Συνέντευξη στη
Μαίρη Φώτη
Πριν από έναν χρόνο η Ελευθερία Πελαρδή άφησε πίσω της τη Ρόδο και μαζί με την 14χρονη κόρη της Γεωργία, γέμισαν με ελπίδες και όνειρα τις βαλίτσες τους, για να κάνουν μια νέα αρχή και να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο, στη Δανία.
Κόντρα στις προκλήσεις, ακόμα κι όταν έμαθε ότι έχει νοσήσει με καρκίνο στους τρεις μόλις μήνες που μετρούσε στην νέα της πατρίδα, η Ελευθερία όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω, αλλά πάλεψε και παλεύει, όπως κάνουν οι μαχητές της ζωής, για να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα.
Στην συνέντευξή της σήμερα στη «δημοκρατική», μιλά για το bullying που υπέστη στη Ρόδο, την απόφαση της μετακόμισης, τις δυσκολίες της μετάβασης, το σοκ της διάγνωσης και την αγωνία της αποθεραπείας, σε μια χώρα που δεν είχε προλάβει ακόμα να ζήσει.
Η Ελευθερία στα 32 της χρόνια, χρειάστηκε να δώσει πολλές μάχες με σημαντικότερη αυτή για την υγεία της, όμως είναι αποφασισμένη να κυνηγήσει τα όνειρά της και να συνεχίσει να στηρίζει την κόρη της, χωρίς να βλέπει μπροστά της εμπόδια παρά μόνο προκλήσεις, παραδίδοντας μαθήματα γενναιότητας, θάρρους κι ελπίδας, γιατί τα όνειρα μάς εγκαταλείπουν μόνο αν τα εγκαταλείψουμε εμείς…
• Ελευθερία, πώς αποφάσισες να μετακομίσεις στη Δανία;
Την απόφαση την πήρα για να διασφαλίσω μια καλύτερη ζωή σε εμένα αλλά και στην κόρη μου και να της δώσω προοπτικές για να μπορεί να διαμορφώσει το μέλλον της με αισιοδοξία. Κι έτσι τον Σεπτέμβριο του 2018 πήραμε την απόφαση και κάναμε το μεγάλο βήμα. Ξεκίνησα δουλειά, η κόρη μου ξεκίνησε το σχολείο, σε τάξη με παιδιά από άλλες χώρες, μέχρι να μάθουν τη γλώσσα, να εξοικειωθούν και να ενταχθούν στο κανονικό τμήμα. Εγώ όταν ήρθα εδώ πρόλαβα να εργαστώ για τρεις μήνες.
Μετά διαγνώστηκα με καρκίνο και έπρεπε να σταματήσω, για να χειρουργηθώ και να υποβληθώ σε θεραπεία. Το σοκ ήταν μεγάλο, τότε συνειδητοποιείς πως όταν σου εύχονται να έχεις υγεία, είναι η καλύτερη ευχή στον κόσμο.
• Η Δανία αρχικά, πώς προέκυψε;
Μένει ο αδελφός μου εδώ με τη γυναίκα του. Στα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, ήμουν πάρα πολύ απογοητευμένη και από τις καταστάσεις και από τους ανθρώπους και από την νοοτροπία. Θα με ρωτήσει κάποιος, “οι Δανοί είναι καλύτεροι;”.
Μπορεί να μην είναι καλύτεροι αλλά δεν ασχολούνται με το τι κάνεις εσύ.
• Και πάνω που ξεκινάς να χτίσεις την νέα σου ζωή με την κόρη σου, σε μια νέα χώρα, μαθαίνεις ότι έχεις νοσήσει από καρκίνο.
