Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει το μέγα πλήθος και μέγα πάθος στο προχθεσινό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα. Αν σταθούμε ψύχραιμα και από απόσταση χωρίς τυφλούς φανατισμούς , χλευασμούς και μηδενισμούς, ευκρινώς θα δούμε την αναντιστοιχία μεταξύ κοινού αισθήματος της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Οσο και να θέλει να εθελοτυφλεί η κυβέρνηση, όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν «ακραίοι» ή χρυσυγίτες. Αρέσκεται να «χαρίζει» χιλιάδες ανθρώπους σε αντικοινοβουλευτικές μειοψηφίες. Μόνο που μειοψηφίες δεν κάνουν μεγάλα τα συλλαλητήρια. Ευτυχώς! Από την άλλη, δεν είναι πολύ σίγουρο ότι μπορεί να εκπροσωπηθεί το μήνυμά των χιλιάδων αυτών ανθρώπων, με την καθαρότητα και την γνησιότητα που το εκφράζουν- θα επαναλάβω πέρα από φανατισμούς και γραφικότητες- από το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό. Αντίθετα το Μακεδονικό, για πολλούς στάθηκε αφορμή να το εκμεταλλευθούν πολιτικά, να δρουν ανεξέλεγκτοι και χωρίς φραγμούς σε ένα χαοτικό περιβάλλον εκβιασμών και αντεγκλήσεων. Και χωρίς καμία αιδώ, που σε άλλες εποχές, θα τους περιόριζε τον τυχοδιωκτισμό και τις αμοραλιστικές διαθέσεις.
Αναντιστοιχίες
