Μια ιστορία τρέλας με πολύ σασπένς επανέρχεται στην επικαιρότητα μεσα από μια τηλεοπτική εκπομπή του ΑΛΦΑ. Πρόκειται για την ιστορία του θανατοποινίτη Φωτόπουλου, που βρίσκεται σε υψίστης ασφαλείας φυλακές της Florida. Πρόκειται για τον καταδικασμένο σε θάνατο πρώην σύζυγο της εκ Χάλκης ελκουσας την καταγωγή της Λίζας Πασπαλάκη.
Η ιστορία είχε απασχολήσει εκ νέου τα Ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης προ δεκαετίας όταν ο sky είχε φέρει στη δημοσιότητα το δράμα της συμπατριώτισσας μας Λίζας, τότε που ακόμη ήταν νωπά όλα τα γεγονότα.
Η Λίζα Πασπαλάκη, κόρη του Αυγουστίνου Πασπαλάκη, πρώτη εξαδέλφη του Λάκη και Κώστα (του τελευταίου γνωστού στην κοινωνία μας που πέθανε προ διετίας στη Ρόδο) είχε, όπως όλες οι Ελληνίδες δεύτερης γενιάς στην Αμερική, την επιθυμία να αποκατασταθεί βρίσκοντας ένα καλό γαμπρό από την Ελλάδα. Η επιθυμία ήταν και προσταγή αλλά και πόθος των γονιών της κι έτσι ο πρώτος φοιτητής από την πατρίδα με καλά στοιχεία και διαθέσιμος βρέθηκε …γρήγορα. Ηταν όμως ο μοιραίος άνθρωπος!
Η ατμόσφαιρα στην επαρχιακή πόλη Τζάκσονβιλ της Πολιτείας της Φλόριντα όπου προσγειώνεται το αεροπλάνο είναι μελαγχολική. Μία πόλη απλωμένη, σπίτια σε απόσταση το ένα από το άλλο, κανένα κέντρο, κανένας πεζός και μία αποπνικτική ζέστη και υγρασία ήδη από τον Μάιο. Στις τοπικές ειδήσεις, το ένα νέο φόνου, διάρρηξης, εγκλήματος διαδέχεται το άλλο. Λες και τίποτα καλό δεν συμβαίνει στην αμερικανική επαρχία. Όλα με προετοιμάζουν για την συνάντηση που θα έχω σε λίγο.
Η προσπάθεια για να κλειστεί η συνέντευξη κράτησε μήνες. Η φυλακή υψίστης ασφαλείας της Φλόριντα είχε ζητήσει μέχρι και το ποινικό μου μητρώο από την Ελλάδα για να εξετάσει το αίτημα.
Οδηγούμαι προς την φυλακή, μία ώρα μακριά από την πόλη, ανάμεσα σε χωράφια και βάλτους ξεπροβάλει ένα τεράστιο συγκρότημα κτιρίων. Αποτελείται από 13 πτέρυγες και στεγάζει 13 000 φυλακισμένους. Στην 13η πτέρυγα (γρουσούζικο νούμερο) βρίσκεται η μοναδική στην Πολιτεία φυλακή για τους 67 θανατοποινίτες. Έξω ακριβώς από την πτέρυγα βρίσκεται ένα μικρότερο κτίσμα. Είναι σε αυτό που γίνονται οι εκτελέσεις των θανατοποινιτών με θανατηφόρο ένεση. Η Φλόριντα είναι μία από 32 Πολιτείες της Αμερικής όπου ισχύει η θανατική ποινή.
Στην είσοδο με υποδέχεται μία γυναίκα σωφρονιστικός υπάλληλος. Θα βρίσκεται δίπλα μου συνεχώς.
Οι οδηγίες είναι σαφείς:
Δεν κουβαλώ τίποτα πάνω μου, δεν παίρνω καμία κάμερα που δεν έχω ήδη δηλώσει μήνες πριν, δεν ακουμπώ τον θανατοποινίτη, δεν του βάζω εγώ το μικρόφωνο πάνω του, αλλά εκείνη, και κυρίως δεν του μιλώ Ελληνικά
Περνάω τον έλεγχο, οι υπάλληλοι είναι ευγενικοί αλλά η έρευνα εξονυχιστική. Με οδηγούν στον ειδικό θάλαμο όπου θα γίνει η συνέντευξη. Από έξω έχει ήδη στηθεί και δεύτερος οπλισμένος σωφρονιστικός υπάλληλος ο οποίος θα είναι επίσης παρών καθ’ όλη την διάρκεια της συνέντευξης. Μου έχουν δώσει μία ώρα για την συνέντευξη. Πέντε λεπτά πριν την λήξη της ώρας θα μου κάνουν νόημα να σταματήσω.
Ακούω την βαριά σιδερένια πόρτα να ανοίγει από μακριά. Ο συνεντευξιαζόμενος πλησιάζει αργά, με αλυσίδες και στα χέρια και στα πόδια. Φορά φόρμα πορτοκαλί όπως και όλοι οι θανατοποινίτες για να ξεχωρίζει από την λευκή που φοράνε οι υπόλοιποι φυλακισμένοι.