Ναι. Ηταν τεράστιο σοκ. Οχι μόνο για αυτό που μου συνέβη αλλά και από αυτά που είδα στην ογκολογική κλινική του νοσοκομείου, όπου νοσηλεύονταν και παιδιά. Μπορώ να πω ότι με βοήθησαν τα παιδιά να αντεπεξέλθω σε όλο αυτό που περνούσα…
Οταν ήμουν έτοιμη να μπω στο χειρουργείο, φοβόμουν, έκλαιγα… Τότε ήταν που είδα να περνάει ακριβώς από δίπλα μου ένα παιδάκι -δεν ήταν πάνω από 2 χρονών- το οποίο δεν είχε μαλλιά, ήταν διασωληνωμένο και ο μπαμπάς του το κρατούσε αγκαλιά πάνω στο συρόμενο κρεβάτι.
Εκεί είπα, “Ελευθερία προχώρα, μπορείς να το ξεπεράσεις. Σκέψου τον πόνο του παιδιού αυτού, που είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από εσένα”.
Πριν από λίγες ημέρες, στη διάρκεια του επανελέγχου του πρώτου τριμήνου, οι γιατροί εντόπισαν ένα ογκίδιο στον αριστερό μαστό, δεν ξέρουμε ακόμα τι είναι. Περιμένω τα αποτελέσματα της βιοψίας.
Αρχικά έβαλα τα κλάματα, μετά το σκέφτηκα πιο ψύχραιμα και είπα “ακόμα κι αν ο καρκίνος μου χτυπά ξανά την πόρτα, θα το αντιμετωπίσω”.
• Είσαι πολύ δυνατός άνθρωπος.
Δεν ξέρω αν είμαι δυνατή, δεν το βλέπω έτσι. Ξέρω μόνο ότι πρέπει να παλέψω.
• Η μετάβαση στη Δανία, πώς ήταν για την Γεωργία με δεδομένο ότι προέκυψε και η ασθένειά σου;
Μαζί το αποφασίσαμε εξαρχής να φύγουμε. Μπορώ να σου πω ότι το ήθελε και περισσότερο. Πριν μετακομίσουμε στην Δανία, είχαμε έρθει ήδη δύο φορές για διακοπές και μείναμε από έναν μήνα τη φορά και ο τρόπος ζωής που είχε δει εδώ, της άρεσε.
Ως προς το θέμα της ασθένειας, το κράτος παρέχει ψυχολογική στήριξη και σε μένα αλλά και στο παιδί… Δεν είναι εύκολο. Επιπλέον, επιστρέφοντας το καλοκαίρι από τις διακοπές μου στην Ελλάδα, με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη διότι διαπίστωσα ότι θα έπρεπε άμεσα να βρω εργασία αλλιώς θα έπρεπε να επιστρέψω στη Ρόδο. Σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο, αν για έξι μήνες δεν εργάζεσαι, τότε πρέπει να επιστρέψεις στην πατρίδα σου, κάτι που εγώ δεν γνώριζα. Λόγω της ασθένειάς μου, του χειρουργείου και της αποθεραπείας, σταμάτησα να εργάζομαι.
Το κράτος μου παρείχε για έξι μήνες τον μισθό μου, αλλά το εξάμηνο παρήλθε και σε κάθε περίπτωση έπρεπε να βρω εργασία.
Εκανα τα αδύνατα δυνατά για να βρω μέσα σε μερικές ημέρες δουλειά και το μεγάλο μου παράπονο, είναι ότι δεν με βοήθησαν όσο θα περίμενα Ελληνες που ζουν εδώ για χρόνια, αλλά ξένοι, άλλοι μετανάστες.
• Εχει πολλούς Ελληνες εκεί;
Στα τελευταία δύο χρόνια έχουν αρχίσει να αυξάνονται και κυρίως έχει πάρα πολλούς φοιτητές.
• Ένα χρόνο μετά, θα έλεγες ότι έχεις εγκλιματιστεί εκεί;
Ναι, τώρα μπορώ να το πω.
• Και το παιδί;
Το παιδί περισσότερο και πιο γρήγορα από εμένα.
