Το θεμελιώδες χαρακτηριστικό του Ελληνισμού είναι η ιστορική του συνέχεια, ως έννοια γένους, που διαμορφώνεται κατά την Κρητο – Μυκηναϊκή περίοδο και εξελίσσεται αδιάκοπα έως τη σημερινή εποχή.
Η συνταύτιση της έννοιας του γένους με την έννοια του έθνους, στην ελληνική περίπτωση, νοηματοδοτεί ένα συγκεκριμένο τρόπο του βίου, με καταστατικό θεμέλιο την ανθρωποκεντρική ελευθερία.
Τόσο ο Πλάτωνας (Πολιτεία Ε΄, 470), όσο και ο Αριστοτέλης (Πολιτικά Η΄, 735), ταύτιζαν την έννοια του έθνους με το γένος.
«Είμαστε αυτόχθονες. Δεν διώξαμε άλλους που ήσαν εδώ, ούτε ήρθαμε από αλλού να καταλάβουμε τη χώρα έρημη από πληθυσμό, ούτε είμαστε μιγάδες και ανακατεμένοι με άλλα έθνη, αλλά προερχόμαστε από καλό και γνήσιο έθνος, ώστε γεννηθήκαμε σ’ αυτήν εδώ τη γη και διαβιούμε όλον τον καιρό». (Ισοκράτης, 436 π.Χ. – 338 π. Χ.).
Ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο» μιλάει για την επίσκεψη του νομοθέτη Σόλωνα στην Αίγυπτο, στην πόλη Σάϊς, κοντά στο Δέλτα του Νείλου, από όπου καταγόταν ο Βασιλιάς Άμασις.
Κατά την παράδοση η Σάϊς ήταν αρχαιοτάτη αποικία των Αθηναίων, ελατρεύετο δε εκεί η Αθηνά (γι’ αυτό και η προσηγορία της Σαϊτις) την οποία αργότερα οι Αιγύπτιοι ονόμασαν Νηϊθ).
Ο Σόλωνας (640 π.Χ. – 530 π. Χ.) έγινε δεκτός με τιμές στην πόλη εκείνη η οποία έτρεφε φιλικά αισθήματα και συνήψε σχέσεις με τους ιερείς. Αυτοί οι ιερείς του είπαν για τον πολιτισμό των Ελλήνων 9 χιλιάδες χρόνια πριν, ο οποίος καταστράφηκε από γεολογικές αναταράξεις ηφαιστειακών εκρήξεων και πλημμυρών στο Αιγαίο. Τα 2500 περίπου μικρά και μεγάλα νησιά του Αιγαίου είναι οι κορυφές των ορέων της καταποντισθείσας Αιγηίδας.
Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται και από τον Ορφέα. «..ήδ ΄όσον Αιγύπτω ιερόν λόγον εξελόγχευσα», δηλαδή στην Αίγυπτο εδίδαξα
(εξελόγχευσα= εξεγέννησα) τον ιερόν λόγον. [ Αργοναυτικά των «Ορφικών» στιχ.42-44 και 102. Εκδ. Λειψίας TAUCHNIZIT, 1829].
Ο Όμηρος, στην Ιλιάδα (Ραψωδία Β, Κατάλογος νεών), μας λέγει ότι οι Δωδεκανήσιοι μετείχαν στον Τρωικό πόλεμο με 42 πλοία: 9 από τη Ρόδο με αρχηγό τον Τληπόλεμο, 3 από τη Σύμη με αρχηγό το Νηρέα και άλλα 30 από την Κάρπαθο, την Κάσο, την Κώ, τη Νίσυρο και τα νησιά Καλύνδες (Κάλυμνο, Λέρο, Ψέριμο, Πλάτη και άλλα νησάκια ανάμεσα στην Κάλυμνο και την Κω) με αρχηγούς τον Φείδιππο και τον Άντιφο).
