Η Μαρία Τσουρούττη, έχασε την όρασή της από λάθος εκτιμήσεις και «πειραματισμούς» γιατρών, αλλά δεν το έβαλε κάτω.
Στα 29 της χρόνια, με τέσσερα μικρά παιδιά και μια δεμένη ευτυχώς- οικογένεια, βρέθηκε στο απόλυτο σκοτάδι και σήμερα μετρά ήδη 20 χρόνια χωρίς το φως της.
Εχοντας δίπλα της τον σύζυγό της, «βράχο» όλα αυτά τα χρόνια που δεν της χαλά χατίρι, με μοναδική εξαίρεση την περίοδο που εκείνη του ετοίμαζε τις βαλίτσες για να φύγει επειδή ήταν πλέον τυφλή και ήθελε μια καλύτερη ζωή για τον ίδιο – ήταν η μοναδική φορά που της χάλασε χατίρι- πορεύεται στη ζωή με αισιοδοξία και πίστη.
Η Μαρία που ούσα τυφλή, ξανακάθισε στα θρανία και αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Κρεμαστής, στη συνέντευξη της σήμερα στη «δ», αναφέρεται στη διαδρομή από την έναρξη του προβλήματος στο αριστερό της μάτι μέχρι την ολική τύφλωση, δίνει δύναμη σε όσους αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα και συνεχίζει να παλεύει με την ασθένειά της, η οποία της στέρησε το φως στα 29 της χρόνια.
• Μαρία, ξεκινώντας την συνέντευξη θα ήθελα να μου πεις πότε παρουσιάστηκε το πρόβλημα της υγείας σου.
Στα 25 μου, ενώ είχα ήδη τα δύο μου πρώτα παιδιά. Οδηγούσα και αντιλήφθηκα πως δεν έβλεπα καλά από το αριστερό μου μάτι. Ετσι ξεκίνησα να επισκέπτομαι οφθαλμιάτρους. Δυστυχώς κανένας δεν μου έκανε βυθοσκόπηση, όλοι αρκέστηκαν σε απλές εξετάσεις. Αν είχε γίνει, σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα για μένα. Σταδιακά άρχισα να χάνω την όρασή μου από το αριστερό μάτι και κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει, νοσηλεύτηκα μέχρι και στη νευρολογική κλινική του νοσοκομείου της Ρόδου. Εφυγα από το νοσοκομείο με δική μου υπογραφή και τότε, μετά από πολλές συστάσεις για διάφορους γιατρούς, φεύγω στην Αθήνα και απευθύνομαι σε μια εξειδικευμένη ιδιωτική κλινική. Ο καθηγητής οφθαλμολογίας τότε, υπεύθυνος της κλινικής, υποψιάστηκε ότι ενδεχομένως να έχω μηνιγγιώματα, όμως αντί για μανητική τομογραφία έκανα μόνο αξονική. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα ο καθηγητής μού είπε, “είσαι τυχερή που δεν βρέθηκε αυτό που φοβόμουν”, αναφερόμενος σε μηνιγγιώματα. Βεβαίως είχα αυτό που φοβόταν, αλλά η εξέταση δεν το έδειξε επειδή δεν έκανε τη σωστή.
• Λάθη επί λαθών δηλαδή Μαρία.
Ναι, ακριβώς. Επέστρεψα στη Ρόδο αλλά εξακολουθούσα να χάνω σταδιακά την όρασή μου. Συνέχιζα να επισκέπτομαι οφθαλμιάτρους και τότε μου πρότειναν να πάω στην Αμερική. Ξαναφεύγω στην Αθήνα κι όπως καθόμουν με τη μαμά μου στο Αιγινήτειο με τις βαλίτσες περιμένοντας να με εξετάσει άλλος καθηγητής, σκέφτηκα να πάω από μόνη μου σε ένα ακτινοδιαγνωστικό κέντρο και να πω ψέματα ότι δήθεν με παραπέμπει γιατρός, για να κάνω την μαγνητική εγκεφάλου.
