“Ένας βοσκός τρέχει σε έναν έρημο δρόμο, σε ένα νησί του Αιγαίου, κρατάει γκλίτσα, φορά μες στο κατακαλόκαιρο μια κάπα από αυτές που φορούσαν παλιά οι τσοπάνηδες και κυνηγάει μια τουρίστρια με άσπρο μίνι, φωνάζοντάς της: «Στάσου, Μύγδαλα!»…
Η σκηνή αυτή, με τον “αγροίκο” αλλά ευαίσθητο κατά βάθος βοσκό «στοίχειωσε» την καριέρα του Γιάννη Βόγλη, και ως ένα σημείο χαρακτήρισε και την εικόνα των Ελλήνων απέναντι σε μια τουρίστρια, όπως άλλωστε και τα όνειρα που κάθε τουρίστρια μπορεί να είχε ερχόμενη στην Ελλάδα.. «Κορίτσια στον Ήλιο» του Βασίλη Γεωργιάδη (1968). Έφτασε μέχρι την υποψηφιότητα της καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας στις Χρυσές Σφαίρες, στο Χόλιγουντ.
Ο Γιάννης Βόγλης, γεννημένος στις 30 Σεπτεμβρίου 1937, «έφυγε» στις 20 Απριλίου 2016 . Η φιγούρα του Βόγλη να κυνηγάει την Αν Λόμπεργκ, φωνάζοντάς της «Στάσου Μύγδαλα!» , του λεβέντη, του κακού γιού του τσιφλικά, του γεμάτου ερωτική έξαψη ζωγράφου, κι όλων των άλλων ρόλων του. δύσκολα θα έκανε κάποιον να πιστέψει πως ο Γιάννης Βόγλης ήταν ένας πολύ ευγενικός, καλλιεργημένος, μορφωμένος και ευαίσθητος άνθρωπος, καλός και πιστός σύζυγος για πάνω από 50 χρόνια στη Σκωτσέζα γυναίκα του, ο οποίος έζησε και έδρασε καλλιτεχνικά «μακρυά από το αγριεμένο πλήθος», χωρίς ποτέ να δώσει δικαιώματα για παραπέρα ή άστοχη δημοσιότητα, πέραν της επαγγελματικής του δράσης. Ήταν ένας πραγματικά ευγενικός άνθρωπος. Και παρ’ όλη την περιπέτεια της υγείας του, ακόμη και το φινάλε του ήταν διακριτικό όπως η ζωή του και όχι παθιασμένο όπως οι ρόλοι που έπαιξε στο θέατρο και στο σινεμά.” (Απόσπασμα από το αποχαιρετιστήριο άρθρο του του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη)
Υ.Γ. Ο Γιάννης Βόγλης σε μια τελευταία συνένευξή του, είχε παραδεχτεί ότι τον φόβιζε ο χρόνος. «Αναρωτιέμαι πόσος που έχει μείνει να κάνω κάποια πράγματα», έχει πει, αναλογιζόμενος τα λόγια του «Θείου Βάνια» του Τσέχωφ που είχε ανεβάσει «σαρώνοντας» ταμεία και κριτικές: «Θα έρθει η στιγμή που όλα μας θα καταποντιστούν, που θα υπάρξει γαλήνη, ηρεμία σαν χάδι…»
