Ενας από τους αναγνωρίσιμους και αγαπητούς κωμικούς του Χόλιγουντ της δεκαετίας του ’50 και του ’60, ο Τζέρι Λιούις, πέθανε σε ηλικία 91 ετών, αφήνοντας μια μακρά -εμπορικά και καλλιτεχνικά- επιτυχημένη καριέρα.
Ο Τζέρι Λιούις, ο άνθρωπος που όσο λίγοι διασκέδασε τους Αμερικανούς στη μεταπολεμική εποχή, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών, στην κατοικία του στο Λας Βέγκας.
Ηταν ένας πραγματικός «βασιλιάς της κωμωδίας», περισσότερο του κινηματογράφου, αστείος, ενοχλητικός και κλόουν. Και όποτε χρειαζόταν έδινε έναν δραματικό τόνο στις ερμηνείες του.
Μερικά χρόνια αργότερα γνωρίστηκε με τον ανερχόμενο τότε τραγουδιστή Ντιν Μάρτιν και έγιναν ένα από τα πιο επιτυχημένα ντουέτα της εποχής τους με συνεργασίες στο ραδιόφωνο και αργότερα στον κινηματογράφο.
Πρωταγωνίστησε σε 16 ταινίες μαζί με τον Μάρτιν, οι οποίες γνωρισαν μεγάλη απήχηση. Η συνεργασία τους έληξε με τους δύο ηθοποιούς σε διαμάχη που κράτησε χρόνια. Συμφιλιώθηκαν πάντως πριν τον θάνατο του Μάρτιν το 1995.
Ο Λιούς συνέχισε την καριέρα του και έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος σταρ της εποχής του. Εγραφε, σκηνοθετούσε και, φυσικά, πρωταγωνιστούσε σε κωμωδίες που συνδυάζαν την φάρσα και τα γκαγκ με ένα πιο λεπτό κωμικό στοιχείο. Πολλές φορές, όπως στο «Nutty Professor», έπαιζε διπλούς ρόλους.
Μια από τις οριακές στιγμές της καριέρας του ήταν το 1972 με την ταινία «The Day the Clown Cried» («Η Ημέρα που Έκλαψε ο Κλόουν») με θέμα την ιστορία ενός κλόουν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το στούντιο αποφάσισε να μην την κυκλοφορήσει, ενώ λέγεται ότι ο Λιούις είναι ο κάτοχος της μοναδικής κόπιας. Ο ίδιος εξηγούσε ότι ντρέπεται να εμφανίσει μια τόσο κακή ταινία στο κοινό.
Επαιρνε στα σοβαρά το κωμικό στοιχείο της δουλειάς του, σημειώνει το BBC. Ο ίδιος έλεγε ότι υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία και ότι η κωμωδία εξερευνά αυτή τη γραμμή. Για κάποιο διάστημα τη δεκαετία του ’70 δίδασκε στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας με τον Τζορτζ Λούκας και τον Στίβεν Σπίλμπεργκ να είναι ανάμεσα στους μαθητές του.
Αν και στις ΗΠΑ το στυλ του δεν έβρισκε πάντα απήχηση στους κριτικούς, ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στη Γαλλία, όπου είχε τιμηθεί με το παράσημο της Λεγέωνας της Τιμής. Ίσως ακόμα μεγαλύτερο παράσημο ήταν οι έπαινοι για το έργο του από το απαιτητικό κινηματογραφικό περιοδικό Cahiers du Cinema.
Αξιόλογη ήταν και η παρουσία του και στο Μπρόντγουεϊ, στο οποίο, σχεδόν στα 70 του το 1995, ήταν ο πιο ακριβοπληρωμένος ηθοποιός, τουλάχιστον ως εκείνη την εποχή.
Πέρα από την ηθοποιία, ο Λιούς για πολλά χρόνια ήταν ο παρουσιαστής σε ετήσιο τηλεμαραθώνιο που συγκέντρωνε εκατομμύρια δολάρια σε δωρεές υπέρ της ένωσης για τα θύματα της μυικής δυστροφίας. Ηταν ένας ρόλος που κράτησε για πάνω από 50 χρόνια ως το 2010.
