Συνέντευξη στον
Δημ. Γκαρτζώνη
Η κα Μαρία Παρασκευά, μέλος του Εμπορικού Τμήματος του Επιμελητηρίου πήγε κόντρα στο ρεύμα. Έχοντας ολοκληρώσει σπουδές στα καλύτερα πανεπιστήμια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αντιστάθηκε στο σαρωτικό κύμα μετανάστευσης που παίρνει τους καταρτισμένους νέους μακριά από την πατρίδα. Επέστρεψε στη Ρόδο και ανέλαβε τα ηνία της οικογενειακής επιχείρησης. Βαδίζοντας στα χνάρια του παππού της Σίμου Παρασκευά, συνεχίζει την οικογενειακή εμπορική παράδοση, που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’60, ενώ δηλώνει έτοιμη να προσφέρει στον τόπο της, τη Ρόδο, μέσα από ένα συλλογικό όργανο, όπως είναι το Επιμελητήριο Δωδεκανήσου.
«Πολλά είναι αυτά που πρέπει να γίνουν για να κινηθεί η επιχειρηματική δραστηριότητα στην Ελλάδα σε αναπτυξιακή τροχιά. Τουλάχιστον ας αρχίσουμε με το να μην απογοητεύουμε τους νέους. Γιατί αν απογοητευτούν και αυτοί, με την υπογεννητικότητα που υπάρχει στην χώρα μας, μας βλέπω να μετατρέπεται η Ελλάδα σε ένα μικρό γηροκομείο που για την επιβίωσή του θα συνεχίσει να ζητάει συνεχώς δανεισμό από τις ξένες χώρες αφού δεν θα έχει δυνατό παραγωγικό δυναμικό», δηλώνει σε συνέντευξή της στη «δημοκρατική».
• Προέρχεστε από μία οικογένεια με πλούσια επιχειρηματική δραστηριότητα. Πώς βλέπετε σήμερα το επιχειρείν στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα θεωρώ ότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για να μπορέσει κάποιος να επιχειρήσει. Καταρχάς η έννοια του επιχειρείν από μόνη της κρύβει μέσα της τον όρο ρίσκο. Ρίσκο όμως σε μία χώρα, όπου κάθε μέρα δεν ξέρεις τι μπορεί να αλλάξει από θέμα φορολογίας, τραπεζών, επιπόλαιων αποφάσεων από την κυβέρνηση, μη ύπαρξη τραπεζικού δανεισμού, γραφειοκρατίας και πάρα πολλών εξωτερικών παραγόντων που ένας μικρός επιχειρηματίας δεν μπορεί να προβλέψει ούτε να αντιμετωπίσει, θεωρώ ότι κάνουν την επιχειρηματική δραστηριότητα πάρα πολύ δύσκολη, πολλές φορές και ως αδύνατη στην Ελλάδα. Ειδικά αν ένας νέος έχει μια καινούρια ιδέα για ένα νέο start up, θα χρειαστεί να αναλωθεί άπειρες ώρες για να μπορέσει να ανοίξει την νέα εταιρία λόγω γραφειοκρατίας και αν καταφέρει στο τέλος να βρει και χρηματοδότηση, θα έχει χάσει όλο τον ενθουσιασμό που είχε και πολύ από τον πολύτιμο παραγωγικό του χρόνο. Μόλις δε αρχίσει να βγάζει τα πρώτα κέρδη και δει πόσα πρέπει να πληρώσει σε φόρους πιστέψτε με, όχι απλά θα απογοητευτεί αλλά θα πάρει την έδρα σε μια άλλη χώρα και θα εξαφανιστεί!
