Το καλύτερο μνημόσυνο

Ξαφνικά προχθές το πρωί, ανακαλύψαμε, πως γίνονται δυστυχήματα στην Ελλάδα. Και μάλιστα, ότι γίνονται γιατί φταίει η… γλωσσοφαγιά. Από το πολύ μάτι έχουν γεμίσει οι δρόμοι από εικονοστάσια…
Ειλικρινά, λυπάμαι γι’ αυτόν τον νέο άνθρωπο. Είναι κρίμα και άδικο, να χάνεται κάποιος, πριν προλάβει να κλείσει τα 33 και που μέχρι το πρωί της Πέμπτης, κρατούσε όλα, όσα μπορούσε να ονειρευτεί ένα απλό, λαϊκό παιδί.
Ένα παιδί, που ταξίδευε με προορισμό το όνειρό του.Και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, αυτό το ταξίδι σταμάτησε πάνω σε μια μπάρα. Είναι πραγματικά άδικο.
Κι ακόμη πιο άδικο και θλιβερό, είναι, ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου, να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, με ειδήσεις που περιορίζονται στην κουτσομπολίστικη σκοπιά και όχι στην ουσία και όχι σαν αφορμή για σκέψη και οργάνωση, ώστε να μην χαθούν οι ζωές και άλλων ανθρώπων.
Για να καταλάβουμε το πόσο ανούσια και αβαθή είναι τα ΜΜΕ -που θεσμικά έχουν καθήκον να ενημερώνουν και εκπαιδεύουν την κοινωνία, κανένα τους δεν δεν έκανε πρωτοσέλιδο την έκθεση, που παρουσίασε ο γνωστός Ιαβέρης, λίγες ημέρες πριν στην Βουλή.Ακόμη και μετά τον τραγικό θάνατο αυτού του νέου παιδιού,προτίμησαν τις ειδήσεις κλειδαρότρυπας.
Μια έκθεση, με τρομακτικούς αριθμούς. Μέσα σε ένα χρόνο, είχαμε 1.600 νεκρούς και 20.000 τραυματίες σε τροχαία ατυχήματα. Κάθε ημέρα έχουμε πέντε νεκρούς, πέντε τετραπληγικούς, 10 παραπληγικούς, 60 τραυματίες, ενώ δεκάδες χιλιάδες ευρώ είναι το κόστος σε υλικές ζημιές.
Κι εμείς που την δημοσιεύσαμε την περασμένη εβδομάδα, σε blog την βρήκαμε και όλως τυχαίως.
Τα τροχαία μάς αφορούν όλους. Στους δρόμους σκοτώνονται πλούσιοι, φτωχοί, άσημοι, διάσημοι, νέοι, ηλικιωμένοι, οι πάντες.
Εξαντλούμε την ευαισθησία μας στο θρήνο γι’ αυτούς που χάνουμε, και συνεχίζουμε τις κακές μας συνήθειες. Κι αν θέλετε ένα πιο πολιτικό σχόλιο: τα τροχαία αντανακλούν ευκρινώς το συλλογικό μας αδιέξοδο.
Υποτίθεται ότι το απότομο σταμάτημα των ονείρων πάνω σε μια μπάρα, αυτή η πλευρά της τραγωδίας, θα είναι και διδακτική ιστορία που εξηγεί πώς είναι η ζωή… Η ευκαιρία που δίνει ο Παντελής να μείνει και κάτι εκτός από τα τραγούδια του. Και είναι το καλύτερο μνημόσυνο.