Φεύγω, πάω στο ακτινοδιαγνωστικό κέντρο και στη ρεσεψιόν είπα ψέματα, ότι με έστειλε ως επείγον περιστατικό από τη Ρόδο καθηγητής οφθαλμολογίας, ενώ εκείνος δεν είχε ιδέα. Μου ζήτησαν παραπεμπτικό και τους λέω δεν έχω χαρτιά, ήρθα με τις βαλίτσες κατευθείαν από τη Ρόδο. Γίνεται η εξέταση και αποκαλύπτεται ότι είχα ένα μηνιγγίωμα που πίεζε το οπτικό νεύρο, κι άλλα διάσπαρτα. Η πάθησή μου λέγεται πολλαπλή μηνιγγιωμάτωση εγκεφάλου και σπονδυλικής στήλης. Τότε λοιπόν, ο γιατρός μού πρότεινε να πάω στη Σουηδία για χειρουργείο. Στο μεσοδιάστημα ξαναπηγαίνω στην Αθήνα, σε μεγάλο ιδιωτικό κέντρο κι ένας γνωστός μας γιατρός, μας είπε ότι δεν χρειάζεται να πάμε στη Σουηδία, διότι είχε έρθει από την Αμερική ένας Ελληνας νευροχειρουργός που θα μπορούσε να αναλάβει την εγχείρηση στον εγκέφαλο, όπως κι έγινε. Το πρώτο χειρουργείο στο αριστερό μάτι, διήρκησε 23 ώρες!
• Πόσα χειρουργεία χρειάστηκε να κάνεις;
Δύο, ένα το 1995 και ένα το 1999. Για τέσσερα χρόνια, έβλεπα μόνο με το δεξί μάτι.
• Αρα η επέμβαση στο αριστερό μάτι, δεν είχε αποτέλεσμα.
Οχι, είχε περάσει πολύς χρόνος. Τα μηνιγγιώματα αντιμετωπίσθηκαν αλλά η όραση είχε χαθεί.
• Μέσα σε αυτά τέσσερα χρόνια άρχισες να χάνεις σταδιακά την όρασή σου και από το δεξί μάτι;
Οχι, στο δεξί μάτι έχασα την όρασή μου ξαφνικά. Οταν ο τέταρτος γιος μου γεννήθηκε, είχα κάποιες ενοχλήσεις στο μάτι, πήγα στην Αθήνα κάνω μαγνητική και προκύπτει ότι το μηνιγγίωμα έσφιγγε την υπόφυση και έχανα το φως, δεν ήταν πάνω στο οπτικό νεύρο όπως στο αριστερό. Για να είμαι ειλικρινής, εγώ δεν ήθελα να ξανακάνω επέμβαση. Εμεινα τρεις μήνες μέσα στο νοσοκομείο στην Αθήνα, μέχρι που υπέγραψε ο άντρας μου και η μητέρα μου για να κάνω την επέμβαση. Ο γιατρός είπε ότι δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε μια γυναίκα 29 ετών να τυφλωθεί, πρέπει να το προσπαθήσουμε, παρά το ό,τι κάποιοι άλλοι γιατροί του συνέστησαν να μην αγγίξει την υπόφυση.
Ο γιατρός αποφάσισε να προχωρήσει στην επέμβαση, εφαρμόζοντας όμως μια πειραματική μέθοδο. Δυστυχώς τα πράγματα δεν πήγαν καλά, η πειραματική μέθοδος απέτυχε με αποτέλεσμα να χάσω την όρασή μου και από το δεξί μάτι, και επιπλέον δεν έχω ούτε γεύση ούτε όσφρηση. Είδα μόνο για μερικές μέρες μετά το χειρουργείο και μετά σκοτάδι… Οταν ο μικρότερος γιος μου ήταν δύο μηνών έχασα εντελώς το φως μου, τουλάχιστον πρόλαβα να τον δω.
