Η κατάχρηση της μνήμης

Πενήντα επέτειοι μέχρι σήμερα, πενήντα εορτασμοί του Πολυτεχνείου έχουν εορταστεί με εντελώς πανομοιότυπο τρόπο. Με τον πλέον χαρακτηριστικό, βαρετό και προκατ στα σχολεία, καθώς περιορίζεται σε ολίγον  Θεοδωράκη ή Ρίτσο -ίσως και λίγο Λοϊζο και Ξυλούρη- μαζί με χιλιοειπωμένες και γενικόλογες κοινοτυπίες. Αντιθέτως, ελάχιστοι είναι οι καθηγητές που θα εξηγήσουν τι πραγματικά έγινε, όχι μόνο εκείνες τις τρείς μέρες, αλλά και πριν και μετά την κατάληψη του Πολυτεχνείου και εντέλει πως πραγματικά εντάσσεται το όντως σημαντικό αυτό γεγονός στην περίοδο της επταετούς δικτατορίας των Συνταγματαρχών. Από την άλλη έχουμε και τους «κληρονόμους διαχειριστές» της μνήμης του Πολυτεχνείου, ενδεικτικό της αλλοίωσης, και της ανελέητης εκμετάλλευσης της ηρωικής εκείνης εξέγερσης. Εδώ και πέντε δεκαετίες δίνονται μάχες και για το νόημά του αλα καρτ. Τα κόμματα μετά το 1974 αντιμετώπισαν νευρικά το Πολυτεχνείο. άλλα για να εγκολπωθούν τον αγώνα των φοιτητών. Αλλα για να δικαιολογήσουν την απουσία τους. Και άλλα για να αναπλαιιώσουν τις αιτίες, τα σύμβολα και τα νοήματα εκείνων των ημερών. Κι ενώ στους εορτασμούς των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 ή από τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, έγιναν η αφορμή για μια πολύ ουσιαστική δημόσια συζήτηση γύρω από το σημερινό νόημά τους και γράφτηκαν σημαντικές μελέτες με την αφορμή αυτή, η επέτειος του Πολυτεχνείου υφίσταται την χειρότερη μεταχείριση από όλες τις επίσημες επετείους του κράτους. Η περίοδος της δικτατορίας όσο και η Μεταπολίτευση  παραμένουν ακόμα στο σκοτάδι. Ή, ακόμα χειρότερα, τεμαχίζονται σε σπασμωδικά και εν πολλοίς ασύνδετα γεγονότα. Η δραματικότητα και η κοινωνική αξία ενός ιστορικού γεγονότος διαφυλάσσεται στον χρόνο μόνο όταν κανανοηθεί από τις κοινωνίες η παρακαταθήκη του,  όχι όταν βιώνεται διαρκώς και επαναλαμβανόμενα με υστερία και εργαλειοποίηση για τις πρόσκαιρες ανάγκες του σήμερα. Οχι ως διαδρομή Πολυτεχνείο – Αμερικανική Πρεσβεία και δηλητήριο εθνικής ηττοπάθειας για μια «χούντα που δεν τελείωσε το ’73»…