Προς τους συναδέλφους αναπληρωτές
Μία ακόμη σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της, με χιλιάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικούς να παραμένουν στην ομηρία της εργασιακής αβεβαιότητας, με τις εργασιακές συνθήκες στα σχολεία να χειροτερεύουν και τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών να υποβιβάζονται. Άλλη μια χρονιά τελειώνει και ξεκινάει η δύσκολη και σκληρή περίοδος της ανεργίας, της αναμονής με την έτοιμη βαλίτσα για την επόμενη χρονιά, ποιος ξέρει για που και ποιος ξέρει και αν!!
Αυτή όμως είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος. Εκτός από την εργασιακή ανασφάλεια και την εργασιακή περιπλάνηση από νομό σε νομό, εμείς οι αναπληρωτές έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα ήδη υπάρχοντα σοβαρά προβλήματα στην Παιδεία, που αφορούν και την ποιότητα του έργου μας, αλλά κυρίως τα βασικά δικαιώματα των απανταχού μαθητών μας για ίσες ευκαιρίες μόρφωσης. Αφού έχουμε φτάσει σε χρόνο εξπρές από τη μία άκρη της Ελλάδας στην άλλη για να παρουσιαστούμε και με προαπαιτούμενο ένα εξασφαλισμένο χρηματικό ποσό για να ανταπεξέλθουμε στα πρώτα έξοδα, οι αναπληρωτές έχουμε να αντιμετωπίσουμε επίσης σχολικά κτίρια τις περισσότερες φορές ακατάλληλα, ειδικά σε δυσπρόσιτα μέρη. Συνειδητά αφήνονται στην τύχη τους από την αντιεκπαιδευτική πολιτική που αντιμετωπίζει τη μόρφωση του λαού μας ως κόστος.
Με ένα τέτοιο σχολείο ήρθα αντιμέτωπη τον Σεπτέμβριο στη Χάλκη, μην έχοντας καμία ουσιαστική βοήθεια από τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, μη γνωρίζοντας αν θα λειτουργήσει το Ολοήμερο και πώς θα χωριστούν οι τάξεις μεταξύ τριών -και μόνο- αναπληρωτών δασκάλων. Ξαφνικά μάθαμε ότι το σχολείο θα λειτουργήσει ως τριθέσιο ενώ το σχολείο είχε δύο μόνο αίθουσες διδασκαλίας!
Κατά τα άλλα ο Υπουργός Παιδείας, την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς, είχε τηλεφωνικές επικοινωνίες με αναπληρωτές σε δυσπρόσιτα μέρη για να παινευτεί ότι οι προσλήψεις έγιναν πιο νωρίς από κάθε άλλη χρονιά…!! Για το διαλυμένο κτίριο χωρίς επαρκείς αίθουσες ούτε λόγος βέβαια! Επειδή όμως νοιάζονται τάχα πολύ για τις ακριτικές περιοχές, δεν παρέλειψαν να στείλουν για άλλη μία χρονιά υπολογιστές, ώστε να στοιβαχτούν και αυτοί μαζί με τους προηγούμενους και να χαλάσουν από την υγρασία και την αχρηστία! Για να διορίσουν βέβαια μόνιμους εκπαιδευτικούς που είναι πλέον επιτακτική ανάγκη, καμία σκέψη!
Οι σχολικοί σύμβουλοι, στα ερωτήματα για το τι θα γίνει με τις αίθουσες, πρότειναν «καινοτόμες λύσεις» με νοητό διαχωρισμό της αίθουσας, χρησιμοποιώντας κουρτίνα, όπως γίνεται στις «προηγμένες χώρες της Ευρώπης», ρίχνοντας παράλληλα την ευθύνη στον Δήμο και στη Σχολική Επιτροπή! Τελικά, μια μικρή αποθήκη, χωρίς παράθυρο, μετατράπηκε σε αίθουσα διδασκαλίας χωρίς καν πίνακα για αρκετούς μήνες.
Η δε ειδική αγωγή κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο ανύπαρκτη με εκατοντάδες παιδιά να στερούνται το δικαίωμα στη μόρφωση και την κατάλληλη υποστήριξη, καθώς μέχρι στιγμής δεν έχουν ικανοποιηθεί πλήρως τα αιτήματα για παράλληλη στήριξη.
