Πριν λίγες ημέρες παρουσιάστηκε στη Ρόδο από το Διεθνές Κέντρο Συγγραφέων και Μεταφραστών του ΔΟΠΑΡ, το βιβλίο του δρα Κωνσταντίνου Τασσά «Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΗΡΩΑΣ του θρυλικού αντιτορπιλικού Αδρίας L-67, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΣΑΣ» στο χώρο της Οπλοθήκης De Milly σε συνεργασία με τις εκδόσεις Gutenberg συνεπαίρνοντας το κοινό που παραβρέθηκε στην εκδήλωση.
Η εποποιία του «Αδρίας» που αρνήθηκε να “πεθάνει” έχοντας χάσει την πλώρη του από γερμανική νάρκη και η συγκλονιστική ζωή του κεντρικού ήρωα, αποδίδεται με γλαφυρό και παραστατικό τρόπο από τον δρ. Κωνσταντίνο Τασσά και η ιστορία συνεχίζει να αποτελεί πηγή έμπνευσης, σχεδόν 80 χρόνια μετά.
Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου, ο δρ. Κωνσταντίνος Τασσάς, Πολιτικός Μηχανικός, οικονομολόγος, μίλησε στη «δ» τονίζοντας ότι το παράδειγμα του πατέρα του Γιώργου, αποδεικνύει ότι ο πραγματικός πλούτος στη ζωή μας είναι τα ιδανικά μας, οι εμπειρίες και οι αγώνες μας.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης:
Στο βιβλίο σας με τίτλο: «Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΗΡΩΑΣ του θρυλικού αντιτορπιλικού Αδρίας L-67, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΣΑΣ» εξιστορείτε στην ουσία τη ζωή του πατέρα σας που αποτελεί από μόνη της μία …Οδύσσεια. Πώς αποφασίσατε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου μου διηγούταν πολλές ιστορίες από τη ζωή του, οι οποίες μου φαίνονταν απίστευτες και συναρπαστικές. Και πραγματικά ήταν τόσο θαυμαστές οι ιστορίες αυτές που μεγαλώνοντας, ένιωσα έντονα την ανάγκη να τις γράψω. Γι’ αυτό στην αρχή του βιβλίου παραθέτω το γνωστό ρητό του Τάσου Λειβαδίτη που λέει ότι: «Πιστεύω στο απίστευτο που είναι η πιο αληθινή μας ιστορία».
Και αποφάσισα να γράψω το βιβλίο επειδή έβλεπα ότι μεγαλώνει το ανθρωπόκαινο (σύμφωνα και με τον καθηγητή Δ. Γιατρομανωλάκη), ότι οι άνθρωποι άρχισαν να αλλοιώνονται, ότι δεν είχαν τις ίδιες αξίες και τα ιδανικά όπως παλαιότερα και ένας από τους βασικούς λόγους που συνέβη αυτό, είναι το κυνήγι του χρήματος. Το χρήμα έχει γίνει εν ολίγοις αυτοσκοπός και δεν αντιμετωπίζεται απλά ως μέσο …συναλλαγής.
Μέσα λοιπόν από την ιστορία ενός Έλληνα, εθνικού ήρωα, πατριώτη που κατατάχθηκε, το 1942, ως ναύτης μηχανικός, σε ηλικία 16 ετών, εκπαιδεύτηκε στο θωρακισμένο Καταδρομικό ΑΒΕΡΩΦ, βραβεύτηκε με χρυσό κύπελλο και τοποθετήθηκε στο Πλωτό Συνεργείο ΗΦΑΙΣΤΟΣ, ως εκπαιδευτής και στη συνέχεια τοποθετήθηκε στο αντιτορπιλικό ΑΔΡΙΑΣ, θέλησα να δώσω στον αναγνώστη να συνειδητοποιήσει ότι η ποιότητα ζωής δεν έγκειται στα υλικά αγαθά…
Το παράδειγμα του πατέρα μου, ο οποίος έχει υποστεί τα πάνδεινα, έζησε εξορίες δύο πολέμους όλα τα πολιτικά φάσματα από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά, πολέμησε για την επιβίωσή του εργαζόμενος κυριολεκτικά από τα πέντε του, που τον αποκαλούσαν το χαμίνι των Οινουσσών και μέχρι το τέλος της ζωής του ήταν ένας αισιόδοξος άνθρωπος με το
χαμόγελο στα χείλη, αποδεικνύει ότι ο πραγματικός πλούτος στη ζωή μας είναι τα ιδανικά μας, οι εμπειρίες και οι αγώνες μας. Η ανδρεία του σε όλους τους τομείς της ζωής του συμβάδιζε πάντα με το θάρρος των ιδεών του.
