Διάκριση για την μαθήτρια Κάρμεν Εμμμανουηλίδου,και για το διήγημα με το οποίο συμμετείχε στον Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό: Περιπέτεια στο Μουσείο! τον οποίο διοργάνωσε το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης με αφορμή τον εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων. Η Κάρμεν Εμμανουηλίδου είναι μαθήτρια της κυρίας Μαλαματένιας Βασιλείου.
Σας παραθέτουμε το κείμενο της μαθήτριας:
Περιπέτεια στο Μουσείο
Εμμμανουηλίδου Κάρμεν
Γεια σας, είμαι η Ευρώπη. Είμαι ένα δεκάχρονο κορίτσι και πρόκειται να σας διηγηθώ την περιπέτειά μου σε ένα αρχαιολογικό μουσείο, που πήγα με την οικογένεια μου.
Στη πρώτη αίθουσα υπήρχαν αγάλματα του 5ΟΥ αιώνα π.Χ.. Κάπως έτσι ήταν και όλες οι άλλες βαρετές αίθουσες . Όμως, στην όγδοη αίθουσα βρήκα μια πόρτα! Δεν άνοιγε με τίποτα! Κοίταξα μέσα στην κλειδαρότρυπα και είδα… Ξαφνικά ακούστηκε ένα τιτίβισμα! Ήταν ένα πουλάκι με ένα κλειδί στην ούρα του, το πήρα και άνοιξα την πόρτα και αμέσως βρέθηκα σε μια πολιτεία με πορσελάνινες κούκλες.!!!! Μία από αυτές με πλησίασε…. και….. αμέσως γίναμε φίλες. Το όνομα της ήταν Ρόζι.
Ξαφνικά οι κούκλες δέχτηκαν επίθεση από κάτι τεράστια σφυριά. Η Ρόζι με οδήγησε σε ασφαλές μέρος και μείναμε εκεί ώσπου να τελειώσει η μάχη. Όταν τελείωσε τη ρώτησα τι ήταν αυτά. Μου είπε πως είναι κακά σφυριά που θέλουν να διαλύσουν όλες τις κούκλες και να κατακτήσουν τη πολιτεία. Αυτό, επειδή η πολιτεία αυτή είναι η βάση της γης κι εάν καταστραφεί αυτή καταστρέφεται και η γη.
– Ρόζι θέλω πολύ να βοηθήσω μα….. είμαι στο μουσείο και οι γονείς μου θα ανησυχήσουν και …… είπα στη Ρόζι.
– Αν θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις εγώ μπορώ να σταματήσω το χρόνο για να μην καταλάβουν οι γονείς σου την απουσία σου. Πήγαινε στο σπίτι μου να με περιμένεις. Είναι στη οδό Μαρέγκα – Λεμόνι στο νούμερο 12, είπε με ενθουσιασμό.
Πριν καλά καλά το καταλάβω βρισκόμουν στο σπίτι της Ρόζι. Σκέφτηκα πως ήταν όλα τόσο …. απλά! Απλό να σώσω εγώ τον κόσμο! Γιατί άραγε; Σε δέκα λεπτά ήρθε και η Ρόζι.
– Λοιπόν πως θα σώσουμε τον κόσμο; τη ρώτησα.
– Είναι πολύ απλό! Τα σφυριά είναι η προσωποποίηση της βαρεμάρας! Βαριούνται απίστευτα πολύ τις γνώσεις για τα μουσεία! Οπότε αν σου μάθω τα πάντα θα τα εξοντώσεις. Έχουμε χρόνο μέχρι αύριο το ηλιοβασίλεμα, μου εξήγησε.
Από εκείνη τη στιγμή δε σταματήσαμε ως το πρωί. Ήμουν έτοιμη! Όταν φτάσαμε στη Σφυροκόντρα (χώρα των σφυριών) πήγα κοντά στα σφυριά και άρχισα να ουρλιάζω :
– Ξέρατε πως τα αγγεία τα χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι για αποθήκευση λαδιού, κρασιού και άλλων τροφών; Επίσης …… συνέχισα να ουρλιάζω ότι γνώριζα για το μουσείο ώσπου και το τελευταίο σφυρί εξαφανίστηκε!
– Ουφφφ.. τα καταφέραμε είπε η Ρόζι. Μάλλον τώρα πρέπει να πούμε αντίο. Ο χρόνος σε λίγο θα ξανακυλήσει.
– Χμμμ… Ρόζι, γιατί δεν έρχεσαι στο δικό μου κόσμο; Θα μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί της πρότεινα.
– Αλήθεια; Τέλεια! Ευχαριστώ, απάντησε.
Κάπως έτσι λοιπόν κατάφερα να ανακαλύψω το φανταστικό, υπέροχο κόσμο του μουσείου με ένα λίγο….. πιο διασκεδαστικό τρόπο!
Επιστρέψαμε στο σπίτι με τη καινούργια μου κούκλα τη Ρόζι. Ευτυχώς οι γονείς μου δε κατάλαβαν ποτέ που τη βρήκα!
Αν και στο τέλος της επίσκεψης μας οι γονείς μου με ρώτησαν αν μου άρεσε το δώρο μου…Γιατί άραγε;
