Η απόφαση για την κατάργηση των μειωμένων συντελεστών για τον ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου αποτελεί μνημείο οικονομικού ανορθολογισμού, πολιτικού παραλογισμού, κοινωνικής αναλγησίας και υποκρισίας.
Οικονομικός ανορθολογισμός γιατί ενώ δεν επιφέρει ουσιαστικό δημοσιονομικό όφελος, στραγγαλίζει τις τοπικές κοινωνίες και εξανεμίζει τα διαθέσιμα εισοδήματα των πολιτών.
Πολιτικός παραλογισμός και κοινωνική αναλγησία, γιατί καταπατά τη συνταγματική προστασία της νησιωτικότητας, αποδημεί κάθε έννοια δικαιοσύνης, τραυματίζει βάναυσα τη συνοχή των ευπαθών κοινωνιών μας και εξαιρεί μόνο για έξι μήνες τα νησιά που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος του προσφυγικού και μεταναστευτικού προβλήματος.
Το έγκλημα σε βάρος των νησιών συνετελέσθη. Και αυτή τη φορά, οριστικά και αμετάκλητα. Από 1ης Ιανουαρίου 2018, η απώλεια και του τελευταίου εναπομείναντος ψήγματος νησιωτικής πολιτικής, καθίσταται αμετάκλητη, βάσει των Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάθε ευεργέτημα που χάνεται, δεν μπορεί να επανέλθει.
Οι διώκτες των νησιών, παραβλέπουν και κρύβουν επιμελώς αυτή την αλήθεια από τους νησιώτες και από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, για να μπορούν να επιδίδονται στις ίδιες πρακτικές του ψεύδους, της κατασυκοφάντησης και του διασυρμού του νησιωτικού χώρου, του διχασμού της ελληνικής κοινωνίας και των φαιδρών και κούφιων υποσχέσεων περί αντισταθμιστικών μέτρων, στις οποίες επιδόθηκαν με ιδιαίτερο ζήλο την τελευταία τριετία.
Κανένα μέτρο δεν μπορεί να θεραπεύσει τις ανυπολόγιστου κόστους, οριζόντιες επιπτώσεις στο σύνολο της νησιωτικής κοινωνίας, από την κατάργηση του ειδικού φορολογικού καθεστώτος. Και η ανακοίνωση περί θέσπισης επιδόματος, συνιστά βαριά προσβολή και υποτίμηση της νοημοσύνης των νησιωτών. Όπως ακριβώς και η εξάμηνη αναστολή της κατάργησης, για τα πέντε νησιά που σηκώνουν το βάρος του προσφυγικού.
Στην εξευτελιστική συζήτηση περί ισοδυνάμων, η μόνη αποδεκτή απάντηση είναι ότι η χώρα χρειάζεται εγκεφαλικό ισοδύναμο, αφού είναι η χώρα που δεν πιστεύει στα νησιά του Αιγαίου, σ’ εκείνα που διαχρονικά τη βοήθησαν να σταθεί όρθια και να μεγαλώσει.
Σε κάθε μεγάλη εθνική απώλεια, είναι ιστορικά καταγεγραμμένο: Η πόρτα ανοίγει πάντοτε από μέσα.
“Σε κάθε μεγάλη εθνική απώλεια, η πόρτα ανοίγει πάντοτε από μέσα”