Τα Δωδεκάνησα ήταν ένας κρίσιμος σταθμός για το Αδρίας και τον πατέρα σας…
Πράγματι… Το αντιτορπιλικό «Αδρίας» βρέθηκε στα Δωδεκάνησα σε αποστολή αυτοκτονίας μαζί με το εγγλέζικο Χούργουορθ. Μαίνονταν οι μάχες στη Λέρο και έπρεπε να μεταφέρουν πυρομαχικά. Στις 22 Οκτωβρίου 1943, συγκρούσθηκε έξω από την Κάλυμνο με γερμανική νάρκη και κόπηκε …στα δύο. Ο Γιώργος τότε ήταν 17 ετών και μέλος του ηρωικού εκείνου πληρώματος (ναύτης μηχανικός).
Με κομμένη την μήκους 28 μέτρων πλώρη «κάτω από τη μύτη» των Γερμανών ναζί που βρίσκονταν στη θάλασσα, στον αέρα και στα νησιά της Κω, της Σύμης, της Ρόδου κλπ, κλπ… έπειτα από ένα απίστευτο ταξίδι με 10 – 12 μποφόρ επί 740 μίλια η άμορφη μάζα του του θρυλικού αντιτορπιλικού έφθασε στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Και αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι της απίστευτης ζωής του πατέρα μου.
Συμπληρώνονται σε λίγο καιρό 80 χρόνια από αυτό το ηρωικό κατόρθωμα, πρωτοφανές στα χρονικά των ναυτικών πολέμων και χαίρομαι που είχα την τύχη να παρουσιάσω το βιβλίο μου σε ένα εκλεκτό κοινό στη Ρόδο. Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον ΔΟΠΑΡ, τον πρόεδρό του και το προσωπικό του, το Κέντρο Λογοτεχνών και Μεταφραστών Ρόδου. Ιδιαίτερα ευχαριστώ το τμήμα δημοσίων σχέσεων του Δήμου την κα Μαρία Καραμπίνη, όπως και τους αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και ναύτες του Ναυτικού Σταθμού Ρόδου και τον διοικητή, αντιπλοίαρχο Σπυρίδωνα Αλεξίου που αποτέλεσαν την αφορμή να προχωρήσει επιτέλους η πολυαναμενόμενη αυτή εκδήλωση της παρουσίασης του βιβλίου στη Ρόδο.
• Πόσο σας επηρέασε προσωπικά η στάση ζωής του πατέρας σας και το παράδειγμά του;
Πάρα πολύ, όπως είναι φυσικό. Μόλις άρχισα να γράφω το βιβλίο ξεκίνησα να ερευνώ την ιστορία της οικογένειάς μου και ανακάλυψα πράγματα που μέχρι τότε δεν γνώριζα. Διαπίστωσα ότι ο προπάππους μου ο Νικόλας ήταν ένας αρχοντικός άνθρωπος στο Κορδελιό στη Σμύρνη. Ο παππούς μου ο Κωστής ήρθε σε ρήξη με τον πατέρα του (τον Νικόλα) και εντάχθηκε στους πεζοναύτες στην Αμερική.
Ερευνώντας λοιπόν την πορεία της ζωής του πατέρα μου και κάνοντας τον απολογισμό της δικής μου ζωής, συνειδητοποίησα ότι δεν καθορίζει την τροπή των πραγμάτων η ανθρώπινη βούληση. Όπως αναφέρουν οι νευροχειρουργοί, υπάρχει ένας μαριονετίστας που δεν είναι άλλος από τον εγκέφαλό μας, ο οποίος ανάλογα με τον τρόπο που έχει εκπαιδευτεί και τις επιρροές που έχει δεχθεί από το άμεσο περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσεται κανείς, καθορίζει το πώς θα πορευτούμε στη ζωή μας. Ο πατέρας μου προφανώς επηρεάστηκε από τον παππού μου τον Κωστή, ο οποίος ως πεζοναύτης τον έκανε να αισθάνεται ατρόμητος…
Αντίστοιχα, ένας άνθρωπος που άσκησε τεράστια επιρροή στον πατέρα μου ήταν ο θείος του (από την πλευρά της μητέρας του) Κωνσταντίνος Καραθεοδωρή, μαθηματικός που διακρίθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο και υπήρξε δάσκαλος του Αϊνστάιν. Τον Καραθεοδωρή τον συναντούσε τα καλοκαίρια και εκείνος ανάγκασε τον πατέρα μου να του υποσχεθεί, ενώ δούλευε στο λιμάνι των Οινουσσών, ότι θα γίνει μεγάλος και τρανός. Του μετέδωσε τις αρχές της Αριστείας και της Γνώσης, του είπε ότι αυτά είναι τα μόνα μέσα για να διακριθεί κανείς στη ζωή.
Και ο πατέρας μου κατάφερε να πάει στο πολυτεχνείο στα 32 του, να τους πείσει ότι έχασε το απολυτήριο του γυμνασίου στον πόλεμο (ενώ αποφοίτησε μόνο από το μικρό δημοτικό των Οινουσσών) και να σπουδάσει. Έγινε ένας από τους μεγαλύτερους μηχανικούς φραγμάτων και υδροηλεκτρικών σταθμών στον κόσμο. Το φράγμα Γενισέι στην ανατολική Σιβηρία ή το υδροηλεκτρικό φράγμα στον ποταμό Νείλο της Αιγύπτου, κοντά στην πόλη Ασουάν, το μεγαλύτερο της χώρας και ένα από τα σπουδαιότερα του κόσμου, είναι κάποια από τα έργα του.
