«Κύριε πρωθυπουργέ, ο λαός πεινάει»

Ανοιχτή επιστολή προς τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά από τη συγγραφέα Cosmina Furchi Gliatas.

«Signor Presidente, la gente, il popolo, ha fame»

Κύριε πρωθυπουργέ, ξέρω ότι σίγουρα δεν με θυμάστε. «Γνωριστήκαμε» πέρυσι στο καφέ του Μουσείου της Ακρόπολης, στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του κ. Χ. Παναγιωτόπουλου. Θα ήθελα να σας μεταφέρω μια είδηση, που σίγουρα κάποια παρουσιάστρια δεν θα έλεγε ποτέ από το δελτίο. Ξέρετε, μερικοί πιστεύουν ότι δεν πρέπει να ασχοληθούμε με τον «κοσμάκη», όλο παραπονιέται ότι πεινάει και τον βρίσκουν αξιολύπητο – ότι είναι… άξιος μόνο για γιουχάισμα.

Για να μιλάμε για τον Εμπολα και την πείνα που αφορά μια λεγόμενη «τριτοκοσμική χώρα» επιτρέπεται. Αλλά μια ευρωπαϊκή χώρα, όπως η Ελλάδα, αυτή η είδηση είναι «απαγορευτική», δεν έχει γκλάμουρ και θα στεναχωρηθούν ακόμα και οι εταίροι μας αν μάθουν ότι: στην Ελλάδα του 2014 «ο κόσμος πεινάει και κλέβει ακόμα και το λάδι από τους τάφους στα νεκροταφεία» . Αυτή τη συγκλονιστική είδηση μού την μετέφερε τηλεφωνικά η θεία μου, από το χωριό καταγωγής του συζύγου μου.

Γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Θα σας θυμίσω το λεπτομερή διάλογο που είχαμε πέρυσι για να καταλάβετε.

Με ένα πλατύ χαμόγελο περνούσατε και σταματήσατε μπροστά μου και δίνοντάς μου το χέρι, ευγενικά μού είπατε: «Καλημέρα, όλα καλά;»  Από αμηχανία σας απάντησα στα ιταλικά: «Buongiorno, tutto bene, grazie». Και τότε κι εσείς, σε άψογα ιταλικά, (η αλήθεια πάντα να λέγεται), με ρωτήσατε αν ήμουν Ιταλίδα. Σας απάντησα πως «ναι» και ότι «ο σύζυγός μου είναι Έλληνας». Τότε, πάντα στα ιταλικά, με ρωτήσατε: «Από πού είναι;». Κι εγώ: «Από ένα χωριό κοντά στην Καλαμάτα”. Μου είπατε: «Από πού ακριβώς, πρέπει πάντα να είμαστε ακριβείς». (Τώρα που σας τα γράφω μου έρχεται στο νου ο διάλογος του κ. Καραμανλή με φαντάρους στο στρατόπεδο, αλλά είναι αλήθεια και υπάρχουν και μάρτυρες).

Σας είπα: «Είναι από τη Χώρα Μεσσηνίας». Κι εσείς απαντήσατε: «Πολύ όμορφη η Χώρα. Να είστε καλά, χάρηκα». Ύστερα προχωρήσατε προς τη θέση σας για να παρακολουθήσετε την εκδήλωση.

Η συγκλονιστική είδηση που σας έλεγα λοιπόν προέρχεται από εκεί, από τη Χώρα Μεσσηνίας. Η θεία μου, όπως κάθε μέρα, πήγε στο νεκροταφείο για να ανάψει το καντήλι για τον σύζυγό της. Εκείνη την ημέρα όμως δεν μπόρεσε, γιατί της είχαν κλέψει το μπουκαλάκι με το λάδι που κρατούσε εκεί. Αργότερα διαπίστωσε ότι δεν έλειπε μόνο σε αυτή.

Μα από τον τάφο κ. πρωθυπουργέ; Δεν σας κρύβω ότι από τους κάδους έχω διαβάσει και έχω δει- εδώ και στην Ιταλία. Αλλά από τους τάφους, πρώτη φορά ακούω και σοκαρίστηκα. Η ίδια δεν παραπονέθηκε. Στο τηλέφωνο έκλαιγε και μου έλεγε: «πού έχουμε φτάσει παιδί μου, τέτοια πείνα ούτε στον πόλεμο τη θυμάμαι. Τι τραβάνε οι άνθρωποι!». Εφόσον είναι πεθαμένοι, έχουν λύσει το θέμα της πείνας. Έτσι προφανώς σκέφτηκαν αυτοί που πήραν το λάδι. Δεν γράφω «έκλεψαν», γιατί αυτό το ρήμα το χρησιμοποιώ για άλλες περιπτώσεις (π.χ. έκλεψαν το κινητό μου ή έκλεψαν τις οικονομίες του ελληνικού λαού).

