Πολύ κακώς – και από πολλών ετών – η ελληνική πολιτεία έχει αποκεντρώσει τη φροντίδα παιδιών σε ανάγκη, ηλικιωμένων, απόρων, γυναικών θυμάτων κακοποίησης, σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, που λειτουργούν με επιδοτήσεις, κάμποσες χορηγίες και κάτω από ελάχιστο ποιοτικό και οικονομικό έλεγχο. Αυτό έγινε κυρίως για οικονομικούς και διαχειριστικούς λόγου και λιγότερο για την ουσία της φροντίδας των συνανθρώπων μας. Το κράτος ένιψε απλά τας χείρας του και έστειλε τον λογαριασμό στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Υπάρχουν ασφαλώς λαμπρές εξαιρέσεις, αλλά γιατί να χρειάζεται να τις ψάχνουμε; Γιατί να χρειαζόμαστε αναπληρωτές στη βασική υποχρέωση του κράτους: να φροντίζει τους πολίτες του; Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, σε όμορφα γκαλά και πίσω από υπέροχα λογότυπα. ίσως χρειάζεται κάπου εδώ να αναθεωρήσουμε την ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ των ορφανών παιδιών, και άλλων ευαίσθητων ομάδων. Δεν νοείται η πολιτεία να διαχειρίζεται τη βασική της λειτουργία – τη φροντίδα των πολιτών της – με εξωτερικές αναθέσεις σε ανεξέλεγκτους οργανισμούς, να ελέγχει τα excel, τη διαχείριση του budget, να παίρνει έναν τυπικό απολογισμό έργου και ο κάθε οργανισμός λειτουργεί ουσιαστικά ανεξέλεγκτα. Τα παιδιά που είχαν την ατυχία να μην έχουν γονείς ή να έχουν προβληματικές οικογένειες, πρέπει να βρίσκουν στέγη σε κρατικές δομές, με υπαλλήλους με πτυχία που θα κάνουν την δουλειά τους όπως θα ορίζεται επίσημα, γιατί θα πληρώνονται και θα ελέγχονται γι΄ αυτό. Υπάρχουν πάρα πολλοί νέοι επιστήμονες – σήμερα άνεργοι – που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν σε ένα νέο, σοβαρό σύστημα κηδεμονίας και επιτάχυνσης διαδικασιών υιοθεσίας και αναδοχής. Ειδάλλως ας αποδεχτούμε ότι είμαστε μια αδιάφορη κοινωνία που όσα της συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό τα προσκαλεί και τα προκαλεί.- Υ.Γ. Ναι, υπάρχουν κρατικές δομές, γηροκομεία, ορφανοτροφεία κ.λπ. Αλλά και εκεί υπάρχουν καταγγελίες για άθλιες συμπεριφορές ή για άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Όμως, αυτό είναι μέτρο του πολιτισμού μας. Αν δεν μπορούμε να παρέχουμε καλές υπηρεσίες στους μη προνομιούχους, αν δεν μπορούμε ως κράτος να είμαστε πρωτοπόροι στην ανθρωπιά, τότε δεν έχουμε λόγο ύπαρξης.
Αναπληρωτές για τη βασική υποχρέωση του κράτους
