Είναι γεγονός. Ζούμε σε έναν τόπο που δικαιώματα έχουν μόνο οι αθίγγανοι, ή ΡΟΜΑ (τσιγγάνους δεν τους λέμε γιατί-λέει- δεν είναι πρέπον) εις βάρος των νομοταγών πολιτών.
Η παραβατικότητα, όπου ζουν ΡΟΜΑ, χτυπάει “κόκκινο” μα η αντιμετώπισή της είναι παιχνίδι χαμένο από χέρι. Οι κάτοικοι πέριξ της περιοχής του Κορακόνερου το γνωρίζουν καλά, όπως το έμαθαν κι όλοι όσοι έπεσαν θύματα αθίγγανων με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Το πρόβλημα δεν είναι τωρινό, σαφώς. Η ανοχή όμως και η ολιγωρία το γιγάντωσαν και έχει γίνει σαν την Λερναία Υδρα. Η εικόνα του δημάρχου της Ρόδου, να κυνηγά τους ΡΟΜΑ μέσα σε ένα πάρκο, δείχνει το μέγεθος του προβλήματος. Δεν είναι δουλειά του… Κι αν με κάποιο τρόπο έφτασε να είναι δουλειά του, τότε προηγήθηκαν άλλοι που δεν έκαναν καλά τη δική τους δουλειά.
Υπάρχει όμως σε όλα μία κόκκινη γραμμή, ένα όριο. Το όριο αυτό οι αθίγγανοι, ή για να είμαι πιο ακριβής, μεγάλο μέρος των αθίγγανων της Ρόδου, το έχει προ πολλού παραβιάσει.
Ληστείες, κλοπές, διαρρήξεις, ναρκωτικά, παρεμπόριο, λαθρεμπόριο, επαιτεία, οχλαγωγία, φασαρία είναι στην… ημερήσια διάταξη της καθημερινότητας των αθίγγανων, ιδίως δε το καλοκαίρι, περίοδο κατά την οποία οι «εισαγόμενοι» ΡΟΜΑ διογκώνουν το πρόβλημα.
Προφανώς, δεν ανακάλυψα την Αμερική. Αναρωτιέμαι όμως, μέχρι πού θα φτάσει αυτή η ιστορία και τελικά ποια είναι η αρμόδια αρχή για να επιληφθεί του θέματος.
Το πινγκ πονγκ αρμοδιοτήτων συνεχίζεται επί χρόνια και τώρα –επιτέλους-, το μπαλάκι σταμάτησε μεταξύ Δήμου, Περιφέρειας και Αποκεντρωμένης Διοίκησης ως προς την μεταστέγασή τους. Αυτό είναι το ένα σκέλος. Η μεταστέγασή τους, δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα της παραβατικότητας.
Οσο όμως η υπόθεση αυτή διαιωνίζεται, τα δικαιώματα των Ροδίων περνούν σε δεύτερη μοίρα. Οι αθίγγανοι, ή για να είμαι και πάλι ακριβής, μεγάλο μέρος των αθίγγανων, ζει εις βάρος των Ροδίων.
Οφείλω να ομολογήσω, πως κάθε αναφορά μας στους ΡΟΜΑ, επιβάλλεται (;) να είναι προσεκτικά διατυπωμένη, διότι κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε ρατσιστές. Ευαισθησίες έχουμε όλοι, τουλάχιστον οι έχοντες σώας τα φρένας, ωστόσο οι ευαισθησίες πρέπει να αφορούν και τις δύο πλευρές της όχθης.
Οση ευαισθησία, ανοχή και ανεκτικότητα όμως επιδεικνύει η μία πλευρά, δεν επιδεικνύει η άλλη, στην προκειμένη περίπτωση.
Οσοι αθίγγανοι, ήθελαν πραγματικά να περάσουν από την μία όχθη στην άλλη τα κατάφεραν μόνοι τους, ζουν φιλήσυχα, εργάζονται, στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο, έχουν ενσωματωθεί στην κοινωνία και έχουν διαχωρίσει τη θέση τους από τους καθ΄έξιν παραβάτες ομόφυλούς τους.
Εκεί βρίσκεται η λύση του προβλήματος. Ανοχή, στήριξη και βοήθεια μόνον σε όσους επιθυμούν πραγματικά να ενσωματωθούν στην κοινωνία και να ζουν ισότιμα με τους Ρόδιους, να έχουν τα ίδια δικαιώματα αλλά και τις ίδιες υποχρεώσεις. Για όσους επιμένουν να παρανομούν και να ζουν παρασιτικά, θα πρέπει να αναλάβουν δράση (και τις ευθύνες τους) οι αρμόδιες διωκτικές αρχές.
Το καζάνι βράζει, οι ανοχές έχουν τελειώσει και τα όρια έχουν ξεπεραστεί. Προ πολλού. Πολίτες της Ρόδου απειλούν ανοικτά, πλέον, να πάρουν το νόμο στα χέρια τους. Σε μία τέτοια περίπτωση ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;
Η ευθύνη
