Η χθεσινή εαρινή ισημερία σηματοδότησε, επίσημα κατά τα λοιπά, την Ανοιξη του 2017. Γιατί «Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Ανοιξη να ‘ρθει» (Πάμπλο Νερούδα). Αραγε, αν καθίσουμε πάλι στα σχολικά θρανία πώς θα γράφαμε μια έκθεση σαν αυτή που γράφαμε παλιά για τον ερχομό ης άνοιξης; Θα γράψουμε ανάμεσα στα στερεότυπα για τα χελιδόνια, τα άνθη της αμυγδαλιάς, το Πάσχα που έρχεται και πως χαιρόμαστε που έρχεται η άνοιξη, γιατί αυτό σημαίνει ότι επιτέλους φεύγει ο βαρύς, παγωμένος χειμώνας και πλέον οι άνθρωποι θα ζεσταίνονται , χωρίς καλοριφέρ, τζάκια και μαγκάλια, αρκούμενοι στις ήπιες θερμοκρασίες και στις ακτίνες του ήλιου. Οπως και να’χει η Ανοιξη είναι και επισήμως πλέον εδώ, γιατί υπάρχει και η ανίκητη νεότητα που παλεύει κάθε δυσκολία και την ξεπερνά από άλλους δρόμους.
Η ανίκητη νεότητα
