Αυτές τις μέρες ετοιμαζόμουν να γράψω ένα άρθρο που να σχετίζεται με την εξειδίκευση μου στην διαχείριση τουριστικών προορισμών. Λόγω κάποιων γεγονότων, τα οποία δυστυχώς δεν είναι σπάνια και για τα οποία κάποιος πρέπει κάποια στιγμή να μιλήσει ανοιχτά, θέλησα να γράψω για κάτι που θεωρώ ότι μας αφορά όλους.
Αφορμή, αποτέλεσε το γεγονός ότι μια οικογενειακή μας φίλη, μητέρα ενός παιδιού, αφού κατάφερε να το αναθρέψει και να μείνει στο σπίτι μαζί του για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ήρθε η ώρα να το γράψει στον παιδικό σταθμό, προκειμένου να εργαστεί ξανά και να συνδράμει έτσι στον οικογενειακό προϋπολογισμό. Το πόσο δύσκολη έχει γίνει η καθημερινότητα των περισσότερων λόγω της ακρίβειας από τη μία και των χαμηλών μισθών από την άλλη, είναι γνωστό και ευαπόδεικτο.
Κατά την αναζήτηση της για εργασία, μια από τις ερωτήσεις που της έκαναν αρκετοί από όσους έδινε συνέντευξη, ήταν η εξής:
«Θα κάνετε και δεύτερο παιδί?».
Σαφώς αν η υποψήφια απαντούσε ΝΑΙ δεν υπήρχε περίπτωση να προσληφθεί, ενώ αν αναγκαζόταν να πει ψέματα (σε περίπτωση που επιθυμεί να κάνει δεύτερο παιδί) για να μην χάσει την δουλειά την οποία χρειάζεται, ξέρουν και οι δύο πλευρές, ότι είναι μια υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα.
Αυτό που το κάνει ακόμα πιο απαράδεκτο είναι ότι αυτή η ερώτηση σε κάποιες περιπτώσεις γινόταν από μητέρα σε μητέρα. Και μάλιστα από ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων του νησιού της Ρόδου και όχι από διευθυντές πολυεθνικών σε κάποια απρόσωπη μεγαλούπολη.
Κάποιοι διαβάζοντας αυτό το κείμενο ίσως εκπλαγούν με το γεγονός, αλλά ταυτόχρονα, αρκετοί θα αναγνωρίσουν τον εαυτό τους είτε από την πλευρά του εργοδότη είτε από την πλευρά της υποψήφιας εργαζόμενης.
Την ώρα που όλοι γνωρίζουμε ότι το δημογραφικό είναι το νούμερο ένα πρόβλημα της χώρας μας και μάλιστα έχει καταστεί υπαρξιακό και ζητάμε από το κράτος να
βρει λύσεις και να βοηθήσει στην άμβλυνση της κατάστασης, εμείς οι ίδιοι φερόμαστε με αυτό τον τρόπο στους συνανθρώπους μας.
Αντί να προσπαθούμε να στηρίξουμε τις γυναίκες να αποκτήσουν παιδιά και τις μητέρες περισσότερα παιδιά, ο νους κάποιων είναι μόνο πως θα εξοικονομήσουν χρήματα για να μπορέσουν να αγοράσουν το νέο μοντέλο της αγαπημένης τους μάρκας κινητού ή ένα καινούργιο αυτοκίνητο.
Ένας καθηγητής μου με μεγάλη διεθνή καριέρα, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, μας έλεγε την πολύ απλή φράση «Ε και?». «Είμαι καθηγητής πανεπιστημίου. Ε και?». Εξηγώντας ότι όσο σημαντικά και να είναι τα όσα έχει καταφέρει, πάντα υπάρχει κάποιος άλλος που έχει πετύχει περισσότερα. Επομένως δεν πρέπει να είμαστε ούτε εγωιστές, ούτε αλαζόνες.
Γιατί αυτή η συμπεριφορά δείχνει ακριβώς αυτή την νοοτροπία. Αφού εγώ είμαι εντάξει δεν με ενδιαφέρει για κανέναν άλλο. Αφού εγώ βγάζω αρκετά χρήματα δεν με νοιάζει αν ο υπάλληλος μου αγωνιά για το μέλλον της οικογένειας του. Ας μην κάνει παιδιά. Το θέμα είναι να γίνεται η δουλειά μου.
Αρκετοί επιχειρηματίες δεν σκέφτονται το βασικό. Ότι οι επιχειρήσεις από τη φύση τους ενέχουν ρίσκο μέσα τους, επομένως δεν αποκλείεται μελλοντικά να πάψουν να έχουν την οικονομική άνεση που είχαν στο παρελθόν και είτε οι ίδιοι είτε ακόμα χειρότερα τα παιδιά τους, να βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να κληθούν να απαντήσουν στην ίδια ερώτηση. «Θα κάνετε και δεύτερο παιδί?». Και μάλιστα έχοντας συμβάλει οι ίδιοι με τον τρόπο τους, να συμβεί αυτό.
Βεβαίως και η τουριστική και η οικονομική ανάπτυξη γενικότερα ενός τόπου είναι επιθυμητή, αλλά από μόνη της δεν αρκεί. Πρέπει να συνοδεύεται από κοινωνική αλληλεγγύη και τα οφέλη της να διαχέονται σε όλους. Διαφορετικά, είναι σαν να ετοιμάζει μια παρέα ένα πάρτι γενεθλίων για έναν φίλο τους και όταν αυτός σβήσει τα κεράκια, να θέλει να φάει μόνος του την τούρτα.
Επειδή η σιωπή είναι συνενοχή, ελπίζω η αναφορά μου στην κατάσταση αυτή, να δώσει το έναυσμα για περισσότερες συζητήσεις και επομένως περισσότερο φως. Μόνο έτσι θα οδηγηθούμε στην εξάλειψη αυτής της νοοτροπίας και στην επιστροφή από το ΕΓΩ στο ΕΜΕΙΣ. Γιατί πολλά ΕΓΩ μαζί, δεν χωράνε στο ΕΜΕΙΣ. Αντιθέτως, στο ΕΜΕΙΣ χωράνε όλα τα εγώ.
Σάββας Ε. Πάττας
Destination Management & Marketing Expert
Σύμβουλος Τουρισμού Δημάρχου Ρόδου