• Ποια ήταν η πρώτη σου δουλειά στην Δανία;
Γνωρίζοντας πολύ καλά την τέχνη της ζαχαροπλαστικής και της αρτοποιίας, βρήκα δουλειά ως βοηθός ζαχαροπλάστη σε ένα από τα καλύτερα ζαχαροπλαστεία της Δανίας. Πήγαινα στις 3 το πρωί και σχολούσα στις 11.
Ημουν πολύ τυχερή, διότι είναι κι εδώ αρκετά δύσκολο για να βρεις εργασία. Σταμάτησα να εργάζομαι όταν έμαθα ότι νόσησα.
Ενας μέσος μισθός εδώ είναι περίπου 1.800 με 1.900 ευρώ για 37 ώρες εργασία την εβδομάδα, και παρ΄ότι τα ενοίκια είναι αυξημένα σε σχέση με την Ελλάδα, ζεις αξιοπρεπώς διότι οι παροχές του κράτους απέναντι στους πολίτες είναι σημαντικές. Ειναι μεν υψηλή φορολόγηση, αλλά το κράτος της Δανίας φροντίζει για τους πολίτες του.
• Τώρα πού εργάζεσαι;
Εργάζομαι ως υπεύθυνη υποδοχής σε ένα Ινδικό εστιατόριο. Δεν μπορώ ακόμα, λόγω της θεραπείας, να κάνω εργασία που να απαιτεί σωματική κόπωση, δεν μπορεί να υποστηρίξει ο οργανισμός μου βαριά εργασία.
Ο ιδιοκτήτης με προσέλαβε, παρά τα προβλήματα της υγείας μου τα οποία του γνωστοποίησα από την αρχή.
• Δεύτερες σκέψεις, έχεις για την μετακόμισή σου εκεί;
Στο διάστημα των χημειοθεραπειών, ομολογώ ότι ζορίστηκα. Και πέρασε αστραπιαία από το μυαλό μου να επιστρέψω. Αλλά τότε είπα στον εαυτό μου ότι εδώ ήρθα για έναν σκοπό και δεν θα τα παρατήσω, θα το παλέψω μέχρι τέλους.
• Υπάρχει στήριξη για τις μονογονεϊκές οικογένειες, όπως είναι η δική σου;
Ναι, το κράτος μάς παρέχει αρκετές διευκολύνσεις.
• Νιώθεις ασφάλεια δηλαδή εκεί.
Σαφώς. Ειδικά στο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισα. Ολο αυτό το διάστημα, οι γιατροί και οι νοσοκόμες, στάθηκαν δίπλα μου σαν οικογένεια. Δεν μπορώ να σου το περιγράψω. Τώρα μιλάμε, και είναι σαν να μην το πέρασα εγώ, σαν να αφορά κάποια άλλη. Ομως το πέρασα με τη βοήθεια των γιατρών μου και των νοσοκόμων, παρά τη φοβία μου για τους γιατρούς. Οταν ο γιατρός μου, μου το ανακοίνωσε, είδα ένα μαύρο μπροστά μου, τίποτα άλλο.
Είπα “Θεέ μου, δεν μπορώ να το περάσω αυτό…” Εχω κι ένα παιδί στην εφηβεία, έπρεπε να διαχειριστώ εκτός από τις δικές μου και τις ανασφάλειές της. Ηταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση.
Ομως είχα δύο επιλογές, ή να παλέψω για να ζήσω ή να αφεθώ να πεθάνω. Χειρουργήθηκα μέσα σε μια εβδομάδα από την ημέρα της διάγνωσης.
Με τη βοήθεια των γιατρών μου το πέρασα… Την πρώτη φορά που με εξέτασε ο γιατρός μου, μου χάιδευε τα μαλλιά και μου κρατούσε το χέρι γιατί έτρεμα από τον φόβο μου. Στις τελευταίες χημειοθεραπείες, δυσκολεύτηκα πολύ από τις παρενέργειες.
