Δυο λόγια από καρδιάς για τον δικό μου φίλο, τον Σταύρο Κουταλιανό.
Ήταν το βράδυ της Παρασκευής όταν χτύπησε το τηλέφωνο μου και ξαφνικά ο χρόνος πάγωσε. Στο άκουσμα της απώλειας του Σταύρου, στιγμιαία πέρασαν από το νου μου οι στιγμές που έχουμε περάσει μαζί, τα γέλια , οι χαρές, οι λύπες, οι αγωνίες, τα πειράγματα… και έπειτα ακολούθησε η απόλυτη θλίψη.
Δεν πίστευα ότι μπορεί να ήταν αλήθεια η ”φυγή” του και ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω.
Ήσουν σπουδαίος φίλε μου Σταύρο, είμαι ευγνώμων που με τίμησες με την αγάπη και τη φιλία σου.
Δεν χόρταινα την παρέα σου και τις ατέλειωτες νυχτερινές μας συζητήσεις για πολιτική και άλλα θέματα. Ήταν τέτοια η μόρφωση, η παιδεία, η χριστιανοσύνη και το έξυπνο χιούμορ σου, που σε ξεχώριζαν. Το μυαλό σου ήταν μια τράπεζα γνώσεων και πληροφοριών, σε άκουγα και εμπιστευόμουν πάντα τη γνώμη σου.
Νιώθω τόσο τυχερός που μοιράστηκα τόσα πολλά μαζί σου αλλά και τόσο άτυχος που σε έχασα τόσο νωρίς.
Η απέραντη θλίψη που έχει σκορπίσει ο θάνατος σου αποδεικνύει πόσο αγαπητός ήσουν.
Μεγάλη αρετή να καταφέρεις να σε εκτιμούν και να σε αγαπάνε τόσοι πολλοί, χωρίς να έχεις εχθρούς, παρά μόνο φίλους…
Θα λείψεις σ’ όλους μας Σταυρούλη μου. Το κενό που αφήνεις δυσαναπλήρωτο…. στην περίπτωση σου έχει πραγματική έννοια η φράση αυτή.
Καλό ταξίδι στην αιωνιότητα Σταυρούλη μου, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.
Κυρία Αθηνά και Μιχάλη θερμά συλλυπητήρια και κουράγιο.
