Και ξαφνικά, τα δεδομένα έγιναν ζητούμενα… Ο καφές με φίλους, οι επισκέψεις, ένα καλό γεύμα, τα ψώνια στα μαγαζιά, ο καλλωπισμός, οι ευχάριστες στιγμές με αγαπημένη παρέα, μια βόλτα στην παραλία, ένα ταξίδι, η ανθρώπινη επαφή…
Όλα όσα ξέραμε ανατράπηκαν σε μια στιγμή, από έναν μονοκύτταρο οργανισμό ο οποίος απειλεί τους ανθρώπους που (λέγεται ότι) είναι τα πιο νοήμονα όντα στον πλανήτη… Ενας μονοκύτταρος οργανισμός, μάς έδωσε ένα γερό μάθημα˙ Δεν είμαστε εμείς τα «αφεντικά» του πλανήτη. Η φύση νομοτελειακά θα βρει τον τρόπο να «επιβάλει» εκ νέου τις ισορροπίες της.
Στον μικρόκοσμό μας, αυτή η νέα πραγματικότητα, φαντάζει σαν άλλο μελόδραμα του Αλμοδοβάρ με πρωταγωνιστές εμάς. Εμάς, που από τη μια στιγμή στην άλλη κληθήκαμε να υπηρετήσουμε έναν κόντρα ρόλο. Υποχρεωθήκαμε από αναρχούμενοι ιδιώτες να γίνουμε υπεύθυνοι πολίτες, υποχρεωθήκαμε να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας, υποχρεωθήκαμε να επικεντρωθούμε στο «είναι» και να γυρίσουμε την πλάτη στο «φαίνεσθαι». Κι αυτό γίνεται με τον δύσκολο τρόπο.
Το βέβαιον είναι ότι όταν θα περάσει αυτή η μεγάλη δοκιμασία, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Ούτε ο ρόλος μας στην κοινωνία, ούτε η σχέση μας με τον εαυτό μας.
Εν μέσω της αβεβαιότητας του παρόντος και του φόβου για το μέλλον, η επέλαση του κορωνοϊού μπορεί να αποτελέσει μια μοναδική ευκαιρία για εσωτερική αλλαγή, που θα έχει αντανάκλαση στον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας. Και δεν ξέρω τι μπορεί να είναι πιο δύσκολο, η αποκάλυψη των υποκατάστατων σχέσεων ή η απογύμνωση της κακής σχέσης με τον εαυτό μας;
Και πόση δύναμη αλήθεια, χρειάζεται η παραδοχή και στην μια περίπτωση και στην άλλη…
Ενώπιοι ενωπίοις. Εμείς και ο εαυτός μας, εμείς και οι άλλοι, εμείς και ο πλανήτης γη, εμείς και οι ευθύνες μας. Όταν η ζωή αντιγράφει τις ταινίες, δεν έχουμε παρά να παίξουμε το ρόλο μας σωστά, για να δούμε στους τίτλους τέλους το «Happy End» και όχι το “Τo be Continued”.
A-τυπος και υπογραμμός: Kόντρα ρόλος
