Προσωπικά δεν πιστεύω ότι κινδυνεύει το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας. Ακόμη, όμως, και αν το μέλλον αυτό κινδυνεύει, κινδυνεύει πιο πολύ από τον εγκληματικό εθνικό διχασμό και τον τεχνητό διαχωρισμό των Ελλήνων σε ευρωπαϊστές και μη και από προχθές σε πλούσιους και φτωχούς διαδηλωτές (!) –το ακούσαμε κι αυτό , από τους επιτήδειους, που ενδιαφέρονται μόνο για τα κομματικά και προσωπικά τους συμφέροντα.
Όσοι τους ακολουθούν με καλές προθέσεις και με κυρίαρχο κίνητρο τον φόβο και τον πανικό πλανώνται. Να καταλάβουμε ότι το θέμα είναι σοβαρότερο από ένα ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού.
Οι δυο Ελλάδες δεν κατάφεραν ποτέ τίποτα. ΄Οσο εμείς θα διατρανώνουμε σε χωριστές συγκεντρώσεις, οι Πράσινοι κι οι Βένετοι θα διαβουλεύονται χορτάτοι σε βυζαντινούς διαδρόμους κι εμείς θα σκοτωνόμαστε στον Ιππόδρομο, ή θα απολαμβάνουμε το αλληλοφάγωμα διαδικτυακά και καναπεδάτα.
Όσο θα εξελίσσεται η φαγωμάρα, θα συνεχίσουμε να γινόμαστε φτωχότεροι και λιγότεροι. Να σταματήσουμε να είμαστε οπαδοί ενός μικροκομματικού χουλιγκανισμού. Δεν ενδιαφέρουν ούτε οι ψυχώσεις για «Κούγκι», ούτε οι φαντασιώσεις «για ρεβάνς» στην κατεστραμμένη χώρα. Δεν ενδιαφέρουν οι προσωπικές στρατηγικές του Σαμαρά, του Καμμένου, του Βαρουφάκη και της Κωνσταντοπούλου.
Όποιος λοιπόν είναι με την Ευρώπη ας μας πει για ποια Ευρώπη μιλά, εκτός από του να διαδηλώνει με τον Αδωνι και τον Στρατούλη. Να εξηγήσει πως την εννοεί.
Δεν θα μπω στις δύσκολες… λεπτομέρειες της Ευρώπης των μηχανισμών που «πνίγουν» τους λαούς της, αντίθετα με το όραμα αυτών που πίστεψαν στην ένωσή της, αντίθετα σ’ αυτό που διακηρύσσει και βρίσκεται σε περίοπτη θέση στην ιστοσελίδα της «Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η ελευθερία, η δημοκρατία, η ισότητα, το κράτος δικαίου και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελούν θεμελιώδεις αξίες της ΕΕ»
Εάν όλοι αυτοί εννοούν αυτή την Ευρώπη, να βγούμε όλοι στους δρόμους να την ξαναβρούμε, γιατί κάπου στην πορεία χάθηκε.
Εάν εννοούν να μείνουμε σε μια Ευρώπη με ελπίδα ανάκαμψης για την χώρα μας, σε μια Ευρώπη με κοινωνικό όραμα για τους πολίτες της και όχι για τις αγορές, σε μια Ευρώπη της παιδείας, των ίσων ευκαιριών, της δικαιοσύνης, σε μια Ευρώπη των πολλών και όχι των λίγων, σε μια Ευρώπη του διαλόγου και όχι των τελεσιγράφων, να βγούμε όλοι στους δρόμους .
Εάν εννοούν κάτι σαν αυτό που έχουμε τώρα ως Ευρωπαίοι, δεν μιλάμε για την ίδια Ευρώπη όλοι. Γιατί δεν νοιώθω καθόλου Ευρωπαία για παράδειγμα με κλειστό το Κέντρο Υγείας στο Γεννάδι, με τριτοκοσμικές συνθήκες σε Νοσοκομεία, με νησιά χωρίς παιδίατρο και χωρίς σχολείο.
Υ.Γ. Το να διαδηλώνεις κρατώντας πλακάτ που γράφει «Κάτω το Πελατειακό Κράτος» και δίπλα σου να βγάζουν χαμογελαστοί σέλφι συνδιαδηλωτές σου πολιτικοί ορισμοί της οικογενειοκρατίας γενεών, είναι, όπως και να το κάνουμε, κάπως. Κάπως αλλόκοτο δηλαδή. Το σημειώνω με όλη την καλή διάθεση. Και εγώ με την Ευρώπη είμαι και μάλιστα φανατικά, αλλά κάτι τέτοιο δεν στέκει. Εκτός και αν ομολογηθεί ότι αυτό που δεν μας αρέσει είναι το νέο πελατειακό κράτος και όχι το πελατειακό κράτος των δικών μας ανθρώπων.
Υ.Γ. Ναι στις συγκεντρώσεις για την Ευρώπη. Την Ευρώπη των ΛΑΩΝ. Δεν υπάρχει περίπτωση να συμπαραταχθώ όμως -και λυπάμαι που αγαπημένοι μου φίλοι το κάνουν, με συνθήματα του είδους «να φύγουν οι παράφρονες κομμουνιστές και οι φασίστες». Ας σταματήσει επιτέλους αυτός ο εκατέρωθεν φανατισμός που βγάζει το χειρότερο από κάθε πλευρά. Το ίδιο χάλι με το ατυχέσταστο «tea party» και «Επανάσταση των πλουσίων» από την άλλη πλευρά, τους χλευασμούς για κυρίες με γόβες και γιάπηδες με ντιζάιν γραβάτες. Ντροπή.
Για ποια Ευρώπη;
