«Ανάμεσα στα άλλα εξαιρετικά που πρόσφερε η Ελλάδα στον δυτικό πολιτισμό είναι και η σύλληψη της ιδέας του πολιτιστικού τουρισμού πριν από 2000 χρόνια» έγραφε ο Ιαν Ιρβιν μόλις το 2001 στην «Ιντιπέντεντ», θυμίζοντας τον οδηγό του Παυσανία, που ξεναγούσε τους ταξιδιώτες του 2ου μ.Χ. αιώνα στους ναούς και τα μνημεία. «Τα τελευταία χρόνια ωστόσο», επισήμαινε ο άγγλος δημοσιογράφος, «η πλειονότητα των τουριστών προτιμά τις φυσικές ομορφιές και τις παραλίες της Ελλάδας από τα πολιτιστικά αγαθά που προσφέρει η χώρα». Ο Ιρβιν επανήλθε και άλλες χρονιές, διαφημίζοντας την ελληνική κουλτούρα στους ευρωπαίους αναγνώστες του. Μάταια. Εμεις αυτό το έχουμε βάλει σε δεύτερη μοίρα. Μας περνά αδιάφορο το γεγονός πως ο «ψαγμένος» τουρίστας εκτός από την παραλία με τα καταγάλανα νερά και το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα , αναζητά την εμπειρία της φύσης, του πολιτισμού, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας. Να μη μιλήσουμε για τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του νησιού, την εκπληκτική φύση του που παραμένει άγνωστη ή τα μνημεία του που καταρρέουν . Χρόνια τώρα κάποιοι «γραφικοί» προσπαθούν μόνοι τους να αναδείξουν αυτή την άλλη Ρόδο και να δώσουν ζωή στα χωριά τους. ( Η φωτογραφία είναι από τον Μονόλιθο. Εκεί που κάποιοι… «γραφικοί» προσπαθούν εναλλακτικά, αναδεικνύοντας τις ομορφιές αυτού του πανέμορφου νησιού)
Ποιος Πολιτιστικός;