• Είσαι μια μητέρα πλέον 29 ετών με τέσσερα παιδιά, που πρέπει να μάθει να ζει στο σκοτάδι.
Ναι, όσο και να το περιμένεις αυτό, δεν συνηθίζεται, είναι πολύ σκληρό να χάνεις το φως σου. Βασίστηκα στον Θεό, Εκείνος με στήριξε και με στηρίζει ακόμα. Και ο άντρας μου που στέκεται δίπλα μου βράχος, ο Θεός τον έστειλε στο δρόμο μου. Εκλαψα πάρα πολύ, όπως και όλη μου η οικογένεια. Ποτέ όμως δεν είπα “Γιατί σε εμένα Θεέ μου”. Ποτέ δεν οργίστηκα, ποτέ δεν είδα τον Θεό με οργή. Του ζητάω όμως να με συγχωρήσει για τα λάθη μου. Τώρα πλέον κλαίω μόνο όταν ζητάω συγχώρεση από τον Θεό. Το ότι έμεινα τυφλή, θεωρώ ότι με έσωσε από πολλά πράγματα, γιατί πλέον επικεντρώνομαι στην ουσία των πραγμάτων.
• Ειναι συγκλονιστικό αυτό που λες…
Τα μάτια είναι τα παράθυρα της ψυχής. Από εκεί μπαίνουν τα καλά και τα κακά, εγώ δέχομαι πλέον μόνο τα καλά, εστιάζω στην ουσία των πραγμάτων. Εκλαψα πάρα πολύ, αλλά όχι για εμένα. Εκλαψα γιατί στην αρχή δεν μπορούσα να σταθώ στα παιδιά μου, ειδικά στον μικρότερό μου γιο που ήταν μόλις δύο μηνών και με είχε ανάγκη. Αλλά έπιασα κατευθείαν το μπαστούνι, ήθελα να μάθω να λειτουργώ με αυτό, για να μπορέσω να σταθώ στην οικογένειά μου. Οταν τυφλώθηκα και από το δεύτερο μάτι, πήγα στην Παναγία Κρεμαστή και την παρακάλεσα να μην μείνω στο απόλυτο σκοτάδι. Και η Παναγία έκανε το θαύμα Της. Δεν είμαι στο απόλυτο σκοτάδι, βλέπω ένα λευκό σύννεφο, μια ομίχλη ας την πούμε. Αυτό μου φτάνει, που δεν είμαι στο απόλυτο σκοτάδι.
• Ποια συνήθεια σου έχει λείψει πιο πολύ από την καθημερινότητά σου;
Να οδηγώ! Αλλά και σήμερα κάνω τις βόλτες μου με το μπαστούνι. Οταν έπιασα το μπαστούνι, είπα στον εαυτό μου “Μαρία μου, τώρα οι τροχοί σου είναι τα πόδια σου”.
• Πόσο χρόνο χρειάστηκες για να προσαρμοστείς με το μπαστούνι;
Σχεδόν αμέσως. Ξέρεις γιατί; Οταν ήμουν έγκυος στον μικρότερο γιο μου, έτυχε να δω στην τηλεόραση ένα ντοκιμαντέρ για ένα τυφλό παιδί, που μαγείρευε, κυκλοφορούσε, αυτοεξυπηρετούνταν… Κι εγώ, έκλεινα τα μάτια μου κρυφά απ΄όλους και εκπαιδευόμουν να κυκλοφορώ χωρίς να βλέπω. Είχα ένα ένστικτο ότι κάποια στιγμή θα τυφλωθώ.
