Από το άγχος της δημιουργίας μέχρι το φόβο της εξαθλίωσης, όλα θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Από τη βύθιση στη «Μετριοχώρα», θα μπορούσαμε να επιλέξουμε την αναζήτηση της «Εξτρεμοχώρας». Σημασία έχει η προσέγγιση της ευτυχίας, η κατάκτησή της (!) Η ευτυχία στις αγνές, απλές πράξεις, στις καθημερινές σχέσεις, στις μοναδικά προσιτές στιγμές. Σημασία έχουν οι επιλογές…
Γράφει ο Δρα. Στέφανος Ι. Δράκος
Δρ. Πολιτικός Μηχανικός Α.Π.Θ.
Πολιτευτής Δωδεκανήσου Ν.Δ.
Μέλος Μητρώου Πολιτικών Στελεχών Ν.Δ.
Μέλος Τομέα Μεταφορών & Υποδομών Ν.Δ.
Δημοτικός Σύμβουλος Ρόδου
Μερικά από τα πλέον δημιουργικά μου έτη, τα πέρασα δίπλα σε «μεγάλους» δασκάλους της επιστήμης και της ζωής. Στον ακαδημαϊκό κόσμο, όλοι, είχαν και έχουν το άγχος της δημιουργίας. Να δημιουργήσουν αυτό που θα τους κάνει γνωστούς και θα τους προσδώσει διεθνή αναγνώριση με ότι αυτό συνοδεύεται.
Στην επιστημονική μου πορεία, έτυχα της τιμής και της ευκαιρίας να θητεύσω δίπλα σε έναν άνθρωπο που είχε μία διαφορετική αντίληψη για την επιστήμη και τα αποτελέσματα αξιοποίησής της. Μου έλεγε πάντοτε ότι θα έπρεπε να σκέφτομαι όσα θα έχουν θετικό αντίκτυπο στο σύνολο της κοινωνίας, στοχεύοντας πάντοτε στη δημιουργία του καλύτερου δυνατού. Αυτό μου έλεγε όταν θα επιτευχθεί, θα συνοδεύεται από αναγνώριση. Έτσι βάδισα, βαδίζω και θα συνεχίσω να βαδίζω στη ζωή μου.
Η ουσιαστική ενασχόλησή μου με την πολιτική, ξεκίνησε την περίοδο που η χώρα μας, εισερχόταν στην εποχή των μνημονίων. Θεώρησα τότε πως ήμασταν όλοι απαραιτήτως αναγκαίοι, ώστε να δώσουμε τη μάχη για τον τόπο μας, όποια ιδεολογία και εάν ασπαζόμασταν. Προσωπικά ταυτιζόμουν με τη Νέα Δημοκρατία, εκείνη την οποία υπηρετούσα και υπηρετώ ως «στρατιώτης» από μικρό παιδί. Σε αυτή την πορεία ειδικά των τελευταίων δέκα (10) ετών, έγινα δέκτης ιδεών, αντιλήψεων και πολιτικών, που είχαν τις «ρίζες» τους στη προ των μνημονίων εποχή. Οι περισσότερες εξ’ αυτών δε ήταν οι βασικότερες αιτίες κατάρρευσης της χώρας μας (!)
Καθημερινά «βυθιζόμασταν» στην κατά τον Νασίμ Ταλέμπ «Μετριοχώρα». Εκεί όπου οποιαδήποτε και εάν ήταν η εξέλιξη μίας κατάστασης, δεν οδηγούσε μακριά από το μέσο όρο της θέσης που είχαμε ήδη. Όπως έχω αναφέρει και παλαιότερα, στη «Μετριοχώρα» η παραγωγή της εργασίας παρουσιάζει μία γραμμική σχέση με το αποτέλεσμα του πλούτου και των αγαθών. Όταν επομένως έχεις οδηγηθεί οικονομικά σε ιστορικά χαμηλό ως χώρα, οποιοδήποτε μέγεθος παραγωγής δεν μπορεί να σε οδηγήσει όσο μακριά θα ήθελες από την κατάσταση που ήδη έχεις βρεθεί.
Αυτό δε, δεν έχει να κάνει αποκλειστικά και μόνο από τον τρόπο ή το είδος της δουλειάς που έχουμε. Σχετίζεται με την αντίληψη που είναι ριζωμένη μέσα μας όλα τα προηγούμενα έτη.
Ειδικότερα στο χώρο της πολιτικής, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως η εσωστρέφεια, τα μαχαιρώματα και ο μηδενισμός κάθε ενέργειας, ακόμη και τυχόν αξιόλογων που μπορούν να οδηγήσουν σε θετικά αποτελέσματα για τον τόπο, δεν επιτυγχάνονται στο βαθμό που θα έπρεπε, διότι απλώς δεν επιλέγουμε ως άνθρωποι να δώσουμε προβάδισμα σε αυτούς που ειλικρινά το αξίζουν, όχι πάντοτε βέβαια.
Βάσει του δικού μου τρόπου σκέψης και της προσωπικής μου αντιλήψεως, δανειζόμενος απλές μαθηματικές οπτικές, έπρεπε ήδη να είχε αναζητηθεί το πλαίσιο και το αντικείμενο των εργασιών που θα οδηγούσε την παραγωγή της εργασίας να έχει μη γραμμικά αποτελέσματα. Όσο περισσότερο εργαζόμασταν, τόσο περισσότερο να δημιουργούσαμε συνθήκες ευτυχίας και όχι συνθήκες απλής επιβίωσης ή φόβου.
Γνωρίζουμε όλοι καλά ότι η ευτυχία, βρίσκεται στις απλές καθημερινές στιγμές και δεν είναι προϋπόθεση πλούτου. Όμως δεν γνωρίζουμε πόσοι άνθρωποι σήμερα, με δεκάδες προβλήματα που τους στοιχειώνουν καθημερινά, μπορούν να νιώσουν το συναίσθημα αυτό ή να βρουν ακόμη και την ευτυχία σε αυτές τις απλές στιγμές.
Το ζητούμενο επομένως στην πραγματικότητα, είναι πως κάθε βήμα στην εργασία μας, θα πρέπει να είναι η αιτία, μικρή ή μεγάλη, που θα διώχνει το βάρος που μπορεί να νιώθουμε και θα μας δίδει το απαραίτητο οξυγόνο (!) Έτσι, θα δώσουμε στην πατρίδα μας χαρακτηριστικά της «Εξτρεμοχώρας». Οι ενέργειές μας, θα δημιουργούν μη γραμμικά αποτελέσματα με θετικό πρόσημο και καθημερινά θα είμαστε κοντύτερα στην ευτυχία.
Οι Έλληνες περάσαμε και περνάμε δύσκολα. Μας αξίζει το αποτέλεσμα όλων αυτών των δοκιμασιών, να μας οδηγήσει μακριά από το φόβο, την εξαθλίωση. Όπως άλλωστε μου έλεγε και ο καθηγητής μου, σημασία έχει το κοινό καλό. Εγώ θα κάνω τα πάντα γι’ αυτό, αλλά με μία διαφοροποίηση, χωρίς να σκέφτομαι τη δική μου αναγνώριση…