Αυτοί που πήραν το λάδι, λοιπόν, δεν ήταν υπό την επήρεια κάποιας απαγορευμένης ουσίας, το πήραν γιατί πριν να έρθουν στις πλατείες για να διαμαρτυρηθούν για την ανυπόφορη κατάσταση και να τους χτυπούν τα ΜΑΤ, τους «κτυπάει» η πείνα που τους τσακίζει κυριολεκτικά τα κόκαλα και βιώνουν όλη αυτή την κατάσταση στο πετσί τους, αφού μόνο αυτό τους έμεινε. Όλα τα άλλα τους τα πήραν …τους τα «έκλεψαν». Το έκαναν για να προστατεύουν ότι πολυτιμότερο έχουν, τη ζωή τους, για να επιβιώσουν.

Γιατί όλα έγιναν «γι αυτούς, χωρίς αυτούς» και φορτώθηκαν στην πλάτη τους. Και τίποτα δεν έγινε «σεμνά και ταπεινά», όπως έλεγε η παράταξή σας, αλλά άκουσαν και από πάνω το χυδαίο και προκλητικό «μαζί τα φάγαμε». Ε όχι. Πεινασμένοι είναι, μίζεροι όχι.

Για μένα μίζεροι και άθλιοι είναι όλοι αυτοί που κατέβηκαν στην πολιτική για να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους. Kαι τα διαμάντια της δημοσιογραφίας, που «θυσίασαν» την πένα τους για την «πολιτική τους πάρτη» και όχι για το καλό τού πολίτη, που δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για να ενημερώνουν για το τι πραγματικά συμβαίνει και όπως ξέρετε η ενημέρωση είναι το παν…

Η γνώση, το μόνο όπλο στα χέρια τον λαών για να λάμπει η αλήθεια, γιʼ αυτό και τον θέλουν άοπλο και χορτάτο με το life style. Κύριε Πρωθυπουργέ, τώρα ξέρετε. Στα αγαπημένα μέρη σας, εκεί από όπου κατάγεστε, αλλά και όχι μόνο, οι άνθρωποι πεινούν, ο λαός πεινάει.

Κι αφού η πρώτη μας κουβέντα ήταν στα ιταλικά: «Signor Presidente, la gente, il popolo, ha fame» και δεν ζητά παντεσπάνι, αλλά ψωμί και οι πεθαμένοι δεν μπορούν να το προσφέρουν αυτό.

Και από την ιστορία ξέρουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από ένα λαό που πεινάει. Δανείζομαι τα λόγια σας για να κλείσω μερικά στόματα αναγνωστών που θα λένε ότι λαϊκίζω και ανήκω σε κάποιο κόμμα. Ένα έχω να πω: δεν ψηφίζω καν στην Ελλάδα.

Σας έγραψα για έναν απλό και μόνο λόγο: ενδιαφέρον και αγάπη προς αυτόν το λαό, αυτή τη Χώρα… γιατί θέλω να τη δω «λίγο ψηλότερα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα». Είμαι σίγουρη ότι καταλάβατε…

Δηλώσεις Αντώνη Σαμαρά, 30 Σεπτεμβρίου 2011: «Μόλις χθες, κορυφαίος Γερμανός πολιτικός, και μάλιστα πρώην υπουργός των οικονομικών, είπε ότι με αυτά τα μέτρα που παίρνονται στην Ελλάδα, όχι μόνο δεν σηκώνεις τον ασθενή στα πόδια του, αλλά τον ρίχνεις στο φορείο. Εγώ δεν φωνάζω δυο χρόνια τώρα; Φαίνεται ότι έξω έχουν αρχίσει και καταλαβαίνουν. Μέσα τι θα γίνει. Εδώ, στην Ελλάδα, που δεν καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Φτάσαμε στο σημείο ο κόσμος να μην ξέρει τι του ξημερώνει αύριο. Και, δυστυχώς, αυτή η κυβέρνηση να μην καταλαβαίνει τι τραβάει ο κόσμος»

Από το 2011, «πριν δυο χρόνια» που λέτε – δηλαδή 2009 – συν τρία που πέρασαν από τις δηλώσεις σας, φτάσαμε στο 2014. Συνολικά 5 χρόνια. Σας πληροφορώ ότι ο ασθενής που λέγατε έχει πεθάνει και άλλοι πάνε και του παίρνουν το λάδι από το καντήλι του για να επιβιώνουν, πόσο λάδι έχει ακόμα …κανείς δεν ξέρει.

Ελπίζω να ήμουν ακριβής, όπως με συμβουλέψατε.

Grazie tante.

http://www.efsyn.gr