Ξυπνούσα και δεν ήθελα να ξυπνάω… Δεν ήθελα να βλέπω έξω από το παράθυρο, ένιωθα ένα απέραντο κενό. Δεν το είχα ξανανιώσει ποτέ στη ζωή μου. Ηρθε ο αδελφός μου από τη Ρόδο να με δει, και δεν μπορούσα να του δείξω τη χαρά μου.
• Πότε έκανες την τελευταία σου χημειοθεραπεία;
Στις 4 Ιουνίου. Στις 4 Σεπτεμβρίου έκλεισα το πρώτο τρίμηνο χωρίς θεραπεία. Ναι μεν σταδιακά ανακτάς τις δυνάμεις σου σωματικά, ψυχολογικά και συναισθηματικά, όμως είναι και κάποιες φορές που λυγίζεις… Και δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να ξανασηκωθείς.
• Στα πλάνα σου περιλαμβάνεται επιστροφή στη Ρόδο;
Τουλάχιστον για τα επόμενα 10 χρόνια, όχι. Εδώ στη Δανία, δεν βιώνω τον ρατσισμό που βίωνα στη Ρόδο, ειδικά στο θέμα του σωματικού βάρους. Σε όσους γιατρούς κι αν πήγα στη Ρόδο και για όποιο θέμα υγείας κι αν τους επισκεπτόμουν, το πρώτο πράγμα που μου έλεγαν είναι ότι έπρεπε να χάσω βάρος και πολλοί με άκομψο τρόπο έως αγενή. Κι ας μην ήξεραν τον αγώνα που έδινα για να χάσω κιλά. Εδώ στην Δανία, περίμενα από τους γιατρούς αναφορά στα κιλά μου και κανένας δεν το έκανε. Στη Ρόδο, μου έλεγαν ότι δεν βρίσκουν εύκολα τις φλέβες μου λόγω του περιττού λίπους, ενώ εδώ στην Δανία έμαθα ότι απλώς έχω πολύ λεπτές φλέβες και δεν είναι θέμα βάρους…
Λεπτές φλέβες μπορεί έχει και μια λεπτή γυναίκα. Σαφώς και δεν είναι καλό να είναι κάποιος υπέρβαρος, όμως δεν έχει το δικαίωμα κανείς να σε κάνει να νιώθεις άσχημα. Οταν στα 17,5 μου χρόνια πήγα να γεννήσω, είχα μια πολύ άσχημη εμπειρία που μου στιγμάτισε μια από τις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής μου, άκουσα να λένε για μένα “έλα να βάλουμε τη χοντρή μέσα να γεννήσει”… Αυτό τον ρατσισμό δεν τον βιώνω εδώ. Ενώ στη Ρόδο, τα κιλά μου ήταν πάντα αντικείμενο αρνητικού σχολιασμού. Ακόμα και για την εύρεση εργασίας. Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τα κιλά μου, οι άλλοι είχαν και μου το έδειχναν σε κάθε ευκαιρία. Μπορώ να αυτοσαρκαστώ, μπορώ να γελάσω με τα κιλά μου, αλλά επειδή το θέλω εγώ.
• Οταν ξαπλώνεις το βράδυ, έχοντας δώσει τις μάχες της ημέρας, τι ονειρεύεσαι;
Να γίνω καλύτερη πρώτα απ΄όλα για μένα και για το παιδί μου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ κάνω τον απολογισμό μου… Εχω και κάποια όνειρα που έμειναν ημιτελή, αλλά δεν το βάζω κάτω. Μπορεί ο περίγυρος, η κοινωνία να μου έθεσαν ως ανάχωμα το θέμα του βάρους μου, αλλά εγώ τα όνειρά μου δεν τα έχω εγκαταλείψει. Θέλω μόλις μάθω τη γλώσσα εδώ, να καταφέρω να σπουδάσω, να εξελιχθώ, έχω πολλά πράγματα να κάνω ακόμα.
EDO EINAI H DENMARK KRATOS