• Όταν έχασες το φως σου, τα παιδιά ποιος τα φρόντιζε;
Ο Ανάργυρος, ήταν το πιο μικρό παιδί μου κι εγώ τότε δεν μπορούσα να καλύψω τις ανάγκες του. Χωρίς όσφρηση, δεν μπορούσα να ξέρω καν πότε έπρεπε να του αλλάξω την πάνα. Το ότι δεν μπορούσα να σταθώ στο παιδί μου, επειδή αποφάσισε ο γιατρός να πειραματιστεί χωρίς να με ρωτήσει, με τσάκισε. Έπρεπε να είναι δίπλα μου συνεχώς ο άντρας μου, η μητέρα μου, οι αδελφές μου, ο πατέρας μου που μας έστελνε χρήματα από τη Χάλκη όπου έμενε. Εκεί πόνεσα πραγματικά, ένιωθα ότι ως μαμά δεν μπορούσα να καλύψω τις ανάγκες των παιδιών μου, και ειδικά του μικρού που με είχε μεγαλύτερη ανάγκη. Επιανα το μπαστούνι και έβγαινα έξω και η μαμά μου με ακολουθούσε για να δει αν πηγαίνω σωστά στο δρόμο. Στην αρχή και σκόνταφτα, και κουτουλούσα… έβαζα σημάδια. Μέχρι που προσαρμόστηκα.
• Δεν το έβαλες κάτω.
Οχι, ποτέ. Το μόνο που με κατέβαλε είναι ότι δεν μπορούσα να φροντίσω το βρέφος το οποίο ουσιαστικά μεγάλωσε μέχρι τριών ετών η μαμά μου. Δύο χρόνια περίπου μετά που τυφλώθηκα, είπα ότι πρέπει να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου, να πάρω την οικογένειά μου να και ζήσουμε μόνοι μας, διότι μέχρι τότε μέναμε μαζί με την μητέρα μου και την μικρή μου αδελφή για να με βοηθάνε.
• Τα μεγαλύτερα παιδιά πώς το διαχειρίστηκαν αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι έπαθαν σοκ. Οταν έχασα το φως μου η μεγάλη μου κόρη ήταν 12 ετών, 9 ο δεύτερος γιος, 2 ετών η τρίτη κόρη μου και τριών μηνών ο τέταρτος γιος μου. Πάντα, και πριν αντιμετωπίσω την τύφλωση, ήθελα να τους δείχνω ότι μέσα στη ζωή υπάρχουν προβλήματα όπως οι αναπηρίες αλλά αυτά δεν πρέπει να μας πτοούν. Κι εγώ και ο μπαμπάς τους, είμαστε υπερήφανοι για τα παιδιά μας. Ποτέ δεν κοίταξαν ή χλεύασαν ανθρώπους με οποιασδήποτε μορφής αναπηρία, από μικρά. Γι αυτό τους στενοχωρούσε πολύ όταν κυκλοφορούσαμε μαζί και με κοίταζαν περίεργα άλλοι άνθρωποι. Τα μεγαλύτερα παιδιά μου, γνώρισαν μια δραστήρια μαμά και δεν ήθελα να τους το στερήσω αυτό. Ηθελα να τους δείξω ότι μπορείς να βρεις τη χαρά και μέσα από την αναπηρία.
• Ρατσισμό βίωσες;
Οταν ψάχναμε να ενοικιάσουμε σπίτι, βίωσα ρατσισμό. Δίναμε ραντεβού με τον ιδιοκτήτη και μόλις με έβλεπαν δίπλα στη μητέρα μου με το μπαστούνι, μου έλεγαν ότι το σπίτι ενοικιάστηκε. Τότε βρέθηκε ένας άνθρωπος ο Παράσχος Κλαδάκης ο οποίος είχε ενοικιαζόμενα δωμάτια και μας φιλοξένησε με τον άντρα μου δωρεάν, τα παιδιά μου ήταν στη Χάλκη με τους γονείς μου. Βρήκαμε τελικά σπίτι και όλα πήραν το δρόμο τους.