Ο βασιλιάς της Πάφου (Κύπρου) Κινύρας, γιός του βασιλιά Πάφου (που έδωσε το όνομά του στην πόλη ) και εγγονός του Πυγμαλίωνος, όταν έφθασε το «μέγα κλέος ούνεκ’ Αχαιοί ες Τροίην νήεσσιν αναπλεύσθεσθαι μέλλουσιν», το μέγα μήνυμα δηλαδή, ότι οι Αχαιοί ετοιμάζονται να εκστρατεύσουν με τα πλοία των κατά της Τροίας, προσέφερε στον Αγαμέμνονα τον προσφιλή του θώρακα, εκείνον τον οποίο έφερε κατά προτίμηση στις μάχες και τον οποίο περιγράφει με θαυμασμό ο ίδιος ο Όμηρος. (Ομήρου Ιλιάδα, Ραψωδία Λ,21).
Επί χιλιετίες ο χώρος του Αιγαίου αρχιπελάγους με τις εκατέρωθεν «όχθες» του (κορμός Ελλάδας – Μικρά Ασία), υπήρξε το λίκνο και η κοιτίδα του ελληνισμού. Η εξαίρετη γαιοστρατηγική του σημασία, η οικονομική και η πολιτιστική του ανάπτυξη σ’ όλο το Μεσογειακό χώρο, ήταν αναπόφευκτο να προκαλέσει διεκδικήσεις και ανταγωνισμούς και να γνωρίσει ο ελληνισμός στη μακρόχρονη ιστορία του, πολλούς κατακτητές, αλλά και να λειτουργήσει ως χωνευτήρι ετερόκλιτων πολιτισμών.
Όμως ποτέ δεν έχασαν οι κάτοικοι των νησιών του Αιγαίου, του συμπλέγματος του Καστελλορίζου και της Κύπρου την «ελληνικότητά τους», τα στοιχεία δηλαδή που χαρακτηρίζουν την έννοια του ελληνικού έθνους, την κοινή γλώσσα, τα ίδια ήθη και έθιμα, την κοινή θρησκεία, την αγάπη για την ελευθερία και κυρίως τη συνείδηση της κοινής καταγωγής, το αίσθημα του «ανήκειν» στο έθνος των Ελλήνων. Αυτή η αγάπη προς το έθνος οδήγησε τον Κίμωνα(510 – 449 π.Χ.), γιό του
νικητή του Μαραθώνα Μιλτιάδη, να πλεύσει με τις αθηναϊκές τριήρεις στην ελληνική Κύπρο για να διώξει τους Πέρσες που της είχαν επιτεθεί. Νίκησε, αλλά σκοτώθηκε πολεμώντας. Η Κύπρος όμως έμεινε ελληνική.
Το Ελληνικό έθνος ουδέποτε έπαυσε να υπάρχει και διατήρησε την ιστορική του συνέχεια ακόμη και όταν ήταν υπόδουλο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
«Το Ελληνικόν Έθνος σύγκειται εκ των ανθρώπων οίτινες από αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως δεν έπαυσαν ομολογούντες την ορθόδοξον πίστιν, και, την γλώσσαν των πατέρων αυτών λαλούντες, διέμειναν υπό την πνευματικήν ή κοσμικήν δικαιοδοσίαν της εκκλησίας των, όπου ποτε της Τουρκίας και αν κατοικώσι.» (Απάντηση του Ι. Καποδίστρια προς τα ερωτήματα του Βρετανού Υφυπουργού των Αποικιών Ουίλλμοτ Όρτον, Παρίσι, 3/15 Οκτωβρίου 1827. Παρατίθεται στο Αρχείο Ι. Καποδίστρια, Τομ. Ζ΄ σ. 286.)