Πολλά είναι αυτά που πρέπει να γίνουν για να κινηθεί η επιχειρηματική δραστικότητα στην Ελλάδα σε αναπτυξιακή τροχιά. Τουλάχιστον ας αρχίσουμε με το να μην απογοητεύουμε τους νέους που ακόμα έχουν την δύναμη και την όρεξη για να αντιμετωπίσουν όλα αυτά τα προβλήματα της χώρας, γιατί αν απογοητευτούν και αυτοί με την υπογεννητικότητα που υπάρχει στην χώρα μας, μας βλέπω να μετατρέπεται η Ελλάδα ένα μικρό γηροκομείο που για την επιβίωση του θα συνεχίσει να ζητάει δανεισμό από τις ξένες χώρες αφού δεν θα έχει δυνατό παραγωγικό δυναμικό!
• Πόσο δύσκολο είναι για τη νέα γενιά να συνεχίζει την οικογενειακή επιχειρηματική παράδοση κάτω από αντίξοες συνθήκες;
Είναι πολύ δύσκολο. Και δεν είναι δύσκολο μόνο από οικονομικής άποψης. Αρχικά μια επιχείρηση για να μπορέσει να επιβιώσει- ειδικά μέσα στην κρίση- πρέπει να αναθεωρήσει όλα αυτά που έκανε μέχρι σήμερα. Να δει ποια είναι τα καλά στοιχεία και να τα ενισχύσει, να βελτιώσει ή να σταματήσει τις μη παραγωγικές δραστηριότητες. Το σημαντικότερο όλων είναι να δει την κρίση σαν ευκαιρία και να βρει νέους τομείς για επέκταση. Στα λόγια βέβαια όλα αυτά ακούγονται ωραία, όταν όμως συσσωρεύονται για πληρωμή υπέρογκες υποχρεώσεις, το άγχος δεν σου αφήνει περιθώρια να σκεφτείς δημιουργικές λύσεις.
Ευτυχώς εγώ από την πρώτη στιγμή που μπήκα στην εταιρία άφησα την δύσκολη δουλειά των πληρωμών στους παλιούς και επικεντρώθηκα μόνο στην στρατηγική και έτσι τα καταφέραμε. Μέσα σε 2 χρόνια αποκτήσαμε πολλά έσοδα από δραστηριότητες τις οποίες η εταιρία για πολλά χρόνια αγνοούσε ή δεν έδινε την απαραίτητη σημασία. Το δυσκολότερο όμως για εμένα ήταν, να βλέπω το αποτέλεσμα των ενεργειών μας το οποίο ήταν πολύ καλύτερο από αυτό που περιμέναμε, απλά να πηγαίνει σε φόρους, εισφορές, ΕΝΦΙΑ κτλ με αποτέλεσμα στο τέλος του χρόνου να μην σου μένει τίποτα σε εσένα. Αυτό το γεγονός είναι αλήθεια πως με απογοήτευσε. Το θεωρώ τόσο άδικο να δουλεύεις σκληρά, να προσπαθείς να κρατάς τον ενθουσιασμό σου, να βρίσκεις νέες ιδέες, να βλέπεις ότι όλα αυτά έφεραν αποτελέσματα όμως να μην μπορείς να καρπωθείς προσωπικά τίποτα. Εκείνη η στιγμή ήταν η πρώτη που με έκανε να αναθεωρήσω την επιλογή μου που επέστρεψα από το εξωτερικό. Αν όλοι αυτοί οι φόροι είχαν κάποιο αποτέλεσμα στην υγεία, στην παιδεία, στους δρόμους που περπατάμε δεν θα με πείραζε, ας τα δίναμε για το κοινό καλό. Όμως η διαχείριση δεν είναι σωστή, αποτελέσματα δεν βλέπουμε πρέπει κάτι να γίνει άμεσα!
• Είστε ένας νέος άνθρωπος που συμμετέχει για πρώτη φορά σε ένα συλλογικό όργανο. Ποιοι είναι οι στόχοι σας ως μέλος της διοίκησης του Επιμελητηρίου Δωδεκανήσου;
Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να μπορέσω να βγάλω συμπεράσματα για το πώς μπορούμε να κινηθούμε και το τι μπορούμε να κάνουμε μέσα από το Επιμελητήριο, καθώς είναι η πρώτη φορά που είμαι μέλος σε ένα τέτοιο συλλογικό όργανο. Στην πρώτη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου, εντός λίγων ημερών θα τεθούν οι στόχοι.
