέλιτος ή για διακοπές αργότερα, παρόλο που ταξιδεύουμε πάρα πολύ… Πάντα ζούσαμε με την ανάμνηση της Ρόδου. Φοβόμασταν όμως μην απογοητευτούμε, μήπως δεν ήταν τα πράγματα, όπως την πρώτη φορά.
Είναι όμως καταπληκτικά. Τότε δεν υπήρχε τίποτε σχεδόν από όλα αυτά που υπάρχουν σήμερα. Δεν υπήρχαν όλα αυτά τα ξενοδοχεία. Το Φαληράκι η μόνη παραλία και στη Λίνδο απλά πήγαινες για τα φρέσκα ψάρια που έπιαναν οι ψαράδες του χωριού. Όλες αυτές οι αναμνήσεις είναι ακόμη χαραγμένες στις μνήμες μας… Θέλαμε να τις ξαναζήσουμε στην 50ή επέτειό μας. Πήγαμε στη Λίνδο, σε μέρη που είχαμε πάει και τότε, επισκεφτήκαμε το Πλάζα, καθίσαμε στην πισίνα…
Robert: Ο μαζικός τουρισμός είναι καλός για την οικονομία, όμως οι επισκέπτες αναζητούν ζεστούς, φιλόξενους προορισμούς… Τα ίδιο πρόβλημα έχουμε και στο Άμστερνταμ που κατακλύζεται από εκατομμύρια τουρίστες. Είναι δύσκολο για την κυβέρνηση και τους ντόπιους να διαχειριστούν το πρόβλημα αυτό. Ευτυχώς απαγορεύτηκε η ανοικοδόμηση νέων ξενοδοχείων ενώ έχουν παρθεί και άλλα μέτρα, όπως π.χ. η διακοπή χορήγησης νέων αδειών σε καταστήματα που πωλούν σουβενίρ και άλλα τέτοια είδη.
Η Ρόδος είναι ένα εξαιρετικό νησί… Καθαρό, πράγμα ιδιαίτερα σημαντικό. Οι άνθρωποι γλυκείς και φιλόξενοι, ευγενικοί μιλούν καλά αγγλικά… Το φαγητό είναι εξαιρετικό… όπου και αν φάγαμε μας άρεσε. Και προπάντων, δεν είναι υψηλές οι τιμές, ακόμη και η εκδρομή με το πλοίο ήταν οικονομική.
• Είναι σπάνιο να έχει κανείς ένα τόσο αρμονικό γάμο μετά από τόσα πολλά χρόνια. Ποιο είναι το μυστικό; Πώς τα έχετε καταφέρει τόσο καλά;
Yoka: Μοιραζόμαστε πολλά… Μπορεί να λένε ότι τα ετερώνυμα έλκονται, προσωπικά όμως πιστεύω ότι είναι καλό να έχει κανείς τα ίδια ενδιαφέροντα. Εάν o Robert θέλει να πάει για ψάρεμα, θα πάω κι εγώ μαζί του, ακόμη και αν δεν με ενθουσιάζει, γιατί ξέρω ότι μία άλλη μέρα θα έρθει μαζί μου για ψώνια. Πιστεύω ότι βοηθά ο ένας να μοιράζεται το πάθος του άλλου. Πάμε σε μουσεία, συναυλίες, εστιατόρια… επισκεπτόμαστε τα παιδιά μας. Κανείς δεν βγήκε ποτέ μόνος του.
Robert: Στη Yoka αρέσει να ταξιδεύει, να εξερευνά τον κόσμο… Ακόμη κάνουμε περιπετειώδη ταξίδια στην Άπω Ανατολή, στην Κίνα… Μοιραζόμαστε το ίδιο πάθος. Γενικώς, κάνουμε τα πάντα μαζί. Δεν πήγα ποτέ να δω ποδόσφαιρο μόνος στο μπαρ. Δεν θα αισθανόμουν άνετα να διασκεδάζω και να είναι μόνη στο σπίτι. Δεν θα συνέβαινε ποτέ αυτό στο γάμο μας.
Yoka: Αν ήθελε να πάει στο ποδόσφαιρο θα πήγαινα και εγώ μαζί. Γενικώς, ο ένας ήταν πάντα το στήριγμα του άλλου. Δεν γινόταν διαφορετικά. Ζήσαμε σε τόσες πολλές χώρες μακριά από συγγενικά μας πρόσωπα. Είχαμε ο ένας τον άλλο και στηριζόταν ο ένας στον άλλο…
• Δεν τσακωθήκατε ποτέ;
Robert: Ναι, σίγουρα. Όσο όμως μεγαλώνεις διαπιστώνεις ότι δεν έχει κανένα νόημα να τσακώνεσαι. Είναι ανόητο να αφήνεις ασήμαντα πράγματα να σε οδηγούν σε καβγά… Υπάρχουν πολλά πιο σοβαρά πράγματα στη ζωή… απ’ αυτά που μας κάνουν να τσακωνόμαστε. Υπάρχουν και εκείνες οι συγκυρίες στη ζωή που θα πρέπει ο ένας να στηρίζει τον άλλο σε κάποια δοκιμασία, όπως έτυχε με την περιπέτεια της υγείας μου και στις 2 σοβαρές επεμβάσεις που έκανα. Αυτά τα βιώματα δένουν το ανδρόγυνο ακόμη πιο πολύ… Όλα πήγαν καλά ευτυχώς, θα μπορούσαν όμως να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά πράγματα…
Yoka: Να προσθέσω ότι ακόμη αρέσει ο ένας στον άλλο. Όταν τσακωνόμαστε δεν νιώθουμε καλά. Θέλω να αισθάνεται χαρούμενος κι ευτυχισμένος και όχι να είναι θυμωμένος μαζί μου.
Σας ευχαριστώ για την κουβέντα.
-Εμείς ευχαριστούμε. Ήταν χαρά μας να μοιραστούμε την ιστορία μας.