Τα στελέχη εκπαίδευσης (σχολικοί σύμβουλοι) στηρίζουν ένθερμα την αντιεκπαιδευτική πολιτική των κυβερνήσεων, σημερινής και προηγούμενων, και όταν μπαίνουν στις τάξεις, μιλούν για «ανεκτές καταστάσεις», όπως έγινε στο Δημοτικό Σχολείο Χάλκης, αναφερόμενοι σε μαθητή που χρήζει ειδικής αγωγής. Αρκούνταν σε προτάσεις διακόσμησης της τάξης, αγνοώντας το θέμα και παράλληλα ρίχνοντας το φταίξιμο στους αναπληρωτές που δε δέχονται τέτοιες θέσεις!
Φυσικά αν προσλαμβάνονταν τόσοι αναπληρωτές όσα και τα κενά, δε θα υπήρχε αυτό το πρόβλημα. Όμως κάτι τέτοιο δεν το θεωρούν ρεαλιστικό, υποστηρίζοντας ταυτόχρονα ότι η πορεία της Παιδείας θα καθορίζεται από τη δημοσιονομική πολιτική.
Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα τα κενά που αφορούν στην ειδική αγωγή -συγκεκριμένα στην παράλληλη στήριξη- που δεν καλύφθηκαν μέχρι τώρα στα Δωδεκάνησα είναι 60.
Συναδέλφισσες αναπληρώτριες – συνάδελφοι αναπληρωτές,
τα παραπάνω είναι μερικές από τις δυσκολίες που συναντάμε. Σίγουρα όλοι έχουμε βρεθεί σε δύσκολες καταστάσεις, σε μακροχρόνιες περιπλανήσεις ανά την Ελλάδα, σε ένα διαρκές άγχος λόγω της εργασιακής αβεβαιότητας, σε απάνθρωπα διλήμματα μεταξύ μητρότητας και εργασίας αφού οι γυναίκες- αναπληρώτριες δικαιούνται ελάχιστη άδεια πριν και μετά τον τοκετό.
Το σημαντικό είναι οι εμπειρίες αυτές να μη μας οδηγούν στη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια αλλά να μας πεισμώσουν και να μας δυναμώσουν, ώστε να διεκδικήσουμε αξιοπρεπή ζωή με δικαιώματα, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας!
Για να γίνει αυτό, πρέπει να απαλλαγούμε μια και καλή από τον βραχνά του κυβερνητικού συνδικαλισμού, τόσο στα πρωτοβάθμια σωματεία αλλά και στις Ομοσπονδίες(ΔΟΕ-ΟΛΜΕ-ΑΔΕΔΥ). Και η φετινή χρονιά είχε να μας δώσει παραδείγματα απροκάλυπτης συμπόρευσης των Ομοσπονδιών (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΔΟΕ, ΟΛΜΕ) με την αντιλαϊκή – αντιεκπαιδευτική πολιτική αλλά και εκφυλισμού κινητοποιήσεων. Κάτι που εκφράστηκε και σε τοπικό επίπεδο.
Μπροστά στο πολυνομοσχέδιο για τα προαπαιτούμενα της 3ης αξιολόγησης, που κατατέθηκε τον Ιανουάριο και το οποίο άγγιζε κάθε πτυχή της ζωής μας αλλά είχε και νομοθετήματα για την Παιδεία, οι ομοσπονδίες ΔΟΕ και ΟΛΜΕ δεν κήρυξαν απεργία για τις 12 Γενάρη, μέρα απεργιακών κινητοποιήσεων για πολλά πρωτοβάθμια σωματεία και Ομοσπονδίες ενώ η ΑΔΕΔΥ, μετά την κατακραυγή και για τα μάτια του κόσμου, προκήρυξε μία 3ωρη στάση εργασίας για τις 14 Γενάρη.
Στις 2 Μαρτίου, μετά από πρόταση του Π.Α.ΜΕ Εκπαιδευτικών, πραγματοποιήθηκαν κινητοποιήσεις πανελλαδικά για τη διεκδίκηση μαζικών και μόνιμων διορισμών. Στη Ρόδο, η κινητοποίηση έγινε στην Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης, όπου αφού οι Διευθυντές Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδεσης μας είπαν λίγο πολύ ότι «δεν είχαμε λόγο να βρισκόμαστε εκεί», «πρέπει να τους εμπιστευόμαστε», «νοιάζονται πολύ για μας», εξαφανίστηκαν χωρίς να ακούσουν τους συναδέλφους. Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι πλειοψηφίες των σωματείων δεν έκαναν κάτι για να το αποτρέψουν και καλούσαν τους συναδέλφους σε μία μικρή αίθουσα για μία τηλεδιάσκεψη με τον Περιφερειακό Διευθυντή. Αυτή η τακτική-όπως είναι φυσικό- αποθάρρυνε μέρος των συναδέλφων.