Με την επιρροή που άσκησε σε εμένα προσωπικά -σε πνευματικό και όχι συναισθηματικό επίπεδο- με έκανε να αισθάνομαι άφοβος. Δούλεψα σε 27 χώρες, επισκέφθηκα 85, δούλεψα σε προοδευμένες χώρες αλλά και πολύ επικίνδυνες χώρες, όπως το Αφγανιστάν ή η Γεωργία κατά τη διάρκεια του πολέμου το 2008. Έχασα 27 συνεργάτες μου μηχανικούς αρχιτέκτονες, οικονομολόγους από σφαίρες, καρδιακά ή εγκεφαλικά επεισόδια. Προσωπικά, παρόλο που απειλήθηκα από χιλιάδες σφαίρες όσο βρισκόμουν σε αυτές τις τόσο δύσκολες περιοχές, δεν με βρήκε ούτε μία. Κοιμόμουν τυλιγμένος με λαμαρινόφυλλα καθώς έρχονταν …αδέσποτες τη νύχτα όταν ήμουν στην Οσετία. Παρόλα αυτά δεν δείλιασα ποτέ.
• Έχω την εντύπωση ότι το βιβλίο που θα περιγράφει τη δική σας ζωή, θα είναι εξίσου συναρπαστικό… Σκεφτήκατε ποτέ να ζήσετε πιο ήσυχα; Δεν αναζητήσατε ποτέ την ασφάλεια και τη βολή σας;
Όχι δεν το σκέφτηκα ποτέ. Όπως συνηθίζω να λέω, οι άνθρωποι πρώτα πεθαίνουν και μετά γερνούν. Βλέπω παιδιά 19 και 20 χρονών που σκέφτονται πότε θα συνταξιοδοτηθούν. Αναρωτιέμαι…, είναι δυνατόν να σκέφτεται κανείς τη σύνταξη τόσο νέος;
Προσωπικά, ανακάλυψα από πολύ μικρός τη χαρά της δημιουργίας. Άρχισα να εμφανίζω φωτογραφίες από έξι ετών. Στα οκτώ μου κατασκεύασα το πρώτο ραδιόφωνο, στα δέκα την πρώτη τηλεόραση και στα 12 το πρώτο αυτοκίνητο με μηχανή βέσπας. Είχα μονίμως την περιέργεια να ανακαλύπτω νέα πράγματα και πλέον μπορώ να σας πω με απόλυτη βεβαιότητα ότι έτσι καταφέρνει να παραμείνει κανείς νέος. Η περιέργεια ήταν πάντα το κίνητρό μου…
• Η εποχή που διανύουμε είναι γεμάτη προκλήσεις για την Ελλάδα, την Ευρώπη και για όλο τον κόσμο. Τι θα συνιστούσατε σε όλους όσοι ανησυχούν για το Αύριο;
Να μη φοβούνται τη ζωή. Έχω διαπιστώσει ότι πολλοί άνθρωποι φοβούνται την ίδια τη ζωή, ανησυχούν για το τι θα γίνει αύριο αντί απλά να συνεχίσουν να ζουν… Οι παππούδες μας έζησαν σε πολύ πιο επικίνδυνες και δύσκολες συνθήκες από εμάς κι όμως επιβίωσαν. Δεν μπορείς να συνεχίσεις να ζεις με το φόβο του αύριο.
Η Ευρώπη είναι η πιο καταραμένη ήπειρος στη γη. Οι περισσότεροι πόλεμοι έγιναν στην Ευρώπη λόγω θρησκευτικών αξιώσεων, εθνικισμού, εγωισμών… Και επιτέλους ο Ρομπέρ Σουμάν με την περίφημη διακήρυξη που φέρει το όνομά του, κατάφερε να ενώσει την Ευρώπη και να αποτρέψει περαιτέρω πολέμους εδώ και 70 χρόνια. Καμία ήπειρος δεν έχει ζήσει τόσους πολέμους και τόσο φρικιαστικά πράγματα. Κι όμως σήμερα η καλύτερη ήπειρος για να ζει κανείς είναι η Ευρώπη και η καλύτερη χώρα για να ζει κανείς είναι η Ελλάδα. Περίεργο θα μου πείτε για μία χώρα που δεν παράγει ούτε καρφίτσα. Έζησα 47 χρόνια στην Ευρώπη. Είμαι στην ουσία ένας πολίτης του κόσμου. Αυτό που δεν συνάντησα πουθενά παρά μόνο στην Ελλάδα, είναι ότι πίσω από κάθε Έλληνα βρίσκεται ένας άλλος Έλληνας που τον στηρίζει και τον εμπνέει. Και βέβαια πουθενά αλλού δεν υπάρχουν αυτός ο ήλιος και αυτή η θάλασσα…
