Ερχονται…

‘Ερχονται Χριστούγεννα και το καταλαβαίνεις στο βλέμμα της προσμονής των παιδιών. ‘Ερχονται Χριστούγεννα και το καταλαβαίνεις από το βάρος των περιστάσεων που ορίζει αυτό το βλέμμα της προσμονής. Και νιώθεις να σε πνίγει καθώς τα φύλλα του ημερολογίου γυρνούν.’ Ερχονται Χριστούγεννα. Τα λαμπιόνια ανάβουν και πάλι, σπάταλα και αχόρταγα, στα σπίτια και στους δρόμους της πόλης. Τα Χριστούγεννα είναι τα φώτα τους, είναι αστέρια, καμπάνες και γιρλάντες, στέφουν τους δρόμους, αναστατώνουν πλατείες, τυλίγονται σε δέντρα, αναβοσβήνουν μουσικά σε σαλόνια, σημαίνουν κρυφές χαρές πίσω από γερτές κουρτίνες. σκορπούν μνήμη χρυσόσκονη και παίρνουν στεναγμούς. Τα σπίτια, η πόλη, οι άνθρωποι είναι τα φώτα τους.  Παλεύουν  τα φώτα να σχίσουν το υγρό σκοτάδι, να αραιώσουν την πυκνή θλίψη που τυλίγει την πόλη, παλεύουν σιωπηλά, όπως κάθε χρόνο, μα τώρα διαφορετικά. Στολίστηκαν οι βιτρίνες, ανάψαν τα λαμπιόνια  αλλά και φέτος το πνεύμα δεν μπορεί να σε ξεγελάσει. Προσπάθειες απέλπιδες για εξωραϊσμούς. Άλλοθι γιορτής. Κάτω από τα χρωματιστά λαμπιόνια φαντάζουν πιο πολύ οι λαβωμένοι άνθρωποι. Η αλήθεια της γιορτής, άραγε, που να ’ναι κρυμμένη; Και πόσο θέλουμε, πόσο αντέχουμε να την αναζητήσουμε;.Να ψάξουμε αυτό το «πνεύμα των Χριστουγέννων», που έχει μανία να σου κρύβεται μέσα σε άρωμα κανέλας, κάτω απ’ την κουραμπιεδόσκονη, μέσα σε αμπαλάζ δώρων κι αλλάζει χρώμα απ’ τα λαμπιόνια.