Για την 9η Μαΐου 2014 προσδιορίστηκε χθες από το Συμβούλιο της Επικρατείας η συζήτηση, ενώπιον της Ολομέλειας των Δικαστών, του μείζονος θέματος της συνταγματικότητας του Δημοτικού Φόρου.
Όπως απεκάλυψε η “δημοκρατική”, το ανώτατο ακυρωτικό διοικητικό δικαστήριο με τις υπ΄αριθμ. 3930 και 3931/2013 αποφάσεις του Β’ Τμήματος του σε 7μελή σύνθεση έκρινε κατά πλειοψηφία αντισυνταγματικό τον φόρο.
Οι αποφάσεις του δικαστηρίου δεν είναι αμετάκλητες, δεν παράγουν δεδικασμένο και φυσικά δεν έχουν έννομα αποτελέσματα.
Το Β’ Τμήμα εξέτασε την από 31 Ιουλίου 2006 αίτηση της Κοινοπραξίας με την επωνυμία “Κοινοπραξία Νοσοκομείου Ρόδου ΤΕΡΝΑ Α.Ε. – ΑΚΤΩΡ Α.Τ.Ε. – ΕΜΠΕΔΟΣ Α.Ε. – J & P ΑΒΑΞ Α.Ε. – IMEC GMBH” και το διακριτικό τίτλο «Κοινοπραξία Κατασκευής Νοσοκομείου Ρόδου», όπως μετονομάσθηκε η Κοινοπραξία με την επωνυμία «ΓΕΚ Α.Ε. – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΔΟΜΙΚΗ Α.Ε. – Α.Τ.Ε. ΓΝΩΜΩΝ Α.Ε. – ΑΒΑΞ Α.Ε. – IMEC GMBH», η οποία παρέστη με τους δικηγόρους Σπυρίδωνα Μαράτο και Φιλιώ Μεντή κατά του Δήμου Ρόδου, ο οποίος παρέστη με τους δικηγόρους Θεόδωρο Παπαγεωργίου και Γλυκερία Σιούτη. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται.
Στις τάξεις του Επιμελητηρίου Δωδεκανήσου, που δεν ενεπλάκη στην ένδικη διαφορά, η οποία οδήγησε στην έκδοση των ως άνω αποφάσεων, αναπτύχθηκε κίνημα “δεν πληρώνω ΔΗΦΟΔΩ”. Ο μόνος εμφανής συνδετικός κρίκος μεταξύ της κοινοπραξίας, που πέτυχε την έκδοση των ως άνω μη τελεσίδικων αποφάσεων και του Επιμελητηρίου, είναι ότι και οι δύο χρησιμοποιούν το ίδιο δικηγορικό γραφείο.
Θυμίζουμε εξάλλου ότι το Eπιμελητήριο Δωδεκανήσου εκπροσωπούμενο από τη δικηγορική εταιρεία “Ζέπος και Γιαννόπουλος”, που εκπροσωπεί και την ως άνω κοινοπραξία, υπέβαλε ενώπιον της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ολοκληρωμένο φάκελο συνοδευόμενο από διαμαρτυρία 40 σωματείων κατά του ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ.. Είχε προηγηθεί εξάλλου και κινητοποίηση κατοίκων της Καλύμνου, που διαμαρτυρήθηκαν για τις ανισότητες του φόρου. Από τον Ιανουάριο του 2013 η διοίκηση του Eπιμελητηρίου προχώρησε σε νέες αναθέσεις στην ως άνω δικηγορική εταιρεία για την παροχή νομικών συμβουλών σε θέματα διοικητικής δικονομίας και τη σύνταξη σχεδίων επιστολών για την αντίκρουση των απόψεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το θέμα του ΔΗ.ΦΟ.ΔΩ.. Ενώπιον της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν ευδοκίμησαν οι θέσεις του Eπιμελητηρίου.
Εν πάση περιπτώσει είναι γνωστό ότι με πάγια νομολογία του Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου και του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά, έχουν απορριφθεί μέχρι σήμερα όλα τα ένδικα βοηθήματα και μέσα κατά βεβαιωτικών πράξεων του ΔΗΦΟΔΩ, ο οποίος θεωρείται απόλυτα συμβατός με το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το Σύνταγμα, σύμφωνα και με την επικαλούμενη στις δίκες από το 1994 Γνωμοδότηση του Καθηγητή Διοικητικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών κ. Σπ. Φλογαϊτη. Το Β’ Τμήμα του ΣτΕ έκρινε, ωστόσο, με την παραπεμπτική απόφασή του, ότι οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες του χρόνου επιβολής του φόρου 50 περίπου χρόνια μετά την ένωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα, είναι «προφανώς διαφορετικές εκείνων που υπήρχαν κατά τα αμέσως επόμενα της ένωσης αυτής έτη και δικαιολογούσαν μια ειδική, έναντι άλλων περιοχών της χώρας με τα αυτά χαρακτηριστικά, μεταχείριση».
Γίνεται χρήση εκφράσεων και επίκληση συνθηκών που θα δικαιολογούσαν ενδεχομένως τη διαφοροποίηση με βάση γενικά και αντικειμενικά κριτήρια όχι όμως μόνης της Δωδεκανήσου, μη αρκώντας για την υποστήριξη του θεσμού «χωρίς συγκεκριμένη εξειδίκευση των λόγων που το επιβάλλουν» επίκληση των άρθρων 102 παρ. 6 και 101 και 106 του Συντάγματος για τις νησιωτικές παραμεθόριες περιοχές, ούτε του άρθρου 9 του Ν. 11850/198 περί κυρώσεως του Ευρωπαϊκού Χάρτη της Τοπικής Αυτονομίας, που ορίζει το δικαίωμα και την υποχρέωση των ΟΤΑ να έχουν επαρκείς ίδιους πόρους από τοπικούς φόρους.
