Ημέρα Μνήμης

Σήμερα,  Κυριακή 19 Νοεμβρίου, Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα των Τροχαίων Ατυχημάτων, οι σκέψεις μας είναι στους ανθρώπους που έχασαν αγαπημένους ανθρώπους στους δρόμους και οι ζωές των οποίων άλλαξαν για πάντα. Είναι πράγματι μια στιγμή να θυμηθούμε και να αναγνωρίσουμε πως πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα -ακόμη και τώρα- ώστε να αποφευχθεί αυτός ο τραγικός χαμός. Τα προσωρινά διαθέσιμα στοιχεία για το 8μηνο του 2023 (Ιανουάριος – Αύγουστος), δείχνουν αύξηση των τροχαίων κατά 11% σε σχέση με το 2022, των νεκρών κατά 4% και των τραυματισμών κατά 10%. Και εάν τα συγκρίνουμε με το 2019 θα δούμε και πάλι τον αριθμό των ατυχημάτων αυξημένο κατά 4%. Κοινώς, κάτι δεν πάει καλά, ειδικά εάν λάβει κανείς υπόψη ότι κατά την προηγούμενη δεκαετία η Ελλάδα ήταν «πρωταθλήτρια Ευρώπης» στη μείωση των δεικτών αυτών. Η κατάσταση αντί να βελτιώνεται επιδεινώνεται. Και πως να μη συμβεί αυτό, όταν ο κόκκινος σηματοδότης και τα όρια ταχύτητας ισχύουν προαιρετικά και όχι δεσμευτικά πλέον για πάρα πολλούς οδηγούς. Όταν οδηγούν μετά από κατανάλωση αλκοόλ. Ενα μεγάλο ποσοστό ατόμων οδηγεί, σκρολάροντας παράλληλα στο κινητό ή έχοντας το τηλέφωνο στο αυτί.  Τεράστιος αριθμός δικυκλιστών (καθώς και οι περισσότεροι οδηγοί ηλεκτρικών πατινιών) δεν φορούν ποτέ κράνος. Λεωφορειολωρίδες και πεζοδρόμια καταλαμβάνονται από αυτοκίνητα, εκθέτοντας δυνητικά σε κίνδυνο τους πεζούς που είναι υποχρεωμένοι να κατέβουν στο οδόστρωμα, οι παρασύρσεις πεζών έχουν γίνει πια «μόδα». Πρόκειται για θέμα που θα έπρεπε να ενώνει τον πολιτικό κόσμο, την κοινωνία των πολιτών, και τους κοινωνικούς εταίρους. Διότι είναι αδιανόητο η ανθρώπινη ζωή να χάνει τόσο πολύ την αξία της. Και γιατί κανένα δικαστήριο, όσο αυστηρό κι αν γίνει, δεν μπορεί να φέρει τους αγαπημένους μας πίσω. Τα θύματα των εγκλημάτων αυτών δεν είναι απλοί αριθμοί. Έχουν πρόσωπο, έχουν ιστορία, έχουν τους δικούς τους ανθρώπους που ζουν με τον πόνο των αναμνήσεων και της έλλειψης. Και για το λόγο αυτό απαιτούν δικαιοσύνη. Ακόμη και μετά θάνατο. Για να σταματήσει αυτή η διαδικασία μαζικής δολοφονίας, για να μη θρηνήσουμε και άλλα θύματα.  Παρόντες και απόντες δεν είναι εντέλει διαφορετικά πρόσωπα αλλά κοινοί πρωταγωνιστές μιας εξελισσόμενης μέσα στο αίμα και στον πόνο ιστορίας.