Α-τυπος και υπογραμμός: Το χρέος

Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί… Παγκόσμια Ημέρα Θυμάτων Τροχαίων Ατυχημάτων σήμερα, για όσους ευτύχησαν να μην έχουν θύμα τροχαίου στο σπίτι τους. Γιατί, όσες οικογένειες έχουν μέλος με αναπηρία εξαιτίας τροχαίου ή ακόμα χειρότερα, έχασαν δικό τους άνθρωπο, δεν χρειάζεται μια ημέρα τον χρόνο για να θυμηθούν. Δεν ξεχνούν, δεν θα ξεχάσουν ποτέ, κάθε μέρα είναι ίδια μέρα, ανυπόφορη…
Παρατηρώντας τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ για τα τροχαία, βλέπει κανείς μόνον αριθμούς. Μαθηματικές πράξεις, προσθαφαιρέσεις, άθροισμα, πότε είχαμε περισσότερους, πότε λιγότερους νεκρούς. Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν μητέρες που έχασαν τα παιδιά τους, παιδιά που έχασαν τους γονείς τους, σύντροφοι που έχασαν τους συντρόφους τους, υπάρχουν μάτια που δεν στεγνώνουν ποτέ. Μέχρι να κλείσουν.
Πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι που έμειναν καθηλωμένοι σε αναπηρικό αμαξίδιο, υπέστησαν ακρωτηριασμούς, άνθρωποι που από ανεξάρτητοι έγιναν εξαρτώμενοι, άνθρωποι που η ζωή τους άλλαξε σε μια στιγμή. Σε μια κακιά στιγμή. Και ο λογισμός τους όλο και γυρίζει σε εκείνη την κακιά στιγμή… Αν φορούσα κράνος, αν φορούσα ζώνη, αν δεν είχα πιεί, αν δεν είχε πιει αυτός που με χτύπησε, αν δεν είχα περάσει με κόκκινο, αν δεν είχε περάσει ο άλλος με κόκκινο, αν είχα σταματήσει στο STOP, αν δεν χρησιμοποιούσα το κινητό μου εγώ, αν δεν το χρησιμοποιούσε ο άλλος, αν, αν, αν…. Αν είχαμε σωστή οδική συμπεριφορά, αν δεν πιστεύαμε ότι τα τροχαία δεν αφορούν εμάς αλλά τους άλλους, αν δεν ήμασταν τόσο σίγουροι για τον εαυτό μας όταν κρατάμε τιμόνι ή όταν οδηγούμε δίκυκλο, πολλά θύματα τροχαίων ατυχημάτων θα ήταν ακόμα εδώ, πολλά θύματα θα στέκονταν στα πόδια τους.
Οποιος κρατά στα χέρια του τιμόνι, είναι ευάλωτος, είναι εν δυνάμει θύμα και θύτης τροχαίου. Η μόνη άμυνα είναι η σωστή οδική συμπεριφορά, η σωστή εκπαίδευση και ο παραδειγματισμός.
Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στους δρόμους, για να αντιληφθεί ότι δεν ξέρουμε να οδηγούμε. Οι παραβάσεις του ΚΟΚ είναι σύνηθες φαινόμενο, αναβάτες χωρίς κράνος, παιδιά στα μπροστινά καθίσματα, κινητό στο χέρι, παραβιάσεις σηματοδότη και προειδοποιητικών πινακίδων, βιασύνη, άγχος, ταχύτητα… Όλα αυτά σε συνδυασμό με το προβληματικό οδικό δίκτυο, αποτελούν θανάσιμες παγίδες για τους οδηγούς και για τους πεζούς.
Είναι στο χέρι μας, να φροντίσουμε οι επόμενες γενιές να έχουν σωστά πρότυπα για να γίνουν σωστοί και υπεύθυνοι οδηγοί. Το σχολείο και η οικογένεια μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην διαμόρφωση της επόμενης γενιάς οδηγών ώστε να σωθούν ζωές, πολλές ζωές. Οι κακοί οδηγοί γονείς, μεγαλώνουν κακούς μελλοντικούς οδηγούς, νομοτελειακά. Οι επόμενες γενιές πρέπει να μάθουν πώς θα είναι υπεύθυνοι οδηγοί και υπεύθυνοι πεζοί, πώς δεν θα παίζουν καθημερινά την ζωή τους κορώνα-γράμματα στην άσφαλτο, πώς δεν θα γίνουν γίνουν αριθμοί στα στατιστικά της τροχαίας.
Αυτό είναι το χρέος μας απέναντι σε εκείνους που έφυγαν και σε εκείνους που έρχονται…