Το μόνο που μπορώ να πω για εμένα προσωπικά, είναι ότι προέρχομαι από ένα επιχειρηματικό περιβάλλον, με οικονομικές σπουδές στην ΑΣΟΕΕ, μεταπτυχιακό στο LONDON SCHOOL OF ECONOMICS και πολλή όρεξη για δουλειά. Μέχρι στιγμής, ό,τι στόχο έχω βάλει στην ζωή μου τον έχω πετύχει μέσα από σκληρή δουλειά.
Θέλω να μάθω τα βασικά προβλήματα αυτού του τόπου και θα πάω και πόρτα-πόρτα σε κάθε μαγαζί αν χρειαστεί γιατί τα γενικά προβλήματα τα ξέρουμε, όπως την υπερφορολόγηση και δεν ξέρω και αν έχουμε και την δύναμη να διαπραγματευτούμε κάτι τέτοιο όταν αυτή την στιγμή ίδια η κυβέρνηση δεν έχει την δύναμη. Το θέμα είναι με τους πόρους που έχουμε, να μπορέσουμε να λύσουμε μικρά καθημερινά προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και που εμείς έχουμε την δύναμη να λύσουμε. Τις γνώσεις και την όρεξη την έχουμε και ο πρόεδρός μας Γιάννης Πάππου και όλα τα μέλη του Επιμελητηρίου θεωρώ ότι είναι ικανότατα για να αντιμετωπίσουν ό,τι θέμα προκύψει. Βασική προϋπόθεση για μένα όμως είναι να έχουμε την στήριξη των επιχειρηματιών, να είμαστε ένα ενωμένο και δυνατό επιμελητήριο γιατί όσο ικανό και αν είναι το ΔΣ του Επιμελητηρίου δεν θα μπορέσει να έχει την ίδια διαπραγματευτική δύναμη αν για παράδειγμα σε μια συγκέντρωση για την μείωση του ΦΠΑ μαζευτούν μόνο 100 άτομα!
• Ποιες συνθήκες δημιουργεί η υπερφορολόγηση στην αγορά και πόσο επηρεάζονται τα νησιά από την αύξηση του ΦΠΑ;
Η υπερφορολόγηση έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα στην αγορά τα οποία αντιμετωπίζουμε όλοι καθημερινά. Η κυβέρνηση δεν έχει λάβει τίποτα υπ’όψιν της. Υπάρχουν πάρα πολλές έρευνες που αναλύουν όλες τις επιπτώσεις της υπερφορολόγησης τα οποία βέβαια δεν αναλύονται σε 5 γραμμές. Αυτά όμως τα αγνοεί η κυβέρνηση και δεν κάνει τίποτα για αυτό. Το πιο απλό που και ένα παιδί 6 χρόνων μπορεί να καταλάβει, είναι ότι η υπερφορολόγηση ειδικά με το αναποτελεσματικό σύστημα ελέγχου οδηγεί σε φοροδιαφυγή και κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων με αποτέλεσμα μείωση στα έσοδα του κράτους, άρα φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που θέλουν!
Ειδικά στα νησιά η κυβέρνηση θα πρέπει να σκεφτεί πέρα από όλα τα θέματα μεταφοράς κτλ που καθιστούν αναγκαίο το μειωμένο ΦΠΑ, ποιον έχουμε ακριβώς απέναντί μας και πόσος είναι ο ΦΠΑ εκεί, μήπως έτσι σήμερα βγαίνουμε πολύ πιο ακριβοί με αποτέλεσμα να έχουμε αρνητικές επιπτώσεις και στον τουρισμό μας, που θεωρώ ότι είναι από τα λίγα που μας έχουν απομείνει!