«Ο ελληνικός λαός διατηρεί παντού- σε σχέση με τους Τούρκους- τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, τη θρησκεία του, τα ήθη του, καθώς και την ηθική του ανωτερότητα, που του χαρίζει η ιδιοφυία του» (Υπόμνημα του Ι. Καποδίστρια «Επί της σημερινής καταστάσεως των ελλήνων» (Αρχείο Ι. Καποδίστρια Τόμος Ζ΄σ.210).
Μιλάνε οι καλοί μας γείτονες για Γαλάζια Πατρίδα, αναπολώντας τάχα «δικές» τους θαλάσσιες περιοχές. Ναι, είχαν κατακτήσει αυτές τις περιοχές, είχαν υποδουλώσει τους κατοίκους, ενέμοντο (είχαν νομή και κατοχή του χώρου), επιβάλλοντας φόρους, παιδομάζωμα για στρατιώτες και οδαλίσκες για τα χαρέμια. Όμως αυτοί οι κάτοικοι κάποτε επαναστάτησαν, κέρδισαν την απελευθέρωσή τους (1821) και με συνεχείς προσπάθειες (1912-1913) πήραν πίσω μέρος της προηγούμενης πατρίδας τους. Ο χώρος της Ελλάδας ουδέποτε ήταν «πατρίδα» των Τούρκων.
Αν θέλουν να μιλάνε για «πατρίδα», ας ψάξουν εκεί από όπου ξεκίνησε ο Αττίλας, τον οποίο έχουν και προβάλουν ως ηγέτη τους.
Στους Έλληνες τουλάχιστον είναι θράσος να μιλάνε για Γαλάζια Πατρίδα.
Το να ζητάει σήμερα η Τουρκία να πάρει μερικά νησιά, το να γίνονται «διαδηλώσεις» στη Σμύρνη και να φτιάχνονται 12 Επιτροπές, όσα και τα 12νησα, για να τα διεκδικήσουν (!), το να θέλει να υποδουλώσει πάλι αυτό τον πληθυσμό που τα κατοικεί επί χιλιετίες, δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με το πολιτισμικό επίπεδο της διεθνούς κοινωνίας του 21ου αιώνα. Και τι σκοπεύει να κάνει αυτούς τους «αλλόθρησκους» κατοίκους; Θα έχουμε και άλλες γενοκτονίες;
Η σημερινή διεθνής κοινότητα, ευτυχώς, έχει αναγάγει τα ανθρώπινα δικαιώματα στην πρώτη βαθμίδα του ενδιαφέροντος και η τάση προς την ελευθερία των ατόμων και των λαών συνεχώς αυξάνεται.
Η επεκτατική πολιτική, το σύνδρομο του κατακτητή και η φιλοσοφία του άρπαγα δεν ταιριάζουν στη σημερινή εποχή. Αντίθετα το να εκθειάζεις τον Αττίλα ως πρότυπο, να γαλουχείς το λαό σου στο να υποτιμά τη θρησκεία του άλλου, να απαξιώνει την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά και να βεβηλώνει τους χριστιανικούς ναούς, μη σεβόμενος τα σύμβολα, τις αγιογραφίες και τις αξίες που εκπροσωπούν, οδηγείς την κοινωνία σε επικίνδυνα μονοπάτια μίσους, από τα οποία η ανθρωπότητα γνώρισε τη φρίκη παγκοσμίων πολέμων.
Η ανθρωπότητα, με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, απαγόρευσε ακόμη και την απειλή πολέμου. Αυτό το Καταστατικό έχουν υπογράψει και έχουν δηλώσει ότι θα το σεβαστούν όλα τα κράτη όταν έγιναν μέλη του ΟΗΕ. Γι αυτό, αν κάποιος απειλεί με πόλεμο, μπορεί να ζητηθεί η αποπομπή του από τον ΟΗΕ με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας (άρθρα 1,5 και6 του Καταστατικού Χάρτη).( Θα το ακούσουμε άραγε αυτό, έστω και ως ανέκδοτο, σε κάποιο από τα διεθνή fora;).
Ρόδος, Σεπτέμβριος 2020.
