Προ ημερών, ο φίλος –τολμώ να πω- Κώστας Θανόπουλος, πρόεδρος του Συλλόγου Ατόμων με Σκλήρυνση Κατά Πλάκας Δωδεκανήσου, με 1.700 μέλη, ανήρτησε μια αγγελία ζητώντας δύο περιπατητήρες σταθερούς τύπου «Πι» για δύο ασθενείς-μέλη. «Συνασθενείς» τους αποκάλεσε, αφού είναι γνωστό πως και ο ίδιος έχει προσβληθεί από την ασθένεια.
Σε επικοινωνία που είχαμε λίγες ώρες αργότερα από την ανάρτηση, εξέφρασε την έκπληξή του για το πώς μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, όχι μόνο βρήκε δύο «Πη», αλλά είχε προσφορά για πολλά περισσότερα. Από όλη την Ελλάδα. Πήρε μήνυμα μέχρι από την Αυστραλία…
Στον καιρό της οικονομικής κρίσης, της μιζέριας, του ωχαδελφισμού και της ατομικότητας, υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα προσφέρουν…
Ανθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν άγνωστους συνανθρώπους τους με όποιον τρόπο μπορούν. Από την μια μεριά της Ελλάδας ως την άλλη, Ελληνες από κάθε γωνιά του κόσμου.
Στην Ελλάδα του 2017, ο ανάπηρος (σκληρή λέξη, ωμή πραγματικότητα) είναι θύμα των ανάπηρων μυαλών που τον κυβερνούν διαχρονικά και διαδοχικά. Η ευαισθητοποίηση για τους ανάπηρους, δεν εκδηλώνεται «απαλείφοντας» την λέξη αναπηρία από το λεξιλόγιο, αλλά αλλάζοντας συμπεριφορά απέναντί τους.
Από την απλή πιστοποίηση της αναπηρίας μέχρι την καταβολή του επιδόματος (υποτυπώδες), από την εύρεση φαρμάκων μέχρι τις προβληματικές συναλλαγές τους με το κράτος, οι άνθρωποι αυτοί που είχαν την ατυχία να είναι ανάπηροι στην Ελλάδα, ταλαιπωρούνται καθημερινά. Δεν έχουν να διαχειριστούν μόνο την δύσκολη καθημερινότητά τους, αλλά κι ένα κράτος που τους τιμωρεί γι αυτό που τους συμβαίνει.
Εμείς οι αρτιμελείς, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινά. Είδα προ ημερών στο κέντρο της πόλης, μια μητέρα που μέσα στη βροχή, πάσχιζε να σπρώξει το αναπηρικό αμαξίδιο της κόρης της –δεν θα ήταν πάνω από 8 χρονών- το οποίο είχε «σκαλώσει» σε ένα σπασμένο πεζοδρόμιο και δεν υπήρχε ευελιξία, διότι ένας «έξυπνος» αρτιμελής είχε ανεβάσει το μισό αυτοκίνητό του πάνω στο πεζοδρόμιο για να παρκάρει. Και ντράπηκα. Ντράπηκα τόσο πολύ γι΄αυτό που έβλεπα μπροστά μου, που έσκυψα το κεφάλι βγαίνοντας βίαια, από τον μικρόκοσμό μου και τα δικά μου προβλήματα της καθημερινότητας.
Οσο υπάρχουν άνθρωποι που προσφέρονται να βοηθήσουν, υπάρχουν άλλοι τόσοι που έχουν αναπηρία στα μυαλά.
Αν ο σεβασμός στους συνανθρώπους μας με αναπηρία, δείχνει και το επίπεδο της κοινωνίας μας, τότε έχουμε πολλά βήματα ακόμα που πρέπει να κάνουμε για να πάμε μπροστά και ως κράτος και ως κοινωνία. Υπάρχει όμως μια μειοψηφία που κάνει την διαφορά και δείχνει συμπόνοια και ανθρωπιά, την ώρα που το ανάπηρο κράτος δείχνει το πιο σκληρό του πρόσωπο… Αυτή η μειοψηφία «ξεπλένει» τις ευθύνες μας και δίνει ελπίδα για μία πιο ανθρώπινη κοινωνία.
Α-τυπος και υπογραμμός: Ανάπηρα μυαλά
