Ο Λεριός προπονητής Γιώργος Χατζηδάκης, με μεγάλη εμπειρία στις μικρές ηλικίες, που επιστρέφει στον τοπικό Πανιώνιο, μίλησε στο διαδικτυακό ραδιόφωνο της Ε.Ο.Κ. για την παραγωγική διαδικασία, για το Παλαιό Φάλήρο αλλά και για άλλα διάφορά σημαντικά πράγματα. Αναλυτικά, όσα ανέφερε ο έμπειρος τεχνικός στο ραδιόφωνο της Ομοσπονδίας, με τον ίδιο να παίρνει την απόφαση να επιστρέψει στην ιδιαίτερη πατρίδα του.:
Για τη δημιουργία ομάδας U23 Παλαιού Φαλήρου: «Πέρσι μετά από μεγάλη προσπάθεια και πολλές συναντήσεις που είχαμε κάνει με τους διοικούντες του Παλαιού Φαλήρου αποφασίσαμε να κατεβάσουμε ομάδα στην U23. Ήταν μια σκέψη που είχα με τον συνεργάτη μου, κύριο Παπασάββα, γιατί υπήρξε μετά από 27 χρόνια παράλληλα με τα αντρικά και γυναικεία είμαι πάντα σε παιδοεφηβικά, μιας και αυτή είναι η αγάπη μου. Εκεί θεωρώ είσαι προπονητής, στις περισσότερες των γυναικών και των αντρών είσαι και λίγο διαχειριστής στην Ελλάδα. Εκεί ένα προπονητής μεταλαμπαδεύει τις γνώσεις του και βγάζει νέους αθλητές για να μπορέσουν να στηρίξουν τα γυναικεία και αντρικά τμήματα. Έτσι, μετά από πολλές επαφές που είχαμε και λόγω της έλλειψης αγωνιστικού χώρου, επειδή το “Σοφία Μπεφόν” δε μπορεί να δώσει σε όλες τις ομάδες ωράριο, στην αρχή ήταν αρνητικοί, αλλά μετέπειτα αφού δώσαμε την εγγύηση ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν την επόμενη μέρα τους γιατί με το που τελειώνουν από έφηβοι και δεν υπάρχει οικονομική απολαβή από τα σωματεία, ήταν ένας βραχνάς. Τώρα ένας βραχνάς για το σωματείο είναι να μην μπορεί να στεγάσει το σωματείο. Τα παιδιά που αναλαμβάναμε από μικροί βλέπαμε μετά να σταματούν το μπάσκετ. Δεν γίνεται μετά το εφηβικό να παίζουν στην Elite League, χρειάζονται ένα “σκαλοπάτι”. Επειδή όλο αυτό έγινε με πολύ μεράκι και αγάπη, στο τέλος της ημέρας έδειξε όχι μόνο ότι ήταν σωστή η κίνηση και βοήθησε απίστευτα πολύ τα παιδιά, αλλά βγήκαμε και πρωταθλητές».
Για την παραγωγική διαδικασία: «Όσον αφορά την παραγωγική διαδικασία που συντελείται στην Αθήνα και στην επαρχία, η κακή οικονομική κατάσταση που υπάρχει δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστα και τα θετικά μας σωματεία. Παρατηρούμε ότι πια τα σωματεία προσπαθούν απλά να επιβιώσουν. Φτιάχνουν τον οικονομικό ετήσιο προϋπολογισμό από τις ακαδημίες, με προτεραιότητα το αντρικό και γυναικείο τμήμα. Όλα τα αθλήματα φεύγουν από το αναπτυξιακό πρόγραμμα και η παραγωγική διαδικασία είναι πια «φτωχή» αφού δεν υπάρχουν πια τα εχέγγυα. Το χειρότερο είναι ότι αθλητές και οι αθλήτριες γίνονται πια πελάτες και όχι υποσχόμενοι μελλοντικοί παίκτες που θα στελεχώσουν τις ομάδες τους και την Εθνική Ομάδα».
Για την διαφορά της Λέρου με την Αθήνα: «Εγώ ήμουν 6 χρόνια στον Πανιώνιο Λέρου και από εκεί έχει βγει ο Μανώλης, ο οποίος στελέχωσε και φέτος την Εθνική Ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Ιάσωνας Δημητρακόπουλος που έχει παίξει στην Basket League και φέτος παίζει στον Πανιώνιο, διαιτητές είναι στην Basket League και παρέμειναν στο μπάσκετ από ένα άλλο πόστο. Γενικά, επειδή υπάρχει μια αγάπη, τα παιδιά βρίσκουν εναλλακτικές, παραμένουν και διαπρέπουν στο μπάσκετ. Για ‘μένα, στην Αθήνα υπάρχει μια ισοπέδωση, το οποίο είναι το οικονομικό πρόβλημα».
“Στον Πανιώνιο Λέρου υπάρχει αγάπη για το μπάσκετ”!
