Μετά ένα μήνα περιορισμένοι στα σπίτια μας, είναι λογικό να υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε στεναχωρημένοι, χαμένοι, αγχωμένοι, ανασφαλείς ή και φοβισμένοι. Και αυτό είναι πολύ φυσικό και πολύ υγιές. Νομίζω πως το αντίθετο είναι απλώς σημείο άρνησης ή αποτέλεσμα ψευδαίσθησης. Αγκαλιάζουμε τον φόβο και τη λύπη μας, γιατί αυτά δείχνουν πως είμαστε φυσιολογικοί άνθρωποι. Και μάλλον καταλήγουν να είναι εκνευριστικά κάτι βιντεάκια που μας κατακλύζουν τις ώρες αυτές με συμβουλές πώς να αξιοποιήσουμε τον χρόνο μας και πως όλο αυτό είναι μια ευκαιρία, να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, να κάνουμε την καθημερινότητά μας καλύτερη, να φάμε υγιεινά, να γίνουμε δημιουργικοί. Δεν γίνονται αυτά με manual, ούτε γιατί το είπε ο τάδε «επώνυμος». Η δημιουργία θέλει ηρεμία, υπομονή, καλή διάθεση. Και αυτά είναι πολλές οι στιγμές που δεν υπάρχουν στις παρούσες συνθήκες. Ο καθένας το βιώνει διαφορετικά. Αλλοι για παράσειγμα μπορεί να έχουν βρει ευκαιρία να κοιμηθούν κι άλλοι ελάχιστες ώρες, γιατί το βιολογικό τους ρολόι έχει γίνει άνω κάτω Ακόμη και άνθρωποι που αναζητούν στη ζωή τους την μοναχικότητα, στην εποχή του lockdown είναι η ανελευθερία που τους πιέζει. Αυτό το ανοίγω την πόρτα μου ότι ώρα θέλω. Αφήνουμε τον εαυτό μας να να νιώσει όλη τη γκάμα των συναισθημάτων όποια κι αν είναι αυτά. Είναι υγεία. Κάτι στο οποίο συμφωνούν άπαντες σε αυτή την υγειονομική κρίση, διεθνείς φορείς, ειδικοί και κυβερνήσεις, είναι η ανάγκη για ενημέρωση. Η ενημέρωση των πολιτών για το τι συμβαίνει, τι μπορεί και τι πρέπει να συμβεί. Τι πρέπει να κάνουν οι πολίτες απέναντι στον κίνδυνο, τι πρέπει να γνωρίζουν και τι πρέπει να προσέχουν .Τέτοια σποτάκια πρέπει να παίζουν και όχι την Κάτια να μας λέει τι ευκαιρία είναι η καραντίνα για να κοιμηθεί, να φτιάξει τις ντουλάπες και να διαβάσει, τον Σάκη τι ωραία τσιπς που φτιάχνει και άλλα που σε φέρνουν αντιμέτωπο με υπέροχες πυρηνικές οικογένειες, τρυφερά βρεφικά πατουσάκια και ιδεώδη ζεύγη…
Δεν έχει το lockdown life style
