Η φετεινή γιορτή του ποδοσφαίρου, το Μουντιάλ, στο Κατάρ, είναι ένα από τα αμφιλεγόμενα στην ιστορία του ποδοσφαίρου με κριτικές και καταγγελίες, συμπεριλαμβανομένων για διαφθορά και παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς χρειάστηκαν… θυσίες τα τελευταία χρόνια εργατών που έγιναν αναλώσιμο είδος, αφού εκτός από την εντατικοποίηση της δουλειάς, έπρεπε να αντιμετωπίσουν πρωτοφανείς συνθήκες διαβίωσης. Σκέτη κόλαση, καθώς υποχρεώνονταν να εργάζονται 10 και 12 ώρες ημερησίως, σε θερμοκρασίες άνω των 45 βαθμών. Ο Guardian αποκάλυψε ότι από το 2010 και μετά βρήκαν το θάνατο 6.500 εργαζόμενοι, η πλειοψηφία των οποίων προέρχονταν από τις πιο φτωχές χώρες της Ασίας: Ινδία, Πακιστάν, Νεπάλ, Σρι Λάνκα και Μπαγκλαντές. Η Διεθνής Αμνηστία, διεθνείς οργανισμοί αλλά και οι ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες 10 ευρωπαϊκών χωρών, άρχισαν να ζητάνε άμεσες παρεμβάσεις από τη FIFA προς το Κατάρ, αλλά δεν ιδρωσε το αυτί κανενός. Για ζητήματα Δημοκρατίας, ούτε λόγος. Το Κατάρ σφυρίζει αδιάφορα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, με τον πρεσβευτή του Μουντιάλ, Καλίντ Σαλμάν, να θυμίζει ότι «όσοι επισκεφθούν τη χώρα, πρέπει να ασπαστούν τους κανόνες μας εδώ»- τα ξενοδοχεία του δεν δέχονται -για παράδειγμα ομοφυλόφιλους. καθώς η ομοφυλοφιλία είναι «βλάβη στο μυαλό» όπως είπε, αλλά και για τις γυναίκες, σε βάρος των οποίων, οι νόμοι του Κατάρ εισάγουν διακρίσεις. Οι σύγχρονοι ήρωες του ποδοσφαίρου θα έχουν σηκώσει ψηλά στον ουρανό της Ντόχα το βαρύτιμο τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου και θα έχουν γράψει τη δική τους χρυσή σελίδα, στην ιστορία αυτού του αγαπημένου σπορ. Οι φίλαθλοι από όλο τον πλανήτη θα έχουν αποθεώσει τις μαγικές ντρίμπλες, τα σουτ, τις αποκρούσεις, τα γκολ. Άραγε, πόσοι θα θυμηθούν τις χιλιάδες των θυμάτων, που η ανάγκη τους ανάγκασε να φύγουν από τις χώρες τους και τις οικογένειές τους, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους;
Η αμφιλεγόμενη γιορτή
