Σκέφτομαι και γράφω

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη, δωσ’ της κλώτσο να γυρίσει, παραμύθι ν’ αρχινήσει…
Κάποτε, κάποιοι καλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν και έφτιαξαν έναν κατάλογο (Δικαιώματα του Παιδιού τα είπανε), για να κάνουν ευτυχισμένα τα παιδιά όλου του κόσμου. Από τότε, κάθε χρόνο, στις 20 Δεκεμβρίου, αυτό το γιορτάζουμε. Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού την λένε.
Απ’ ότι έχω καταλάβει, την ημέρα αυτή, δεν υπάρχουν παιδιά που πεινάνε, που σκοτώνονται, που κοιμούνται σε χαρτόκουτα, που δεν πάνε σχολείο, που τα κακοποιούν. Γίνονται όλα όσα λέει ο κατάλογος. Ευτυχισμένα, ακούν πολλούς καλούς ανθρώπους να λένε πάρα πολύ ωραία πράγματα για τα παιδιά, και είναι όλοι πολύ συγκινημένοι.
΄Ομως, μόλις χτυπήσει το ρολόι μεσάνυχτα, κάποια μάγισσα (μπορεί να είναι η νονά της Σταχτοπούτας) χτυπάει με το ραβδάκι την ημέρα της γιορτής και γίνεται κολοκύθα.
‘ Ετσι, τα παιδιά, εξακολουθούν να διψάνε, να πεινάνε, να σκοτώνονται, να μην πηγαίνουν σχολείο ( μερικά πάνε, αλλά κρυώνουν γιατί δεν έχουν πετρέλαιο), να κοιμούνται σε χαρτόκουτα, να ζητιανεύουν στα φανάρια και κάποια, έλεγε ένας κύριος στην τηλεόραση, οι γονείς τους να τα «δίνουν» στα παιδικά χωριά SOS, τα αφήνουν σε νοσοκομεία, γιατί δεν έχουν χρήματα να τους αγοράσουν φαγητό .
Εμένα, δεν μου αρέσει καθόλου όμως αυτό το παραμύθι. Δεν είναι σαν της Σταχτοπούτας που ξαναφόρεσε κουρέλια και έγινε η άμαξα κολοκύθα μόλις χτύπησε μεσάνυχτα, αλλά την έσωσε ο καλός Πρίγκηπας και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
‘ Ισως, να έχει δίκιο η μαμά μου που μου λέει ότι δεν υπάρχουν Πρίγκηπες. Και ο μπαμπάς, μού είπε πως καλύτερα να ακούσω παιδικά τραγούδια σήμερα αντί για παραμύθια.
Εμένα πάντως μου αρέσουν οι Κατσιμιχαίοι και πιο πολύ το τραγούδι που λέει: «Στ’ αυτιά μου δε χωράνε υποσχέσεις, το έργο το `χω δει μη με τρελαίνετε, το πλοίο των ονείρων μου με πάει, σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε»