-
«Να βγάλουμε ΟΛΟΙ το καπέλο στον οδοστρωτήρα Αλέξη Τσίπρα και να του ευχηθούμε
καλή επιτυχία στο πραγματικά
δύσκολο έργο που αναλαμβάνει»
Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος. Οχι Αλέξης Τσίπρας, αλλά Ανδρέας Τσίπρας. Γιατί, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, τις ημέρες της δόξας του, περνούσε σαν «σίφουνας» από την κάλπη, έτσι και ο Αλέξης Τσίπρας! Αυτή πια δεν ήταν νίκη, ήταν… σάρωμα!
Είναι «ηλίου φαεινότερον» (κατόπιν εορτής, βεβαίως) ότι το αποτέλεσμα της Κυριακής «έκλεισε», σχεδόν, μετά την ομιλία Τσίπρα, στην πλατεία Συντάγματος, το βράδυ της Παρασκευής, 18 Σεπτεμβρίου. Προφανώς γι’ αυτό ΚΑΜΙΑ δημοσκόπηση δεν προέβλεψε το αποτέλεσμα. Ξέχωρα, που οι εκλογές αυτές ήταν «βουβές», πολύ βουβές, αλλά και «περίεργες», όπως κατ’ επανάληψη είχε σχολιάσει η «δημοκρατική».
Ούτε και τα exit pols, πλησίασαν καν το αποτέλεσμα γιατί οι ψηφοφόροι κάτι άλλο δήλωναν, απ’ αυτό που πραγματικά ψήφισαν. Εκτός κι αν υποθέσουμε ότι οι δημοσκόποι δεν ερμήνευσαν σωστά όσα δήλωναν.
Το αποτέλεσμα, όσο κι αν πολιτικά είναι «ανατριχιαστικό», είναι πάντως δεδομένο, καθαρό, μεγάλο και αναμφισβήτητο, όποια εξήγηση κι αν δώσει κανείς τώρα ή αν επιχειρήσει στο μέλλον.
Ο ελληνικός λαός προτίμησε για τρίτη φορά τον Αλέξη Τσίπρα, δίνοντάς του μια νέα ευκαιρία, με την εντολή να οδηγήσει τη χώρα σε απάνεμο λιμάνι (το αν τα καταφέρει τελικά, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, οι Πανέλληνες εύχονται, όμως, να επιτύχει, γιατί αυτό είναι προς το συμφέρον τους) και να εφαρμόσει, με τις μικρότερες δυνατές απώλειες και «τρικυμίες», το μνημόνιο, το οποίο ο ίδιος υπέγραψε και για το οποίο προεκλογικώς κατά κόρον υποσχόταν ότι «είναι ο πιο κατάλληλος για να το εφαρμόσει».
Πολύς κόσμος, μα πάρα πολύς, αναρωτιέται φυσικά (κάνοντας μάλιστα και τον σταυρό του), πώς ήταν δυνατόν, ο Αλέξης, όχι απλώς να νικήσει, αλλά να συντρίψει, φτάνοντας σχεδόν στα επίπεδα του Ιανουαρίου του 2015, παρά τις συνεχείς «κωλοτούμπες», τις φοροκαταιγίδες, το επαχθέστερο μνημόνιο, τις κλειστές τράπεζες και τα capital controls, παρά την διάσπαση και την τόσο μεγάλη αποχή.
Μάλιστα και στην περίπτωση αυτή, οι επικοινωνιολόγοι και οι δημοσκόποι έπεσαν έξω κατά πολύ (σχεδόν «ισοπεδώθηκαν» για να μην πούμε «γελοιοποιήθηκαν»), ισχυριζόμενοι ότι η «αποχή θα ήταν «εις βάρος» του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη.
«Εν τοις πράγμασιν» διαπιστώθηκε ότι το μεγάλο, τουλάχιστον, πρόβλημα είχαν όλοι οι υπόλοιποι.
Ετσι, φτάσαμε σχεδόν στα αποτελέσματα του Ιανουαρίου, με μόνη τη διαφορά ότι το ΠΑΣΟΚ αύξησε τη δύναμή του, ότι η Λαϊκή Αριστερά καταποντίστηκε (παρά τα «κτυπητά» ονόματα των υποψηφίων της) και ότι η Ενωση Κεντρώων εισήλθε στη Βουλή.
Μάλιστα πολλοί σχολιαστές, μεταξύ σοβαρού και αστείου, μεταξύ ειρωνείας και σαρκασμού, έλεγαν ότι οι εκλογές αυτές έγιναν «μόνο και μόνο για να μπει ο Λεβέντης στη Βουλή».
Συνηθίζεται να λέγεται και να γράφεται (εμείς το έχουμε αναγάγει σε αξίωμα εδώ και δεκαετίες) ότι ο Ελληνας ψηφοφόρος καταψηφίζει και δεν ψηφίζει. Αυτό είναι πράγματι αληθές και κατά τρόπο πομπώδη και θορυβώδη επιβεβαιώθηκε και στην αναμέτρηση της Κυριακής, 20 Σεπτεμβρίου.
Ο ψηφοφόρος είπε «όχι» στα παλιά συστήματα (ή όποιες ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις, επιβεβαιώνουν απλώς τον κανόνα) και επιβράβευσε το «νέο και άφθαρτο», όπως ευαγγελίστηκε ο Αλέξης Τσίπρας, που έδειξε ότι ξέρει τον τρόπο να συγκινεί, να πείθει και εν τέλει να «παρασύρει», σαν άλλος Ανδρέας Παπανδρέου, έστω κι αν οι συγκρίσεις απέχουν μακράν της πραγματικότητας.
Και εκπληρώθη το ρηθέν, επί βασιλείας των απογόνων των Απσβούργων εν Ελλάδι, «ψωμί κι ελιά και Κώτσο βασιλιά».
Το ό,τι στο «φαινόμενο» Τσίπρα και μόνο οφείλεται ο σαρωτικός σίφουνας, που πέρασε την Κυριακή πάνω από τη χώρα, αποδεικνύεται κατά τρόπο «εκκωφαντικό» και από τα εκλογικά αποτελέσματα στην νησιωτική Ελλάδα, κυρίως στο Αιγαίο και πρωτίστως στα Δωδ/νησα, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν είχε μείωση των ποσοστών του, αλλά αύξησε και τη δύναμή του.
Δεν θα πρόκειται, σίγουρα, περί υπερβολής, αν ισχυριστούμε ότι αν αναθέσει κανείς σε ΟΛΕΣ τις επιστήμες να αναλύσουν (από κοινού) το πρόβλημα, θα σηκώσουν ψηλά τα χέρια! Στ’ αλήθεια, τι άλλο έπρεπε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ για να ηττηθεί;
Πώς είναι δυνατόν, στ’ αλήθεια, με βάση τους νόμους της λογικής και της επιστήμης, να αυξάνει ένα κόμμα τη δύναμή του, σε μια περιοχή που «βασανίστηκε», όσο λίγες, με την κατάργηση των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ, με κλειστές τράπεζες και capital controls, που οδήγησαν στα όριά τους (αν όχι στο κλείσιμο) πολλές επιχειρήσεις, με την υπέρμετρη αύξηση του ΦΠΑ στον τουρισμό και στην εστίαση (που καθιστά το τουριστικό προϊόν μη ανταγωνιστικό), με το μεταναστευτικό, που παρέλυσε σχεδόν την κοινωνία και έδιωξε τουρίστες, με κλειστά σχολεία, χωρίς δασκάλους και καθηγητές, χωρίς πλοία και με τόσα μικρά νησιά σε απομόνωση;
Η μόνη «λογική» εξήγηση (αν τελικά υπάρχει) είναι ότι «ακόμα και οι νησιώτες», πίστεψαν στο «άστρο» του Αλέξη Τσίπρα και θέλησαν να διατηρήσουν άσβεστη την ελπίδα, ότι θα τα καταφέρει καλύτερα παντός άλλου, στην θορυβώδη και επικίνδυνη αυτή περίοδο που ζούμε, και ότι θα έλθουν «καλύτερες ημέρες».
Να ευχηθεί κανείς στους νησιώτες να δικαιωθούν και να δουν τις ελπίδες και τις προσδοκίες τους να δικαιώνονται και να επιβεβαιώνονται και να μην αποτελέσει η τυχόν αυτή πλάνη, χείρων της πρώτης.
Ολα τα υπόλοιπα κόμματα έδωσαν, σίγουρα, ένα τίμιο και δύσκολο αγώνα, αλλ’ αυτός ο αγώνας αποδείχθηκε τελικά άνισος, ακόμα και για την Νέα Δημοκρατία, που έδειξε να μην αιφνιδιάζεται και να είναι κάπως προετοιμασμένη, παρά τα όσα προβλήματα και την αλλαγή ηγεσίας.
Η αντικειμενική εξήγηση των πραγμάτων (όσο μπορεί να είναι κανείς αντικειμενικός μέσα σε κύματα και καταιγίδες και με την λογική να «σαρώνεται»), δείχνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε δίπλα του καλύτερο επιτελείο, με ικανότητα να προβλέπει και να ψυχολογεί καλύτερα τον Ελληνα πολίτη ακόμα και αυτόν που βρισκόταν σε πλήρη αμηχανία και σύγχυση. Ακόμα και τον απελπισμένο και παραδομένο στη μοίρα του.
Παρά τις αστοχίες από την πρώτη ημέρα της αναλήψεως των καθηκόντων του ο Τσίπρας, παρά τις ιστορικές οβιδιακές μεταμορφώσεις του και παρά το γεγονός ότι η χώρα οδηγήθηκε πολλές φορές κοντά στα βράχια και παρά τις βλαπτικές και αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, φαίνεται ότι γνώριζε «που το πάει», φαίνεται ότι ήταν βέβαιος ή σχεδόν βέβαιος ότι θα παρέμενε ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού.
Και επειδή όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος και μόνο, κάθε σοβαρός, τίμιος και ειλικρινής άνθρωπος, ένα και μόνο έχει να κάνει, την επαύριον της εκλογικής αναμετρήσεως: Να βγάλει το καπέλο στον οδοστρωτήρα Αλέξη Τσίπρα και να του ευχηθεί καλή επιτυχία στο πραγματικά δύσκολο έργο που αναλαμβάνει.
