Δεν έγιναν φάροι

Συγκλονίζουν οι γονείς του αδικοχαμένου φοιτητή, Βαγγέλη Γιακουμάκη, θύμα μπούλινγκ από συμφοιτητές του στην Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων που βρέθηκε νεκρός με τραύματα από μαχαίρι, με αφορμή την αυτοκτονία του 14χρονου παιδιού, θύμα εκφοβισμού και πειραγμάτων στο σχολείο του, που ένα βράδυ βρέθηκε κρεμασμένο στο δωμάτιο του: «Όταν έφυγε από τη ζωή ο Βαγγέλης μας, ήταν η πρώτη φορά που ακούσαμε εμείς και όλη η Ελλάδα τη λέξη μπούλινγκ. Πιστεύαμε ότι τα βασανιστήρια που έγιναν στον Βαγγέλη μας, βασανιστήρια για τα οποία, όπως γνωρίζετε, καταδικάστηκαν οι υπαίτιοι, αλλά και ο θάνατος του παιδιού μας θα ήταν αποτρεπτικά από τα να ακούσουμε ξανά για βασανιστήρια σε άλλα παιδιά. Δυστυχώς, ο θάνατος του Βαγγέλη μας δεν έγινε φάρος για την κοινωνία μας. Η κοινωνία μας δεν μπόρεσε για ακόμα μια φορά να προστατεύσει ένα ακόμα παιδί που έπεσε θύμα bullying και έβαλε τέρμα στη ζωή του». Δυστυχώς ο θάνατος του Γιακουμάκη δεν μας κινητοποίησε όσο έπρεπε, δεν έγινε φάρος. Όπως και η ιστορία του 11χρονου Αλεξ Μεσχιασβίλι στη Βέροια πολλά χρόνια νωρίτερα το 2006, του 15χρονος Νικόλα Φιλίππου που αποτύπωσε συνταρακτικά σε σημείωμα τον εκφοβισμό του πριν αυτοκτονήσει. Δεκάδες παιδιά, διαφορετικά, μοναχικά, ντροπαλά, εσωστρεφή και αδυναμία αντεπίθεσης συνθλίβονται καθημερινά στα σχολεία από επιθετικούς  συνομηλίκους τους «νταήδες»,  βασιλιάδες της βαναυσότητας και της αλαζονείας. Οφείλουμε όλοι μαζί, οργανωμένο κράτος, εκπαιδευτικοί, γονείς να δείξουμε τον σωστό δρόμο στα παιδιά, τα μόνα που δεν φταίνε. Υπάρχει ανάγκη για άγρυπνα μάτια. Δεν υφίστανται ειρηνικά σχολεία σε έναν κόσμο χαοτικό, ταραγμένο, βίαιο, ρευστό. Η σημερινή γενιά είναι πιο διεκδικητική, πιο δυναμική. Ομως χρειάζεται και να τους δοθεί διέξοδος, να νιώθουν λιγότερη πίεση, να έχουν όραμα και ελπίδα για το μέλλον τους. Αλλά χρειάζονται κι ενσυναίσθηση. Κι αυτό θέλει πολύ δουλειά για να συμβεί.