• Πολλοί νέοι φεύγουν λόγω της κρίσης στο εξωτερικό για να αναζητήσουν την τύχη τους και τη δυνατότητα να εξελιχθούν επαγγελματικά. Έχετε σκεφτεί ποτέ να φύγετε στο εξωτερικό; Ποια είναι η άποψή σας για όλο αυτό το κύμα μετανάστευσης των νέων;
Το 2014-2015 βρισκόμουν στο Λονδίνο για τις μεταπτυχιακές μου σπουδές. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσους νέους Έλληνες γνώρισα εκεί, που ζούσαν τρεις-τρεις σε ένα σπίτι 50 τετραγωνικά. Παρόλα αυτά έλεγαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσουν στην Ελλάδα, γιατί ακόμα και αν έβρισκαν δουλειά, θα έπαιρναν 500 ευρώ. Δεν είναι όμως μόνο τα χρήματα που κάνουν τους νέους να μένουν στο εξωτερικό, είναι και το αξιοκρατικό σύστημα που υπάρχει στις μεγάλες εταιρίες. Εκεί μπορεί να δουλεύεις πάρα πολλές ώρες, πράγμα που γίνεται και στην Ελλάδα πια, όμως ξέρεις ότι θα ανταμειφθείς για αυτό ξέρεις ότι αν είσαι καλός σε 2 χρόνια θα πάρεις προαγωγή ΕΣΥ και όχι ο γνωστός του γνωστού. Γενικά έχεις ένα πιο βέβαιο μέλλον στο εξωτερικό.
Εδώ ακόμα και αν το σύστημα ανθρωπίνων πόρων είναι τέλειο, η όποια εταιρία μπορεί μέσα σε μια μέρα να κλείσει λόγω της υπερφορολόγησης και να μείνεις χωρίς δουλειά, οπότε προτιμάς να μείνεις έξω. Βέβαια πολλοί λένε ότι τους λείπει η οικογένειά τους, ο ήλιος, το φαγητό της Ελλάδας όμως αυτά δεν είναι αρκετά αν δεν μπορούν να ξέρουν πώς θα είναι το μέλλον τους αν γυρίσουν.
Προσωπικά δεν είμαι υπέρ της μετανάστευσης των νέων, χωρίς βέβαια να τους κατηγορώ αφού εδώ δεν έχουν κανένα κίνητρο για να μείνουν. Όταν τελείωσα τις σπουδές μου στο εξωτερικό, είχα πει ότι δεν θα επέστρεφα για κανέναν λόγο. Μετά έπρεπε να έρθω για λίγες μέρες στη Ρόδο και είδα όλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο πατέρας μου στην εταιρία. Εκείνος βέβαια με προέτρεπε να παραμείνω στο εξωτερικό. Εγώ εκείνη την στιγμή είπα μέσα μου ότι αν δεν βοηθήσω τώρα την οικογένειά μου που έχει ανάγκη, πότε θα το κάνω; Έτσι γύρισα. Βλέποντας όλο αυτό το άδικο και αναποτελεσματικό σύστημα φορολόγησης, τον κόσμο που αντί να ξυπνάει και να χαμογελάει να είναι κατσούφης, να φωνάζει, να απογοητεύεται, με έκανε πολλές φορές να ξανασκεφτώ να φύγω. Εκεί ήταν όμως που πείσμωσα. Αποφάσισα ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψω την προσπάθεια, ότι δεν θα κάνω πίσω στα δύσκολα, θα το παλέψω και θα προσπαθήσω να κάνω ό,τι μπορώ. Πάνω από όλα το έχω υποχρέωση στον εαυτό μου και στην οικογένειά μου! Ελπίζω να μην χρειαστεί ποτέ να ξανασκεφτώ τη μετανάστευση.
