Θέλοντας και μη, όταν μια χρονιά οδεύει προς το τέλος της, ο απολογισμός είναι αναπόφευκτος. Νομίζω, γίνεται αυτομάτως. Μετράς, ζυγίζεις τι κέρδισες και τι έχασες, τι σου πήρε ο χρόνος τι σου έφερε, τι θα σου αφήσει να κουβαλήσεις στο επόμενο έτος και τι θα πρέπει να αποχαιρετήσεις για πάντα. Σε όλα τα επίπεδα, προσωπικά, επαγγελματικά, κοινωνικά…
Το 2015, ήταν μια χρονιά- ορόσημο για όλους. Μια χρονιά που σημάδεψε τον καθένα ξεχωριστά, την κοινωνία αλλά και την ίδια την χώρα. Τον λόγο για το θετικό ή αρνητικό πρόσημο θα έχουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Δεν μπορεί όμως να παραβλέψει κανείς ότι ήταν μια ταραχώδης χρονιά.
Μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο είχαμε δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ένα δημοψήφισμα, ένα τρίτο μνημόνιο, αριστοτεχνικές πολιτικές κωλοτούμπες, συνεχείς υπαναχωρήσεις της ελληνικής συγκυβέρνησης, μία Αριστερή κυβέρνηση που μετατοπίστηκε προς τα δεξιά και μια ελπίδα που πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων.
Την χρονιά που πέρασε, η κυβέρνηση επιχείρησε να κάνει το άσπρο μαύρο σε μια προσπάθεια να αιτιολογήσει την μετάλλαξή της και να δικαιολογήσει την ανακολουθία των λεγομένων και των πράξεών της.
Εχει χρησιμοποιήσει όλες τις πιθανές (και απίθανες) δικαιολογίες. Τα είπε όλα εκτός από ένα∙ δεν ζήτησε μία (οφειλόμενη) συγγνώμη. Δεν ζήτησε συγγνώμη για όσα έπραξε και κυρίως για όσα δεν έπραξε.
Δεν ζήτησε συγγνώμη που όταν η μάσκα έπεσε, αποκαλύφθηκε ότι το προσωπείο ήταν μεν διαφορετικό αλλά το πρόσωπο ήταν ίδιο με των προηγούμενων. Ακολούθησε τις ίδιες πρακτικές, τις ίδιες τακτικές και την ίδια πολιτική. Απλώς στην περίπτωση των σημερινών κυβερνώντων είναι ότι, το κάνουν, λέει, με βαριά καρδιά και ρίχνουν κι ένα δάκρυ παραπάνω για την πατρίδα ρε γαμώτο.
Δηλώνουν περισσότερο πατριώτες από τους προηγούμενους, ίσως επειδή συγκυβερνούν με τους ΑΝ.ΕΛ., που διεκδικούν το μονοπώλιο της αγάπης για την πατρίδα ,αλλά κάνουν όλα όσα έκαναν και οι προηγούμενοι τους οποίους οι σημερινοί κυβερνώντες κατηγορούσαν από τα έδρανα της αντιπολίτευσης ως γερμανοτσολιάδες, προδότες, δωσίλογους. Βεβαίως, όπως είπαμε, οι υπογραφές των σημερινών επαχθέστατων μέτρων συνοδεύονται και από μερικά δάκρυα τα οποία θεωρούν ότι «ξεπλένουν» την ντροπή που θα έπρεπε να νιώθουν οι κυβερνώντες. Και γι΄αυτά που υπογράφουν και για όλα τα δεινά που επέφεραν οι αποφάσεις τους στην κοινωνία. Προφανώς δεν ευθύνεται η συγκυβέρνηση για όλα τα δεινά του τόπου, πλέον όμως συνεχίζει επάξια το έργο των προηγούμενων.
Ωστόσο η σημερινή κυβέρνηση, κατάφερε και κάτι ακόμα, που οι προηγούμενοι δεν αποτόλμησαν. Καταφέρε να χωρίσει την κοινωνία στα δύο προχωρώντας στη διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος το οποίο όπως αποδείχθηκε, ουδεμία χρησιμότητα είχε. Ενέσπειρε μίσος, θυμό, δηλητήριο σε μία κοινωνία που χρειαζόταν να σταθεί στα πόδια της, να αναπτύξει ομόνοια, σύμπνοια, αλληλεγγύη και όχι να χωριστεί στα δύο.
Για τις πληγές που παραμένουν ανοικτές, για το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλλιέργησε, για τον «στιγματισμό» που επέφερε, για την ευκαιρία που έδωσε στα ακροδεξιά (και ακροαριστερά) στοιχεία να «ξεράσουν» χολή σε μία κοινωνία που ασθενούσε βαριά και ασθενεί ακόμη, για τις απειλές που εκτοξεύθηκαν στο όνομα της Αριστεράς, για την κατηγοριοποίηση των Ελλήνων σε γερμανοτσολιάδες και φιλοπάτριδες οφείλει μια συγγνώμη. Και άργησε πολύ…
Α-τύπος και υπογραμμός: Η (οφειλόμενη) συγγνώμη
