Μια πρώτη, γρήγορη ανάλυση. Θα ακολουθήσουν πολλές ακόμα:
Το αποτέλεσμα ήταν ένας μικρός εκλογικός σεισμός. Το εύρος της νίκης της ΝΔ αλλά και της κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ ήταν έξω από τις προβλέψεις και αναμφίβολα θα αποτελέσουν ορόσημο στην εκλογική μας ιστορία.
Το αν θα σημάνει μια περίοδο ανασχεδιασμού του πολιτικού μας τοπίου αντίστοιχου με τις εκλογές του 1977 ή του 2012 είναι κάτι που θα φανεί τις επόμενες ημέρες.
Παρά την έκπληξη του αποτελέσματος, ωστόσο, οι εκλογές αυτές ήταν εκλογές της επιβεβαίωσης.
Επιβεβαίωσης τάσεων που καταγράφονταν εδώ και πολύ μεγάλο διάστημα και έμοιαζαν παγιωμένες για 7 περίπου χρόνια.
Επιβεβαίωσης του εκλογικού κανόνα ότι τις εκλογές κερδίζει αυτός που έχει καθαρή στρατηγική και εκπέμπει το πιο σωστό μήνυμα, με το σωστό ύφος, από τα κατάλληλα δίκτυα.
Επιβεβαίωσης όσων ισχυρίζονται ότι η ελληνική κοινωνία έχει κλείσει πίσω της την περίοδο της κρίσης. Και μαζί με αυτή, τις πολιτικές και επικοινωνιακές στρατηγικές, αλλά και τη ρητορική που τη χαρακτήρισαν. Όσοι δεν το αντιλήφθηκαν ήταν οι μεγάλοι ηττημένοι των εκλογών.
Η ΝΔ γίνεται η δεύτερη Κυβέρνηση στην μεταπολιτευτική μας ιστορία που αυξάνει το ποσοστό της μετά από εκείνη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2000 και μάλιστα σε συνθήκες απλής αναλογικής. Κεφαλαιοποιώντας τις επιτυχίες της σε κρίσιμους κυβερνητικούς τομείς (ανεργία, επενδύσεις, ψηφιοποίηση του κράτους, ισχύς της χώρας, μείωση εκκρεμών συντάξεων, κ.α.), αλλά και πατώντας στρατηγικά πάνω σε ένα ισχυρό κοινωνικό ρεύμα που θέλει πολιτική σταθερότητα.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ οι εκλογές αυτές συνιστούν απόλυτη στρατηγική ήττα. Ήττα που δεν οφείλεται μόνο στα λάθη της προεκλογικής περιόδου (αυτά καθόρισαν το εύρος μιας ήττας που ήταν δεδομένη), αλλά και στο γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της τετραετίας απέτυχε να επικοινωνήσει με πιο μετριοπαθή πολιτικά κοινά και εγκλωβίστηκε σε ένα φανατικό ακροατήριο που αλληλεπιδρούσε μόνο μεταξύ του, έχοντας απολύτως στρεβλή εικόνα για την κατάσταση που πράγματι επικρατούσε στη χώρα.
Απολύτως ατυχείς αποδείχθηκαν βασικές στρατηγικές του επιλογές, όπως η απλή αναλογική (που τελικά οδήγησε στη δική του αποσυσπείρωση), η επικέντρωση των (συχνά υπέρμετρα τοξικών) επιθέσεών του προσωπικά στον κ. Μητσοτάκη και κυρίως η εμμονή του να επαναλαμβάνει πρακτικές και ρητορική της περασμένης 10ετίας (ενίοτε και ακόμα παλαιοτερων) σε μια κοινωνία που εντωμεταξύ έχει αλλάξει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει σε μια ισχυρή περιδίνηση, ενδεχομένως υπαρξιακού χαρακτήρα. Και με δεδομένο ότι σε ένα μήνα πιθανότατα θα έχουμε νέες εκλογές, θα κληθεί να απαντήσει σε πολλά διλήμματα υπό δραματικές συνθήκες.
Τέλος, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ, παρά τη στρατηγική δυσκολία να κινείται ανάμεσα στους δύο πόλους, του δίνει τη δυνατότητα να επιχειρήσει να ανακτήσει τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς. Για το οποίο όμως θα χρειαστούν πολλές κινήσεις και μέτρο προς κάθε κατεύθυνση.
Οι νέες εκλογές μοιάζουν δεδομένες. Δεν θα ειναι όμως ίδιες με τις χθεσινές. Η νέα νίκη και η νέα αυτοδυναμία της ΝΔ μοιάζουν σχεδόν βέβαιες. Εξίσου βέβαιο ομως είναι ότι η πολιτική μας ζωή μπαίνει σε ένα νέο κύκλο με πολλές αναδιατάξεις.
Eυτύχης Βαρδουλάκης: “Μια πρώτη, γρήγορη ανάλυση”
