• Το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ρόδου απάλλαξε από κάθε ποινική ευθύνη οδηγό τουριστικού λεωφορείου, επικαλούμενο ελαφρότητα της κάκωσης και παραγραφή της πράξης
Μετά από επτά χρόνια και μία δικαστική διαδρομή με έντονο συναισθηματικό και νομικό φορτίο, το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ρόδου έκρινε αθώο τον οδηγό τουριστικού λεωφορείου, που κατηγορήθηκε για πρόκληση σωματικής βλάβης από αμέλεια και εγκατάλειψη θύματος σε τροχαίο ατύχημα με ανήλικη πεζή.
Το περιστατικό είχε σημειωθεί στις 16 Αυγούστου 2018, σε πολυσύχναστο κόμβο της πόλης της Ρόδου.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο οδηγός, κινούμενος με το όχημά του στη λεωφόρο Ηρακλειδών, φέρεται να παραβίασε ερυθρό σηματοδότη στη συμβολή με την οδό Ιλιάδος, προσκρούοντας σε ανήλικη πεζή που διέσχιζε τον δρόμο μαζί με τον πατέρα της από διάβαση πεζών.
Η ανήλικη υπέστη κάκωση στο χέρι και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για προληπτικό έλεγχο. Οι αρχές τον κατηγόρησαν επιπλέον για εγκατάλειψη του θύματος, καθώς, σύμφωνα με την κατάθεση του πατέρα, αποχώρησε από τον τόπο του ατυχήματος χωρίς να παραμείνει ή να ενημερώσει τις αρχές.
Η υπόθεση ωστόσο εξελίχθηκε διαφορετικά στο ακροατήριο.
Ο κατηγορούμενος, μέσω της συνηγόρου του κ. Μαρίας Μάτσου, αρνήθηκε τις κατηγορίες εξαρχής, προβάλλοντας σειρά τεκμηριωμένων ισχυρισμών.
Πρωτίστως, τόνισε ότι το περιστατικό δεν συνιστά εγκατάλειψη, καθώς σταμάτησε αμέσως, κατέβηκε από το όχημα, ρώτησε τους εμπλεκόμενους εάν είχαν τραυματιστεί και αναχώρησε μόνο όταν έλαβε καθησυχαστικές απαντήσεις. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι η αντίληψή του για το συμβάν δεν παρέπεμπε σε σοβαρό τραυματισμό, ενώ υπήρξε σύγχυση σχετικά με το ποιο φανάρι ήταν πράσινο εκείνη τη στιγμή, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο ο ίδιος να είχε προτεραιότητα.
Καταλυτική σημασία στην απόφαση του δικαστηρίου είχε η ιατρική βεβαίωση που περιλαμβανόταν στη δικογραφία. Σύμφωνα με αυτήν, η τραυματίας είχε υποστεί ήπιο πόνο στην πηχεοκαρπική άρθρωση του αριστερού χεριού, χωρίς να απαιτηθεί φαρμακευτική αγωγή, νοσηλεία ή περαιτέρω ιατρική παρακολούθηση.
Η βλάβη αξιολογήθηκε ως «όλως ελαφρά», δηλαδή χωρίς καμία ουσιαστική δυσλειτουργία του οργανισμού. Η υπεράσπιση υποστήριξε πως, με βάση τη νομολογία, τέτοιου είδους τραυματισμοί δεν μπορούν να στηρίξουν κατηγορία για σωματική βλάβη από αμέλεια, και σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν στοιχειοθετείτο τέτοιο αδίκημα, αυτό είχε ήδη παραγραφεί.
Το Δικαστήριο δέχθηκε τον ισχυρισμό αυτό, κάνοντας λόγο για επιτρεπτή μεταβολή του νομικού χαρακτηρισμού από σωματική βλάβη σε «όλως ελαφρά σωματική βλάβη». Το συγκεκριμένο αδίκημα, όπως προβλεπόταν από την προϊσχύσασα διάταξη του άρθρου 308 του Ποινικού Κώδικα και την παρ. 1β, τιμωρείται με ποινή κράτησης ή πρόστιμο και υπόκειται σε σύντομη πενταετή παραγραφή. Δεδομένου ότι από το 2018 έως και το 2025 είχε παρέλθει το χρονικό όριο, το δικαστήριο προχώρησε σε απαλλαγή του κατηγορουμένου.
Όσον αφορά στη δεύτερη κατηγορία, αυτή της εγκατάλειψης, το δικαστήριο έκρινε ότι δεν αποδείχθηκε πλήρως η υπαίτια συμπεριφορά του κατηγορουμένου. Έγινε δεκτό ότι παρέμεινε για κάποιο διάστημα στον τόπο του ατυχήματος, υπήρξε άμεση επικοινωνία με τους παθόντες και δεν υπήρχε απόδειξη ότι απέφυγε σκόπιμα να παράσχει βοήθεια ή να ενημερώσει τις αρχές.
Αν και η υπόθεση περιελάμβανε εμπλεκόμενο παιδί, γεγονός που προκαλεί πάντα κοινωνική ευαισθησία, το Δικαστήριο επέλεξε να στηριχθεί αποκλειστικά στα αντικειμενικά στοιχεία και στη νομική τεκμηρίωση, τονίζοντας την ανάγκη διαχωρισμού της συναισθηματικής φόρτισης από τη νομική ευθύνη.