Πολλές και πολλοί θα πείτε ότι η απεργία είναι ένα ξεπερασμένο μέσο διαμαρτυρίας, ότι έτσι τους χαρίζουμε το μεροκάματό μας και άλλα πολλά ιδεολογήματα που τα προωθούν βέβαια και οι «πρωτοπόροι συνδικαλιστές μας», οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Αναρωτιέμαι, γιατί τότε κάνουν τα πάντα για να την υπονομεύσουν και να την καταστείλουν; Γιατί ακόμα και με νόμο, μέσα σε άσχετα πολυνομοσχέδια, προσπαθούν να καταργήσουν το δικαίωμα στην απεργία; Γιατί φοβούνται την οργανωμένη πάλη των εργαζομένων και οποιαδήποτε κινητοποίηση την αντιμετωπίζουν με ΜΑΤ, δακρυγόνα και άγρια καταστολή; Γιατί έχουμε ένα τεράστιο όπλο στα χέρια μας, τόσο παλιό και τόσο σύγχρονο , μα και τόσο χρήσιμο, που με το κατάλληλο πλαίσιο, την κατάλληλη οργάνωση και την αποφασιστική συμμετοχή και στάση των εργαζομένων μπορεί και να βελτιώσει τη ζωή μας και να φέρει τριγμούς στα θεμέλια του πολιτικού συστήματος που μας καταδυναστεύει.
Επίσης βασικό όπλο μας είναι η συμμαχία με τους γονείς των μαθητών μας, τους μόνιμους συναδέλφους μας και το σύνολο των εργαζομένων. Γιατί η Παιδεία του λαού δεν είναι ζήτημα που αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς. Το αίτημα των μόνιμων διορισμών δεν απαντά μόνο στις ανάγκες των χιλιάδων συμβασιούχων εκπαιδευτικών για επαγγελματική εξασφάλιση. Είναι το αίτημα που απαντά στη δημιουργία και λειτουργία του σχολείου που πραγματικά ανήκει στον 21ο αιώνα, που θα εξυπηρετεί πραγματικά τις σύγχρονες ανάγκες για γνώση, τεχνολογία, επιστήμη. Το σχολείο που οι υποδομές του θα είναι αντάξιες της εποχής μας και δεν θα μοιάζει με το παρακατιανό που στέκεται δίπλα στα πανάκριβα ιδιωτικά κολλέγια. Το σχολείο που θα παράγει κριτική σκέψη και μαθητές με ολοκληρωμένη άποψη, ικανούς να σταθούν στη σύγχρονη κοινωνία, να δημιουργήσουν, να διεκδικήσουν το μέλλον που τους ανήκει και τους αξίζει.
Αυτό, συνάδελφοι, είναι κι ο τελικός στόχος που μας ενώνει με όλη την κοινωνία και που αξίζει να παλέψουμε με αγώνα ανυποχώρητο, ασυμβίβαστο, μακριά απ’ αυτούς που χρόνια τώρα φτιάχνουν μαγαζάκια και μας χωρίζουν για να υπηρετήσουν την αντιεκπαιδευτική πολιτική που συμφέρει τις πολυεθνικές , τους μεγαλοξενοδόχους, το κεφάλαιο. Καμιά εμπιστοσύνη σε ΔΑΚΕ, ΔΗΣΥ , Παρεμβάσεις! Μακριά απ’ τα παιχνίδια που παίζουν στις πλάτες μας!!
Συνάδελφοι, αυτή η κατάσταση μας οδηγεί σε συνθήκες ζωής του προηγούμενου αιώνα, μας οδηγεί στο να γινόμαστε σύγχρονοι σκλάβοι του 21ου αιώνα και εμείς αλλά και γι αυτό να προετοιμάζουμε τους μαθητές μας! Δεν είναι το μέλλον που μας ετοιμάζουν, το μέλλον που μας αξίζει!
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Το κεφάλι ψηλά! Εχουμε να δώσουμε πολλές και μεγάλες μάχες όχι μόνο για το μόνιμο διορισμό μας αλλά και για την ανατροπή της αδικίας και της εκμετάλλευσης του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος!
Καμιά απογοήτευση, καμιά αναμονή!
Συσπείρωση στα σωματεία, στο πλευρό του Π.Α.ΜΕ Εκπαιδευτικών, για τη διεκδίκηση μαζικών μόνιμων διορισμών, για την ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου των μαθητών μας, για σταθερή μόνιμη δουλειά για μας και για τους μαθητές μας!
Εύη Λεμόνη, αναπληρώτρια δασκάλα,
μέλος του Π.Α.ΜΕ Εκπαιδευτικών Ρόδου