Ο Κώστας Φωτόπουλος, είναι ο μοναδικός Έλληνας θανατοποινίτης. Περιμένει από μήνα σε μήνα, από μέρα σε μέρα να εκτελεστεί.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ALPHA
Ο μέσος όρος που μένει ένας θανατοποινίτης στην φυλακή στην Αμερική είναι συνήθως 15 χρόνια. Ο Φωτόπουλος έχει μείνει στην φυλακή υψίστης ασφαλείας 25 χρόνια. Έχει κάνει αίτημα χάρητος και απαλλαγής από την θανατική ποινή στον Κυβερνήτη της Φλόριντα. Δεν έχει λάβει απάντηση. Ο ίδιος συνεχίζει να υποστηρίζει ότι είναι αθώος. Οι δικηγόροι του φοβούνται ότι η εκτέλεση μπορεί να είναι κοντά.
Η ιστορία και η συνέντευξη
56χρονος Φωτόπουλος έφτασε στην Αμερική σε ηλικία 18 χρονών για να σπουδάσει αεροναυπηγική με σκοπό να καταφέρει στην συνέχεια να εργαστεί στην Ολυμπιακή όπως και ο πατέρας του. Στην Φλόριντα γνώρισε μία Ελληνίδα από μία ευκατάστατη οικογένεια της ομογένειας την οποία και παντρεύτηκε. Ξεκίνησε να δουλεύει στις επιχειρήσεις εστίασης του πεθερού του στην Φλόριντα και στην συνέχεια άνοιξε και το δικό του κέντρο στην Φλόριντα. Μετά από λίγο όμως ξεκίνησε μία εξωσυζυγική σχέση με μια υπάλληλό του την οποία ο ίδιος θεωρεί ότι τον έμπλεξε σε όλα τα εγκλήματα.Στις 4 Νοεμβρίου του 1989, στις πέντε το πρωί ένας πυροβολισμός κάνει τον Φωτόπουλο να πεταχτεί από το κρεβάτι. Στο μαξιλάρι δίπλα του υπάρχει αίμα. Κάποιος έχει μπει στο σπίτι και έχει πυροβολήσει την γυναίκα του στο κεφάλι. Ο Φωτόπουλος αρπάζει το πιστόλι που είχε πάντα κάτω από το κρεβάτι τους. Πυροβολεί επανειλημμένα προς τη μεριά του δράστη. Ο 19χρονος «διαρρήκτης» πέφτει νεκρός. Από θαύμα η γυναίκα του επιζεί.Λίγες μέρες μετά το συμβάν όμως οι αρχές τον συλλαμβάνουν.Η ερωμένη του τον κατηγορεί ότι σχεδίασε τη διάρρηξη με στόχο να σκοτώσει τη γυναίκα του και να εισπράξει τα χρήματα από την ασφάλεια ζωής της. Στο γκαράζ του Φωτόπουλου η αστυνομία βρίσκει μία συγκλονιστική βιντεοκασέτα στην οποία φαίνεται η ερωμένη του Φωτόπουλου να σκοτώνει έναν νεαρό άντρα. Η ερωμένη ισχυρίζεται ότι την ταινία βιντεοσκοπεί ο Φωτόπουλος ότι η φωνή που ακούγεται είναι του ίδιου και ότι την είχε βάλει να δολοφονήσει τον νεαρό ο οποίος ήταν υπάλληλός του και είχαν διαφορές.
Στην δίκη που ακολουθεί ο Φωτόπουλος κρίνεται ένοχος για δύο φόνους, του νεαρού και του «διαρρήκτη» αλλά και για απόπειρα δολοφονίας της γυναίκας του.
Ο ίδιος ήταν ήρεμος καθ’ όλη την διάρκεια της συνέντευξης. Αρνείται όλες τις κατηγορίες και θεωρεί ότι η αρχική υπεράσπισή του ήταν λανθασμένη και η δίκη με σοβαρές παρατυπίες.
«Έχει περάσει τόσος χρόνος και πια έχω συνηθίσει να ζω περιμένοντας την εκτέλεση. Κάθε μέρα προσπαθώ να βελτιώσω τον εαυτό μου ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Αργά η γρήγορα όλοι θα πεθάνουμε. Πολλοί φίλοι μου εκτός φυλακής έχουν ήδη πεθάνει και ήταν πιο νέοι από εμένα. Το σημαντικό είναι να μην πεθάνω με αυτό το ψέμα», τονίζει συνέχεια.
«Προσπαθώ να κάνω φίλους από τα διπλανά κελιά αλλά παράλληλα προσπαθώ να μην συνδεθώ πολύ και να έρθω πολύ κοντά τους γιατί γνωρίζω ότι μία μέρα θα εκτελεστούν και αυτό θα πονέσει. Οπότε προσπαθώ να κάνω γνωριμίες περισσότερο παρά φιλίες. Πριν λίγες μέρες πήγαν για εκτέλεση έναν άντρα από το παραδίπλα κελί».
«Είμαι πολύ τυχερός που είμαι Έλληνας γιατί μεγάλωσα μέσα σε μία κουλτούρα που σου δίνει δύναμη. ΟΙ Έλληνες πάντα έχουμε την δύναμη να κάνουμε πράγματα. Μακάρι να έχω την δύναμη να περπατήσω ως αυτό το κρεβάτι χωρίς δισταγμό. Δεν φοβάμαι την θανατηφόρο ένεση γιατί απλά σε κοιμίζει. Κάθε μέρα λέω είμαι ακόμα ζωντανός και αυτό μου δίνει ελπίδα. Δεν ζω με τον φόβο, γιατί αν ζεις με φόβο είσαι ήδη νεκρός»
ipaper.gr