• Σήμερα, ποιο είναι Μαρία το πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί;
Το 2009, το 2011 και το 2013 έχω κάνει ακτινοχειρουργική με γ-knife που είναι μια εναλλακτική μορφή θεραπείας, έναντι του «ανοιχτού» χειρουργείου όγκων. Είναι μια μη επεμβατική μέθοδος, εφαρμόζεται με τοπική αναισθησία ως θεραπεία μίας ημέρας και είναι πάρα πολύ καλά ανεκτή, διότι το κεφάλι μου δεν σηκώνει άλλες επεμβάσεις μετά τις δύο κρανιοτομές. Σήμερα έχω πέντε μηνιγγιώματα στον εγκέφαλο και έχω επίσης μηνιγγιώματα σε όλο το κεφάλι μέχρι και την θωρακική μοίρα. Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα ότι δεν υπακούει το ένα μου χέρι και έτσι αντιλήφθηκα ότι τα μηνιγγιώματα είχαν εξαπλωθεί. Αν δεν έκανα τις επεμβάσεις το 2013, μια γ knife στον εγκέφαλο και μια ακτινοθεραπεία στην θωρακική μοίρα, σήμερα θα ήμουν τετραπληγική.
• Τα έξοδα των επεμβάσεων, τα καλύπτει το κράτος;
Κανονικά έπρεπε να τα καλύπτει το κράτος αλλά όλα τα χειρουργεία τα έχω κάνει με εράνους. Αυτή τη φορά, πέντε φορές έστειλα τα χαρτιά μου στο Ανώτατο Υγειονομικό Συμβούλιο να μου καλύψει τα 8.100 ευρώ που απαιτούνται για μια γ knife στον εγκέφαλο και μου απέρριψαν το αίτημα, λέγοντάς μου ότι τα χαρτιά ήταν ελλιπή και τα στοιχεία ανεπαρκή αλλά έστειλα και τις πέντε φορές, ό,τι μου ζήτησαν. Επείγει να κάνω το χειρουργείο, αμέσως μόλις περάσει η περίοδος περιορισμού λόγω του κορωνοϊού.
* Η Μαρία Τσουρούττη και ο σύζυγός της Γιάννης Μπιλλιάς θέλουν να ευχαριστήσουν ιδιαιτέρως για την στήριξή τους, ηθική και οικονομική την Εκκλησία Κρεμαστής, τον Σύλλογο Πρόοδος της Κρεμαστής, τον Σύλλογο Γυναικών Κρεμαστής, τον Σύλλογο Παναγία Ελεημονήτρια Κρεμαστής, τον περιφερειακό σύμβουλο κ. Κάλλιστο Διακογεωργίου, τον Σύλλογο Στήριξης Καρκινοπαθών Δωδεκανήσου και ιδιαιτέρως την πρόεδρο κ. Μαρία Κρητικού, την θεατρική ομάδα «Ότι Νάναι» και τον σκηνοθέτη κ. Νικήτα Μουστάκη, τον Σύλλογο Χαλκιτών Ρόδου, την Ιερά Μονή Πανορμίτη Σύμης και την κ. Φαίδρα Σπανού. Τέλος, ευχαριστούν ιδιαιτέρως την κ. Μαρία Αναστάση και τις αδελφές της από τα «Ψάρια Αιγαίου» όπου εργάζεται ο Γιάννη Μπιλλιάς, για την αμέριστη κατανόηση και την συμπαράσταση, στις ανάγκες της οικογένειας και την ιδιαιτερότητα της κατάστασης της Μαρίας.
Οποιος επιθυμεί να βοηθήσει στην συγκέντρωση των χρημάτων για την νέα επέμβαση της Μαρίας Τσουρούττη, μπορεί να κάνει κατάθεση στην Eurobank, στον λογαριασμό του νοσοκομείου Υγεία, 0402600250000410200447050 με την αιτιολογία «Μαρία Τσουρούττη για γ knife».
